ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 590

ฉู่อวิ๋นหยางพยักหน้าแต่ไม่ได้ห้ามปราม แต่เสวี่ยเฉิงอันกลับดูประหม่าและเตรียมเอ่ยปากรั้งไว้ ทว่ากลับถูกฉู่อวิ๋นหยางห้ามเอาไว้ เขาบอกว่า

“ท่านอ๋องฉินไม่ต้องเกรงใจ ไว้วันหลังพวกเราค่อยมาดื่มกันให้หนำใจ”

ขณะนี้จวินมู่เหนียนทรมานมาก จึงไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของเสวี่ยเฉิงอัน เขารีบพาซูจื่ออวี๋ออกจากตำหนักหลงเถิงทันที เมื่อมาถึงหอเฟิงเยว่ ซึ่งเป็นตำหนักที่เขาเคยพักอยู่ก่อนหน้านี้ ถือเป็นเขตรับผิดชอบของตำหนักจิ้งเสียน

พอเข้าไปในห้องพัก จวินมู่เหนียนเจ็บปวดจนต้องขดตัว

ซูจื่ออวี๋เห็นดังนั้นจึงรีบบอก

“เทียนชิงพยุงท่านอ๋องขึ้นไปบนเตียง”

เทียนชิงรีบพาจวินมู่เหนียนขึ้นไปบนเตียง ส่วนซูจื่ออวี๋กลับนำเข็มเงินที่เอวออกมา ยังดีที่นางเตรียมการไว้แต่แรก ครั้งที่แล้วหลังจากขจัดพิษบนเข็มไปจนหมด นางยังไม่ได้เก็บมันกลับไปในหยกเจี๋ยจื่อ

ไม่อย่างนั้นตอนนี้ต้องขจัดพิษบนเข็มเงินออกเสียก่อน ถึงจะใช้การได้ คงเสียเวลาไม่น้อย

จวินมู่เหนียนเห็นซูจื่ออวี๋พกถุงเข็มเงินไว้ที่เอว จึงถามด้วยความสงสัย

“เจ้า...เจ้าพกติดตัวตลอดหรือ?”

ซูจื่ออวี๋

“วันนี้ก่อนออกจากบ้านพกออกมาด้วย” เพราะเห็นว่าอากาศไม่ดี จึงได้พกไว้เผื่อฉุกเฉิน

จวินมู่เหนียนอดประหลาดใจไม่ได้ เพราะซูจื่ออวี๋ทำให้เขาแปลกใจและประหลาดใจมาก

ดูเหมือนนางเป็นคนกระโดกกระเดก เหมือนยัยเด็กโง่ที่มีความไร้เดียงสาและวู่วาม ความจริงจิตใจละเอียดอ่อนยิ่งกว่าผู้ใด

นางสามารถคิดไปถึงว่าพิณมังกรคำรามมหาสมุทรจะนำภัยมาให้ต้าโจว สามารถจดจำพิธีอาทรได้อย่างดีทั้งที่ได้เห็นเพียงครั้งเดียว ตอนนี้ยังเตรียมการไว้ล่วงหน้าโดยการพกเข็มเงินไว้กับตัว

จิตใจของนางละเอียดอ่อนกว่าที่เห็นมากนัก

จวินมู่เหนียนยังนึกถึงความละเอียดอ่อนของซูจื่ออวี๋อยู่ แต่นางกลับกำลังลงมือถอดกางเกงของเขาแล้ว

จวินมู่เหนียนเห็นดังนั้นจึงรีบห้ามปราม

“อย่า ไม่ได้!”

มุมปากของซูจื่ออวี๋อดกระตุกไม่ได้ ก่อนหน้านี้จวินมู่เหนียนจะถอดเสื้อนาง นางบอกว่าไม่ได้ แต่ตอนนี้สถานการณ์กลับตาลปัตร

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปากอย่างอึดอัด

“ท่านอ๋อง ตรงจุดที่ต้องฝังเข็ม ค่อนข้าง...ค่อนข้างจะอ่อนไหว ไม่ถอดกางเกงไม่ได้”

จวินมู่เหนียนจึงยิ้มเจื่อน

“ความหมายของข้าคือที่นี่ไม่ได้ ที่นี่เป็นพื้นที่ของเสด็จแม่ ไม่แน่เดี๋ยวพองานเลี้ยงเลิกรา นางอาจจะส่งคนมาเยี่ยม อยู่ในวัง จะเปิดเผยเรื่องที่ถูกพิษไม่ได้ ยิ่งเปิดเผยไม่ได้ว่าเจ้าถอนพิษได้”

“ท่านอ๋อง! ท่านอ๋อง!”

เทียนชิงหันมองซูจื่ออวี๋ แล้วเอ่ยถาม

“พระชายา ท่านอ๋องเป็นอะไรไปขอรับ?”

ซูจื่ออวี๋จับข้อมือของจวินมู่เหนียน ผ่านไปสักครู่อุทานอย่างตกใจ

“ท่านอ๋องถูกพิษหรือ?”

เทียนชิงไม่ค่อยเข้าใจ

“ท่านอ๋องก็ถูกพิษอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”

ซูจื่ออวี๋หันมองเลือดสีดำที่จวินมู่เหนียนพ่นออกมา พร้อมใช้เข็มเงินไปสะกิดขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเอามาดม ขมวดคิ้วบอกว่า

“ไม่ใช่ยาพิษ แต่ท่านอ๋องกินยาบางชนิดเข้าไป แล้วทำให้ยานี่ไปกระตุ้นพิษในร่างกาย มันคือ...”

ซูจื่ออวี๋จำแนกกลิ่นของยาที่อยู่ในเลือดของจวินมู่เหนียน สุดท้ายเบิกตาโต

“ไม่ใช่ยาพิษ แต่เป็นยาสลบอย่างหนึ่ง!”