ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 615

เจ้าหน้าที่ศาลชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็แสดงสีหน้าทุกข์ระทม มดตัวน้อยอย่างพวกเขากล้ากล้าขวางทางท่านอ๋องแปดเสียที่ไหน

ท่านอ๋ององค์อื่นบารมีและอำนาจสูงส่ง ยังพอพูดคุยด้วยเหตุผลและกฎได้ แต่ท่านอ๋องแปดแตกต่างจากคนอื่น เขาไม่ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ใด ๆ เลย

บรรยากาศอันธพาลในค่ายทหารที่หล่อหลอมเขามา ทำให้เขาไม่เคยอยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ เกรงว่าในเมืองหลวงของตงโจวแห่งนี้ นอกจากฉินอ๋องและฝ่าบาทแล้วจะไม่มีใครสามารถยับยั้งเขาได้

เจ้าหน้าที่ศาลทั้งสี่มองหน้ากัน ก่อนจะค่อย ๆ ก้มศีรษะและถอยกลับไปอยู่ที่ด้านหนึ่ง ทำให้ใต้เท้าจ้าวต้องไม่พอใจ อย่างมากพวกเขาจะถูกด่า แต่หากพวกเขาทำให้ท่านอ๋องแปดขุ่นเคือง พวกเขาอาจเสียศีรษะได้

จวินมู่เยว่เห็นว่าพวกเขารู้จัก เขาจึงไม่รู้สึกลำบากใจ และหันไปมองซูจื่ออวี๋ ก่อนจะแสดงความเคารพให้ซูจื่ออวี๋นำเข้าไปก่อน มีการป้องกันเอาใจใส่อย่างทั่วถึงทุกแห่ง

ซูจื่ออวี๋จิตใจเงียบสงบ นางคิดในใจว่าไม่น่าแปลกใจที่จวินมู่เหนียนจะให้เทียนชิงไปตามท่านอ๋องแปด ที่แท้เขากลัวว่านางจะลำบาก

ซูจื่ออวี๋เม้มฝีปาก รู้สึกที่มีต่อจวินมู่เหนียนมันซับซ้อนขึ้นไปอีก

และความรู้สึกที่ซับซ้อนนี้ถูกขจัดออกไปด้วยภาพตรงหน้านางหลังจากเข้าสู่ศาลาว่าการแล้ว

ในขณะเดียวกันหันหรูเฟิงก็ได้ถูกเจ้าหน้าที่ศาลสี่คนจับไว้โดยกดเขานอนอยู่บนพื้น และมีเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งถือท่อนไม้อยู่ข้างหลังเขา ซึ่งดูเหมือนพร้อมที่จะประหารชีวิต

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นรัว นางตะโกนว่า “หยุด!”

จ้าวจ่างซิ่งถือป้ายคำสั่งสำหรับการประหารชีวิตไว้ในมือ และกำลังจะโยนมันออกไปก็ถูกเสียงของซูจื่ออวี๋ทำให้เขาสะดุ้ง และป้ายคำสั่งก็ตกลงไปบนโต๊ะด้วยเสียงดัง

จ้าวจ่างซิ่งพูดด้วยความโกรธ “อะไร…” จ้าวจ่างซิ่งยังไม่ทันที่จะได้ถามว่ามันเป็นใคร เขาก็จำจวินมู่เยว่ได้ก่อน

จ้าวจ่างซิ่งรีบลุกขึ้นยืนและแสดงความเคารพด้วยความนอบน้อม “คารวะท่านอ๋องแปด คารวะชายาฉินอ๋อง จู่ ๆ ท่านทั้งสองถึงมาที่สำนักจิงจ้าวด้วยเหตุใด?”

จวินมู่เยว่กล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าจับกุมหันหรูเฟิง ข้ามาเพื่อดูว่าเพราะเหตุใด”

ยังไม่ทันที่จ้าวจ่างซิ่งจะตอบได้ ซูจื่ออวี๋ก็พูดขึ้นมาว่า “ไปพยุงตัวคุณชายหันขึ้นมา”

จวินมู่เยว่ประหลาดใจกว่าเก่า “มีพยานด้วยหรือ?”

จ้าวจ่างซิ่งพยักหน้าและกล่าวว่า “ไม่ใช่แค่พยานบุคคลเท่านั้น แต่ยังรวมถึงมีหลักฐานด้วย”

จวินมู่เยว่มองซูจื่ออวี๋ด้วยแววตาที่เป็นกังวลและสงสัย ในขณะที่ซูจื่ออวี๋มองหันหรูเฟิงที่มีใบหน้าบอบช้ำมีและถามว่า “คุณชายหัน มันเกิดอะไรขึ้น?”

นางคิดว่าจะได้ยินการแก้ตัวของหันหรูเฟิง แต่ซูจื่ออวี๋คิดไม่ถึงเลยว่าหันหรูเฟิงจะพูดว่า “ข้า... ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ไม่รู้?

ซูจื่ออวี๋รู้สึกประหลาดใจ นางพูดว่า “เจ้าไม่รู้ตัวว่าเจ้าฆ่าคนหรือไม่งั้นหรือ?”

หันหรูเฟิงมองไปที่ซูจื่ออวี๋ด้วยใบหน้าที่ขมขื่น ก่อนจะพยักหน้าออกมา “ข้าไม่รู้จริง ๆ ข้าจำได้แค่ว่าข้าเหวี่ยงกริชออกไปในความมืด และดูเหมือนมันจะตัดอะไรบางอย่าง หลังจากเทียนในห้องสว่างขึ้นมา พวกเขาทั้งสองคนมีคนตายกองอยู่กับเท้าของข้าแล้ว และในมือของข้าก็มีคมมีดที่เปื้อนเลือดอยู่ ข้า...ข้าไม่รู้ว่าข้าได้ฆ่าใครไปหรือเปล่า”