ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 602

จวินมู่ฉงถามอย่างสงสัย “พี่รองคิดอะไรออกหรือ?”

จวินมู่หลานกล่าวว่า “เมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าได้ทำกำไลไม้กฤษณาร้อยปีหายในสวนชิวเยว่ ในตอนนั้นพี่น้องหนานเจียงก็ได้สูญเสียไม้จันทน์อายุนับร้อยปีให้กับซูจื่ออวี๋ในระหว่างการแข่งเรือมังกร ตอนนี้เป็นองค์รัชทายาทแห่งเป๋ยฉู่ผู้นี้ยังสูญเสียอำพันสนร้อยปีไปอีก”

จวินมู่ฉงรู้สึกงุนงงเล็กน้อยและถามว่า “พี่รอง ท่านหมายความว่าซูจื่ออวี๋ขโมยสร้อยข้อมือของท่านและอำพันสนของฉู่อวิ๋นหยางไป? แต่เครื่องหอมเหล่านี้มีประโยชน์อะไร? พวกมันมีค่ามหาศาลหรือ? จวนฉินอ๋องเองก็คงไม่ขาดแคลนเงิน!”

จวินมู่หลานกล่าวต่อ “ไม่ มันไม่ใช่เพื่อเงินแน่นอน เจ้าอย่าลืมว่านางเป็นหมอ เครื่องหอมเหล่านี้ต้องมีผลอะไรที่คนยังไม่ทราบ ไปกันเถอะ พวกเราไปสำนักหมอหลวงกัน!”

——

ในขณะที่จวินมู่หลานและน้องชายของเขากำลังไปสำนักหมอหลวง จวินมู่เหนียนได้ออกมาจากวังหลวงพร้อมกับซูจื่ออวี๋และกำลังมุ่งหน้าไปยังจวนฉินอ๋อง

ซูจื่ออวี๋อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้บนรถม้าอีกครั้ง และหลังจากพูดจบก็พูดขึ้นมาว่า “ท่านอ๋อง ฉู่อวิ๋นหยางกัดไม่ปล่อยแน่นอน”

หลังจากที่ฟังสิ่งที่ซูจื่ออวี๋พูดแล้ว จวินมู่เหนียนก็ไม่ตอบอะไรและถึงกับหลับตาใส่นาง

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามด้วยความสงสัย “ท่านอ๋อง? ท่านเหนื่อยเหรอ?”

จวินมู่เหนียนไม่ตอบแต่กลับถามว่า “เจ้าพูดสิ่งที่ต้องการพูดเสร็จแล้วหรือยัง?”

ซูจื่ออวี๋คิดย้อนถึงสิ่งที่นางพูดเมื่อกี้ และคิดว่านางได้พูดทุกสิ่งที่ควรพูดแล้ว ดังนั้นซูจื่ออวี๋จึงพูดว่า “พูดหมดแล้ว”

มือที่วางบนเข่าของจวินมู่เหนียนกำแน่นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งตัวของเขามีกลิ่นอายแห่งความไม่พอใจออกมา

และเห็นได้ชัดเจนว่าซูจื่ออวี๋ไม่ได้สังเกตเห็นว่าจวินมู่เหนียนกำลังโกรธ นางพูดต่อว่า “ท่านอ๋อง เราจะปล่อยให้ฉู่อวิ๋นหยางทำสำเร็จไม่ได้ ถ้าเขาแต่งงานกับเจ้าหญิงที่สิบเอ็ด มันจะเกิดปัญหาขึ้นไม่รู้จบ”

จวินมู่เหนียนลืมตาขึ้น มองไปที่ซูจื่ออวี๋ด้วยสายตาที่ค่อนข้างเย็นชา แล้วถามขึ้นมาว่า “ปัญหาที่ตามมาในภายหลัง?”

ซูจื่ออวี๋ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ปัญหาใดจะมาในภายหลัง นี่จวินมู่เหนียนคาดเดาไม่ได้ว่าจะเกิดปัญหาใดขึ้นมาในภายหลัง?

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยความประหลาดใจ “ท่านอ๋องไม่ได้บอกว่าฉู่อวิ๋นหยางเป็นหมาป่าที่มีความทะเยอทะยานหรอกหรือ? แล้วถ้าเขาแต่งงานกับองค์หญิงที่สิบเอ็ด ในวันหน้ายามที่ต้องทำศึก เขาจะต้องสร้างความลำบากมากมายให้กับท่านอ๋องอย่างแน่นอนไม่ใช่หรือ?”

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นยืนอย่างเร่งรีบ และเปิดม่านรถม้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ นางเตรียมตัวที่จะลงจากรถม้า

หัวใจของจวินมู่เหนียนเต้นระรัวเมื่อเห็นสิ่งนี้ และเขาก็ฟาดแส้ออกไปโดยไม่รู้ตัวเพื่อมัดตัวนางกลับมา!

ซูจื่ออวี๋ล้มลงในอ้อมแขนของจวินมู่เหนียนอย่างแรง

จวินมู่เหนียนพูดด้วยความโกรธ “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? รถม้ามันยังไม่หยุด!”

ซูจื่ออวี๋ตอบด้วยความโกรธยิ่งขึ้น “ชีวิตข้าเป็นของข้าเอง ท่านอ๋องก็กำลังยุ่งวุ่นวายอยู่ไม่ใช่หรือ?”

จวินมู่เหนียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และรู้ได้ว่าซูจื่ออวี๋โกรธแล้ว เขาระงับความโกรธแล้วพูดว่า “ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้า ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าบอกข้าเรื่องสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทั้งหมดหรือยัง”

ซูจื่ออวี๋มองดูจวินมู่เหนียนด้วยความประหลาดใจ และพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย “ท่านอ๋องกำลังสอบปากคำข้าอยู่หรือ?”

จวินมู่เหนียนไม่ชอบการแสดงออกของซูจื่ออวี๋แบบนี้เลยจริง ๆ เขากัดฟันแล้วพูดว่า “เจ้าตกลงไปในสระน้ำพร้อมกับชายอื่นและเจ้าก็สวมเสื้อผ้าของเขากลับมา เจ้าจงใจปกปิดเรื่องทั้งหมดด้วยซ้ำ ข้าไม่มีสิทธิถามงั้นหรือ?”