ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 592

หัวใจของเทียนชิงเต้นรัว รีบพูดขึ้นมาว่า “หรือคนที่วางยาจะมุ่งเป้ามาที่พระชายางั้นหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ก็ปฏิเสธคำกล่าวนี้ทันที!

นางเอ่ยว่า “ไม่หรอก คนที่วางยาน่ะไม่สามารถคาดเดาได้ว่าข้าสามารถแก้ยาสลบได้ พวกเจ้าลองคิดดีๆ นะ ถ้าข้าไม่สามารถแก้ยาพิษได้ เช่นนั้นข้ากับท่านอ๋องก็คงจะหลับลึกเหมือนกัน ในวังหลวงแห่งนี้ ยังมีเจ้านายคนไหนตื่นอีกบ้าง?”

เทียนชิงคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบว่า “เอ่อ...คือเจ้านายที่ไม่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงคืนนี้ขอรับ”

ฮวาเชียนเจียวยกมือนับ และหลังจากนั้นครู่หนึ่งนางก็เอ่ยว่า “องค์หญิงสิบเอ็ดของตำหนักเฟิ่งอู๋”

เทียนชิงก็อุทานออกมาเสียงต่ำ “ไม่ผิด มีเพียงองค์หญิงสิบเอ็ดเท่านั้นที่ไม่ได้ไปงานเลี้ยง ได้ยินว่านางไม่สบาย”

ใบหน้าของซูจื่ออวี๋ก็มืดลง นางเอ่ยเสียงเย็นชา “ดูเหมือนว่าการเดาของเทียนชิงนั้นถูกต้อง เป็นฝีมือของฉู่อวิ๋นหยางกับเสวี่ยเฉิงอันจริงๆ แม้ว่าข้าจะไม่เข้าใจว่าพวกเขาลงมือกับอาหารในห้องเครื่องได้อย่างไร แต่คนที่สนใจในตัวองค์หญิงสิบเอ็ดมีเพียงฉู่อวิ๋นหยางเท่านั้น”

เมื่อฮวาเชียนเจียวได้ยินซูจื่ออวี๋บอกว่าเป้าหมายคือองค์หญิงสิบเอ็ด นางก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกทันที “หากเป็นองค์หญิงสิบเอ็ดเช่นนั้นก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเรา เป็นเรื่องของตำหนักเฟิ่งอู๋ ตำหนักเฟิ่งอู่กับตำหนักจิ้งเสียนเข้ากันไม่ได้มาตลอด เรื่องร้ายๆ ที่เกิดในตำหนักเฟิ่งอู๋ ไม่แน่อาจจะเป็นเรื่องดีกับพวกเราก็ได้?”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วแล้วส่ายหัวกล่าวว่า “เข้าคิดง่ายเกินไป ถ้าเกิดว่าให้หยางอวิ๋นฉู่คนนั้นทำสำเร็จพาองค์หญิงสิบเอ็ดไปด้วย งั้นลั่วกุ้ยเฟยและจวินมู่หลานก็แค่เสียใจอยู่พักหนึ่ง เป๋ยฉู่และตงโจวจะกลับมาทำสงครามกันอีกครั้ง ถ้าเกิดว่าฉู่อวิ๋นหยางจับองค์หญิงสิบเอ็ดไปที่ด่านหน้าของแนวรบ เมื่อถึงตอนนั้นมันจะลำบากจริงๆ และต้องเป็นท่านอ๋องนำทำไปปราบศัตรู”

เทียนชิงเองก็พูดว่า “ใช่ ท่านอ๋องเคยพูดว่าเป๋ยฉู่เป็นสุนัขที่มีความทะเยอทะยาน ไม่มีทางหยุดการต่อสู้ งั้นฉู่อวิ๋นหยางที่ยังไม่เคยเห็นองค์หญิงสิบเอ็ดเลยด้วยซ้ำ แต่กลับเกิดความรู้สึกชื่นชมแล้ว เขาต้องมีแผนการอะไรแน่นอน”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้แล้ว เทียนชิงก็พูดว่า “พระชายา ข้าน้อยจะไปช่วยองค์หญิงสิบเอ็ด”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหัวกล่าวว่า “ไม่ได้ เจ้าไปไม่ได้ เจ้าเป็นผู้ชาย จะไปที่อยู่ส่วนจัวขององค์หญิงได้ยังไง”

ฮวาเชียนเจียวก็เอ่ยว่า “งั้นข้าน้อยไปเอง”

ซูจื่ออวี๋ก็พูดว่า “ข้าจะไปกับเจ้า”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยขึ้นมาอย่างกังวล “วิ่งไปดูองค์หญิงสิบเอ็ดเถอะว่านางอยู่ในห้องหรือไม่”

ฮวาเชียนเจียวพยักหน้า แล้วรีบเข้าไปในห้องนอนขององค์หญิงสิบเอ็ด และอย่างที่คาดไว้ ที่นี่ไม่มีใครเลยสักคน

ซูจื่ออวี๋รีบถามว่า “พวกขุนนางใหญ่จะพักอยู่ที่ไหนในวังหลวง?”

ฮวาเชียนเจียวกล่าวว่า “ขุนนางทุกคนไม่ได้รับอนุญาตให้พักค้างคืนในวังหลัง หากจำเป็นต้องอยู่ต่อจริงๆ พวกเขาต้องไปที่เกาะกลางทะเลสาบผิงหยาง ที่นั่นจะมีสวนผิงหูสามารถพักได้ สวนผิงหูและวังหลังนั้นจะถูกกั้นกลางด้วยทะเลสาบ อย่างนี้ก็จะได้ไม่ละเมิดกฏ

ซูจื่ออวี๋คิดๆ ดูแล้ว ถ้าเป็นแผนการของฉู่อวิ๋ยหยางทั้งหมด งั้นองค์หญิงสิบเอ็ดก็ต้องถูกเขาพาตัวไปที่สวนผิงหู

เพราะที่พักของฉู่อวิ๋นหยางมีแค่สองคนเท่านั้น ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ความรับผิดชอบของฉู่อวิ๋นหยางก็จะน้อยที่สุด ถึงยังไงองค์หญิงสิบเอ็ดก็มาถึงหน้าประตูแล้วไม่ใช่หรือยังไง?

ซูจื่ออวี๋เอ่ยว่า “พวกเราไปที่สวนผิงหูกันเถอะ”