ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 588

ซูจื่ออวี๋รับจอกเหล้าไป แล้วนำเหล้าจอกที่สองเทเข้าไปในหูของรูปสลักผลึกแก้วสีม่วง

ทุกคนชะเง้อมอง เหล้าที่เทเข้าไปในครั้งนี้ไม่ได้ไหลออกมาทางปาก แต่ไหลออกไปทางรูหูอีกข้าง

ซูจื่ออวี๋ถือเหล้าจอกที่สาม เดินไปตรงหน้ารูปสลักชิ้นสุดท้าย ยังคงเทเหล้าเข้าไปในรูหูของรูปสลักเหมือนเดิม

ครั้งนี้ ภายใต้สายตาสงสัยของทุกคน กลับไม่มีเหล้าไหลออกมาจากส่วนใดของรูปสลักชิ้นที่สามเลย

หยกมรกตหลานเถียนชิ้นนั้นโปร่งแสง ทุกคนจึงมองเห็นชัดเจนว่าเหล้าจอกสุดท้ายไปอยู่ที่ท้องของรูปสลักทั้งหมด

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ซูจื่ออวี๋หัวเราะแล้วหันไปบอกฮ่องเต้เจาเหวิน

“ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันคิดว่ารูปสลักหยกมรกตหลานเถียน น่าจะมีมูลค่าสูงที่สุดเพคะ”

แม้ฮ่องเต้เจาเหวินจะไม่เข้าใจ แต่เขาเป็นถึงผู้นำแผ่นดิน แสดงออกไม่ได้ว่าตัวเองด้อยความรู้ จึงได้แต่ยิ้มไม่พูดสิ่งใด

แต่อานเป่ยเยว่ที่นิสัยใจร้อน กลับอดไม่ได้ถามขึ้นมา

“เหตุใดจึงพูดเช่นนี้? เจ้ามีเหตุผลใดหรือไม่? วัสดุทั้งสามชนิดหาได้ยากยิ่ง อีกอย่างฮกลกซิ่วล้วนเป็นท่านเทพ เจ้าเอาสิ่งใดมาชี้วัดมูลค่าสูงต่ำ? ซูจื่ออวี๋ เจ้าอย่าได้พูดจาเหลวไหล”

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะได้เอ่ยปาก เสียงของจวินมู่เหนียนก็ดังก้องภายในโถง

“ผู้มีวาทะศิลป์เปรียบดั่งมีเงิน ผู้ที่รับฟังสรรพสิ่งเปรียบดั่งมีทอง ส่วนผู้ที่ใจกว้างยอมรับได้ทุกสิ่งคือคนเหนือคน”

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียน พร้อมเอียงคอยิ้ม

“ที่แท้ท่านอ๋องรู้ทุกอย่าง แต่กลับให้อวี๋เอ๋อร์ออกมาขายหน้า ท่านอ๋องหยอกข้าหรือ”

ซูจื่ออวี๋ไม่ใช่คนขี้อ้อน หรือพูดอีกอย่าง นางไม่ถนัดที่จะอ้อนจวินมู่เหนียน

ดังนั้นการแสดงความอ่อนโยนเช่นนี้ออกมาเป็นบางครั้ง ยิ่งทำให้มัดใจจวินมู่เหนียนเอาไว้

ทั้งที่จวินมู่เหนียนรู้ว่าคำพูดเหล่านี้ของซูจื่ออวี๋จงใจพูด เพื่อให้อานเป่ยเยว่โมโห แต่เขากลับหวั่นไหวอย่างไม่อาจควบคุม

จวินมู่เหนียนบอกว่า

เสวี่ยเฉิงอันสีหน้าลำบากใจ แต่ไม่ได้ปฏิเสธฉู่อวิ๋นหยาง เพียงเม้มปากแล้วพยักหน้า

เสวี่ยเฉิงอันลุกขึ้นยืน

“ทูลฝ่าบาท ข้าน้อยก็ได้รับคำสั่งจากบิดา ให้นำของกำนัลมามอบให้พระองค์เช่นกัน”

ฮ่องเต้เจาเหวินหันมองเสวี่ยเฉิงอัน

“หืม? เสวี่ยชางชิงก็มีของกำนัลด้วยหรือ? พอพูดถึงเขา จากที่พบกันครั้งก่อนก็ผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว พ่อเจ้าสบายดีนะ?”

ฟังจากคำพูดของฮ่องเต้เจาเหวิน เหมือนเคยสนิทสนมกับราชาโอสถเสวี่ยชางชิงมาก่อน

เสวี่ยเฉิงอันยิ้ม

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่เป็นห่วง บิดาข้าสบายดี” เสวี่ยเฉิงอันพูดไปด้วย พร้อมหยิบกล่องผ้าแพรออกมาจากอก เขาเปิดกล่องออกเชื่องช้า ทันใดนั้นกลิ่นหอมของยาลอยอบอวลไปทั่ว ภายในกล่องมีโอสถสีขาวใสหนึ่งเม็ด