ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 591

เมื่อได้ยินซูจื่ออวี๋พูดแบบนั้น เทียนชิงก็เริ่มประหม่าขึ้นมาแล้ว รีบพูดว่า “มีคนวางยาสลบท่านอ๋องหรือ? วางยาตั้งแต่เมื่อไหร่”

ซูจื่ออวี๋ยังไม่ทันได้นึกละเอียด ได้แต่พูดว่า “พวกเจ้ารออยู่ข้างนอกก่อน ข้าจะกำจัดฤทธิ์ยาให้ท่านอ๋อง ไม่อย่างนั้นเขาจะบาดเจ็บหนักเอาได้” นางจะเป็นต้องหยิบยาออกมาจากหยกเจี๋ยจื่อ ไม่สามารถทำต่อหน้าทุกคนได้

เทียนชิงและฮวาเชียนเจียวก็รีบออกจากห้องแล้วปิดประตูทันที จากนั้นก็เฝ้าอยู่ที่หน้าประตู

ซูจื่ออวี๋รีบหยิบยาออกมาจากหยกเจี๋ยจื่อทันที นางไม่มียาสมุนไพรสำเร็จรูป ของในหยกเจี๋ยจื่อล้วนแต่มีพิษ นางทำได้แค่ใช้พิษต้านพิษมาแก้ฤทธิ์ยาในตัวของจวินมู่เหนียน

แต่ขณะที่นางเริ่มผสมยา กลับรู้สึกหน้ามืดไปพักหนึ่ง

ซูจื่ออวี๋เริ่มใจเต้นแรง หรือจะบอกนางเองก็ถูกวางยาสลบเหมือนกันหรือ?

ซูจื่ออวี๋รับใช้เข็มแทงที่ปลายนิ้วของตัวเองทันที แล้วบีบเลือดออกมาจากปลายนิ้ว ไม่นานนางก็ยืนยันได้ทันทีว่านางเองก็ถูกวางยาสลบเหมือนกัน

หรือว่าอาหารในคืนนี้จะใส่ยาสลบเข้าไปด้วย แต่ทำไมกันล่ะ? อาหารน่าจะเป็นทางห้องเครื่องหลวงจัดเตรียมไม่ใช่หรือ เหตุใดห้องเครื่องหลวงถึงต้องวางยาสลบทุกคนด้วย? คนของห้องเครื่องหลวงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรืออย่างไรกัน?

ซูจื่ออวี๋ไม่มีเวลาให้คิดมาก นางรีบแก้ฤทธิ์ยาในตัวเองก่อน จากนั้นก็แก้ฤทธิ์ยาให้จวินมู่เหนียน ทำเช่นนี้ เวลาก็ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว

ซูจื่ออวี๋เปิดประตูห้อง เทียนชิงและฮวาเชียนเจียวก็เข้ามาล้อมรอบนางเอาไว้

ซูจื่ออวี๋ก็รีบถามขึ้นมาว่า “พวกเจ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

ทั้งสองมองหน้ากันแล้วก็ส่ายหัว

ซูจื่ออวี๋ไม่วางใจ ใช้เข็มจิ้มเลือกของทั้งคู่ออกมา เมื่อแน่ใจว่าทั้งคู่ไม่ได้ถูกวางยาสลบ ซูจื่ออวี๋ก็เดาว่ายาสลบนี้น่าจะอยู่ในกับข้าว เพราะเทียนชิงและฮวาเชียนเจียวเป็นบ่าว วันนี้จึงไม่ได้กินอะไรในงานเลี้ยง ดังนั้นพวกเจ้าจึงไม่ได้ถูกวางยา

ซูจื่ออวี๋คิดๆ แล้วก็เอ่ยถามว่า “งานเลี้ยงเลิกแล้วหรือ?”

เทียนชิงพยักหน้ากล่าว “น่าจะเลิกแล้วขอรับ เมื่อครู่นี้บ่าวเห็นจวงเสียนเฟยกลับไปที่ตำหนักจิ้งเสียนแล้ว”

ฮวาเชียนเจียวเองก็เอ่ยเสริมว่า “ฝนก็หยุดตกแล้วด้วย”

เทียนชิงพยักหน้าแล้วก็กระโดดออกไปทันที

.....

ในเวลาประมาณหนึ่งก้านธูปนั้นเป็นเวลาที่เชียนชิงใช้ไปกลับ แต่สิ่งที่นำกลับมาด้วยกลับไม่ใช่ข่าวดีอะไร

เทียนชิงเอ่ยว่า “พระชายา ท่านอ๋องแปดนอนไปแล้วขอรับ แล้วยังหลับสนิทมากด้วย ข้าน้อยใช้เวลาปลุกเขาอยู่นานมากเขาก็ยังไม่ตื่น ตอนนี้องครักษ์เฟยเย่ของเขากำลังคุ้มกันอยู่ข้างกายเขาอยู่ขอรับ”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วกล่าวว่า “ดูท่าแล้วคงถูกวางยาเหมือนกัน คนอื่นล่ะ?”

เทียนชิงก็ตอบว่า “ข้าน้อยกลับมาตลอดทาง ระเบียบในวังหลวงก็ยังปกติดี ทหารองครักษ์ก็รักษาการณ์อย่างเข้มงวด ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่คนในงานเลี้ยงคืนนี้ต่างก็หลับสนิทกันหมด” เมื่อกล่าวมาถึงตอนนี้ เทียนชิงก็ชี้ไปที่ตำหนักหลักจิ้งเสียนแล้วพูดต่อว่า “เสียนเฟยเองก็ดับไฟหลับไปแล้วเช่นกันขอรับ”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกสงสัยขึ้นมา หรือจะบอกว่าคนที่วางยานั้นแค่จะทำให้ทุกคนหลับสนิทเท่านั้นหรือ? เพื่ออะไร?

ขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังสงสัยอยู่นั้น ฮวาเชียนเจียวก็เอ่ยขึ้นมาอย่างประหม่า “ตามที่เจ้าว่ามา ในวังหลวงแห่งนี้เจ้านายทั้งหมดต่างก็หลับหมดเลยงั้นหรือ? แล้วเหลือพระชายาที่ตื่นอยู่คนเดียว?”