ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 596

ซูจื่ออวี๋และเสวี่ยเฉิงอันก็สูดหายใจเข้าพร้อมกัน เสวี่ยเฉิงอันก็เดินเข้ามาสองก้าว ยืนอยู่ตรงหน้าซูจื่ออวี๋ แล้วเอ่ยเกลี้ยกล่อมว่า “รัชทายาท เจ้าห้ามแตะต้องนาง นาง...”

ฉู่อวิ๋นหยางหัวเราะออกมา “ทำไมจะไม่ได้? เพราะเจ้าชอบนางงั้นหรือ?”

เสวี่ยเฉิงอันและซูจื่ออวี๋ก็ขมวดคิ้วในเวลาเดียวกัน ถ้าข่าวนี้แพร่กระจายออกไป มันไม่เป็นผลดีสำหรับทั้งคู่ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาเดิมทีก็บริสุทธิ์

ฉู่เฉิงอันมองไปที่ซูจื่ออวี๋ แล้วพูดต่อว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะคืนนี้ฝนตก แล้วข้าก็เห็นรอยเท้าที่เจ้าทิ้งเอาไว้ ไม่แน่ว่าข้าอาจจะหลงเชื่อพวกเจ้าไปแล้วก็ได้ พระชายาอ๋องฉิน เจ้าช่างเก่งกาจจริงๆ นะ วางยารัชทายาทอย่างข้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าไม่มีพิษใดทำร้ายข้าได้?”

อะไรนะ? ไม่มีพิษไหนทำร้ายฉู่อวิ๋นหยางได้อย่างนั้นหรือ? มิน่าล่ะดมยาสลบของนางไปแล้วเขาก็ยังฟื้นขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้

ซูจื่ออวี๋กัดฟันพูดว่า “เจ้าเองก็รู้ว่าข้าเป็นพระชายาอ๋องฉิน เจ้าคิดเช่นนั้นได้อย่างไร?”

ฉู่อวิ๋นหยางเอ่ยอย่างเย็นชา “เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ? เจ้าเอาตัวองค์หญิงน้อยของข้าไป หรือไม่ควรชดใช้อะไรให้ข้าสักหน่อยหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ถอยหลังกลับไปครึ่งก้าว สายตาของฉู่อวิ๋นหยางไม่ได้ปิดบังอะไร นางเข้าใจเจตนาของอีกฝ่ายในทันที

เสวี่ยเฉิงอันอ้าขาขวางหน้าซูจื่ออวี๋เอาไว้ แล้วเอ่ยอย่างร้อนใจ “องค์รัชทายาท พวกเรามาในครั้งนี้เพื่อมาสร้างสัมพันธ์ที่ดี ไม่ใช่เพื่อสร้างความเกลียดชัง ถ้าท่านแตะต้องพระชายาอ๋องฉิน ท่านอ๋องฉินจะปล่อยข้ากับท่านไปได้อย่างไร”

ฉู่อวิ๋นหยางยิ้มอย่างเย็นชา “น้องเฉิงอันจะกลัวอะไร เรือนผิงหูที่นี่มีเพียงพวกเราสองคนที่ได้สติ เจ้ากับข้าเป็นพี่น้องกันร่วมกันเสพสุขสักคราแล้วค่อยปล่อยนางไป แล้วทำไมถึงไม่ยอมเล่า? หรือว่านางจะยังกล้าเอาไปบอกใครหรือ? เรื่องแบบนี้ ถ้าเป็นผู้ชายหากแพร่ออกไปก็เป็นข่าวลือ แต่ถ้าเป็นผู้หญิง เช่นนั้นก็เป็นมลทิน หรือการหลงระเริง”

ซูจื่ออวี๋ใจเต้นแรงอย่างอดไม่ได้ ที่ฉู่อวิ๋นหยางพูดก้ไม่ผิด นางอยู่ในสวนผิงหู ไม่ว่าอย่างไรก็ยากจะแก้ตัว นางกลัวว่าฉู่อวิ๋นหยางจะบ้าคลั่งขึ้นมาโดยไม่สนใจสิ่งใด ตอนนี้หวังแค่ว่าเสวี่ยเฉิงอันจะไม่ถูกคำพูดชั่วร้ายของเขาล่อลวง

เสวี่ยเฉิงอันกัดปาก “รัชทายาท ท่านสงบสติอารมณ์หน่อย นางเป็นพระชายาอ๋องฉิน ความร้ายกาจของพระชายาอ๋องฉิน ท่านยังไม่รู้อีกหรือ?”

ฉู่อวิ๋นหยางเอ่ยอย่างเย็นชา “ก็เพราะรู้อย่างไรเล่า เดิมทีข้าก็อยากจะลองชิมผู้หญิงของเขา ผู้หญิงที่สามารถทำให้อ๋องฉินคุกเข่าลงใต้กระโปรงนางได้ ต้องมีรสชาติพิเศษแน่ ฮ่าๆๆๆ”

เสวี่ยเฉิงอันก็ปลอบใจอย่างขมขื่น “รัชทายาท ก้าวผิดเพียงก้าวเดียวอาจจะนำพาความเกลียดชังนับพันมา ท่านอ๋องฉินไม่ใช่สิ่งจะล่วงเกินได้ง่ายๆ”

ฉู่อวิ๋นหยางต่อสู้กับเสวี่ยเฉิงอันและพูดด้วยความโกรธ “เขาเจวินมู่เหนียนไม่ได้ล่วงเกินได้ง่าๆ แล้วข้าฉู่อวิ๋นหยางจะล่วงเกินไม่ได้หรือ? เจ้าอย่าลืมว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้านายของเจ้า”

ปังๆๆๆ เสียงประมือของคนทั้งสองดังมาจากด้านหลัง ซูจื่ออวี๋เองก็ไม่คิดจะหันกลับไป นางรีบวิ่งออกไปข้างนอกโดยไม่สนใจสิ่งใด

หากเสียงการต่อสู้ของเขาทำให้พวกคุณนางตื่นขึ้นมาจริงๆ แถวเวลานี้ชุดของนางก็ยังเปียกอีก ทั้งยังสวมชุดคลุมตัวนอกของเสวี่ยเฉิงอัน ถ้าเกิดใครเห็นเข้านางก็ยากจะแก้ตัวจริงๆ

ซูจื่ออวี๋วิ่งไปได้ไม่ได้ไกล ก็ได้ยินเสียงร้องอันน่าสังเวทของเสวี่ยเฉิงอัน

ซูจื่ออวี๋หัวใจเต้นแรง แล้วหันหลังไปมองโดยไม่รู้ตัว แต่ในเวลาสั้นๆ นี้ ฉู่อวิ๋นหยางก็ไล่ตามนางใกล้จะมาถึงตรงหน้านางเต็มที...