ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 589

เสวี่ยเฉิงอันพูดต่อ

“บิดาข้าได้ข่าวว่าช่วงก่อนฝ่าบาททรงประชวร จึงให้ข้านำโอสถบัวหิมะของสำนักเย่าหวางมามอบให้ โอสถนี้มีโรคขจัดโรค มีพิษขจัดพิษ หากไม่มีโรคภัยกินแล้วก็ทำให้ร่างกายแข็งแรงได้”

นี่ถือเป็นของดี ซูจื่ออวี๋ยักคิ้วแล้วจ้องมอง ดูท่าทางสนใจโอสถนี้ไม่น้อย

คล้ายเห็นความใคร่รู้บนใบหน้านาง จวินมู่เหนียนพูดเสียงอ่อน

“สนใจโอสถนั่นหรือ?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า

“ข้าปรุงโอสถไม่เป็น ยาแก้พิษที่ข้าทำขึ้นล้วนเป็นยาอัดเม็ดทั้งหมด ได้ยินว่าตำรับโอสถล้วนมีค่าควรเมือง อย่างเช่นโอสถฮวาอวี่”

จวินมู่เหนียนเอ่ยปาก

“วันหลังข้าจะให้โม่ซุนไปรวบรวมตำราแพทย์มาให้ เจ้าจะได้อ่านแก้เบื่อ”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนตาปริบๆ น้ำเสียงของเจ้าหมอนี่เหมือนกำลังปลอบเด็ก นางเรียนรู้ศาสตร์พิษไม่ใช่เพื่อแก้เบื่อนะ

ซูจื่ออวี๋อยากจะเอ่ยปากอธิบาย บอกว่าตัวเองไม่ได้เรียนแพทย์เพื่อฆ่าเวลา แต่เห็นจวินมู่เหนียนขมวดคิ้ว สีหน้าเปลี่ยนอย่างฉับพลัน

ขณะเดียวกันนอกตำหนัก มีเสียงซู่ซ่า เกิดฝนตกหนักขึ้นมา

หัวใจซูจื่ออวี๋กระตุกวาบ รีบจับมือจวินมู่เหนียนเอาไว้ พบว่ามือของเขาเริ่มเย็นเยือก ไม่ได้อบอุ่นเหมือนเมื่อครู่

ซูจื่ออวี๋จึงถามอย่างห่วงใจ

“ท่านอ๋อง เป็นอย่างไรบ้าง”

จวินมู่เหนียนนำมือของซูจื่ออวี๋ไปวางไว้บนขาของเขา

“ไม่เป็นไร” ตอนที่ซูจื่ออวี๋สัมผัสเขา เขารู้สึกว่าความเจ็บปวดทุเลาลงเล็กน้อย แต่มือเพียงข้างเดียว จะสู้อ้อมกอดได้อย่างไร

จวินมู่เหนียนหันมองภายในตำหนัก ขณะนี้พวกนางรำกำลังร่ายรำ ทุกคนกำลังชนแก้วสังสรรค์กัน

หากเขาเอ่ยปากขอลาในตอนนี้คงไม่เหมาะสม

จวินมู่เหนียนเห็นซูจื่ออวี๋เป็นห่วง จึงหัวเราะ แล้วยื่นมือไปลูบผมของนาง แล้วพูดเสียงอ่อน

“เจ้าเข้ามาใกล้ข้าอีกนิด ข้าก็ไม่ปวดแล้ว”

ซูจื่ออวี่กระพริบตา นี่มันอะไรกัน?

สิ่งที่จวินมู่เหนียนพูดเป็นเรื่องจริง แต่เห็นได้ชัดว่าซูจื่ออวี๋คิดว่าเขาพูดเล่น จวินมู่เหนียนจึงบอกว่า

“คนงามอยู่ในอก จิตใจว้าวุ่น ไม่มีเวลาไปคิดหรอกว่าปวดหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋เหนื่อยใจ ตำหนิเขา

จวินมู่หลานกับจวินมู่ฉงรับคำอย่างนอบน้อม

……

งานเลี้ยงยังดำเนินต่อไป ฝนก็ยังตกลงมาไม่หยุด ซูจื่ออวี๋รู้สึกชัดเจนว่าร่างของจวินมู่เหนียนเริ่มหดเกร็ง ไม่ได้ อยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเรื่องที่จวินมู่เหนียนถูกพิษ คงปิดไว้ไม่อยู่

คิดไปคิดมาซูจื่ออวี๋จึงแสร้งทำเหล้าที่เต็มจอกหกเลอะเทอะ

ต่อมานางแกล้งทำท่าหงุดหงิด

“โอ๊ย!”

ทุกคนได้ยินเสียงจึงหันไปมอง เห็นเพียงซูจื่ออวี๋เอ่ยปากขอโทษ

“ขออภัยเสด็จพ่อ ข้าดื่มเหล้าไม่เก่ง จึงทำตัวเสียมารยาท”

ฮ่องเต้เจาเหวินไม่ได้ใส่ใจ

“ไม่เป็นไร ในเมื่อดื่มเหล้าไม่เก่ง ก็จงกลับไปพักเถอะ”

จวินมู่เหนียนเห็นดังนั้นจึงไปตามน้ำ

“เสด็จพ่อ เช่นนั้นลูกขอพาอวี๋เอ๋อร์ไปพักก่อน องค์รัชทายาทอวิ๋นหยาง นายน้อยเสวี่ย ขอตัวก่อน”