ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 62

ชิวขุยชะงักไป นางลุกขึ้นพลางบอกว่า

“บ่าว...บ่าว...”

ซูจื่ออวี๋ทำหน้าจริงจังพร้อมบอกชิวขุย

“จำไว้ เจ้าฟังผิดไป เมื่อคืนฮูหยินไม่ได้ไปที่เรือนรับรอง”

ชิวขุยไม่ค่อยเข้าใจความหมายของซูจื่ออวี๋ คิดอยู่สักครู่ นางเข้าใจได้ทันที จึงรีบพยักหน้าบอกว่า

“คุณหนูพูดถูกแล้ว บ่าวฟังผิดเองเจ้าค่ะ”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า ยังดีที่แม้ชิวขุยจะเป็นคนขี้ขลาดแต่นางไม่ใช่คนโง่ หากเรื่องนี้ให้บ่าวรับใช้คนหนึ่งอย่างนางแพร่งพรายออกไป คนแรกที่จะตายไม่มีทางเป็นฮูหยินซูเด็ดขาด และยิ่งไม่ใช่เว่ยคงชิง แต่กลับเป็นคนสร้างเรื่องอย่างนางต่างหาก

เรื่องนี้ชิวขุยไม่มีทางหูฝาก เพียงแต่ตอนนี้ห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด หากนำเรื่องนี้ไปใช้ให้เกิดประโยชน์ อาจสามารถกำจัดฮูหยินซูลเว่ยคงชิงได้ในคราวเดียว

หากพลาดพลั้งไป อาจจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัว เรื่องนี้จึงต้องวางแผนในระยะยาว

……

วันเวลาผ่านไปแต่ละวัน ส่วนเซี่ยจู๋ที่ทาอาจมบนร่างกายอยู่สองวัน ได้หายเป็นปกติแล้ว

สงสารแต่ซูจื่อเยียน ที่ทาอยู่ถึงเจ็ดวันเต็มๆ นอกจากพอยับยั้งอาการคันแล้ว ผลลัพธ์อื่นยังไม่ค่อยเห็นผล พวกบ่าวในจวนเสนาบดีแอบพูดกันลับๆว่า คุณหนูรองกำลังจะดองได้ที่แล้ว

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ซูจื่ออวี๋หัวเราะอย่างอดไม่ได้ อาจมสามารถแก้พิษได้หรือ? เห็นได้ชัดว่าไม่ได้

แล้วทำไมอาการของเซี่ยจู๋ถึงดีขึ้นนะหรือ? เพราะตอนที่เซี่ยจู๋กำลังราดอาจมนั้น ซูจื่ออวี๋อยู่ที่นั่นด้วย ซูจื่ออวี๋ได้แอบใส่ยาแก้พิษไปด้วย เพียงแต่กลิ่นของยาแก้พิษ ถูกกลิ่นของอาจมในวันนั้นกลบสนิท

และหลายวันมานี้ นางไม่ได้ย่างกรายเข้าไปที่เรือนของซูจื่อเยียนแม้แต่ก้าวเดียว แล้วซูจื่อเยียนจะดีขึ้นได้อย่างไร?

“คุณหนูสาม ฮูหยินเชิญให้ท่านไปที่เรือนคุณหนูสองเจ้าค่ะ!” ด้านนอกมีเสียงที่น่ารำคาญของซื่อจี้ดังขึ้น

แต่น่าแปลก ทำไมไม่ให้ชิวขุยมารายงาน?

ซูจื่ออวี๋วางหนังสือในมือลง นางลุกขึ้นไปเปิดประตู แต่ไม่ได้ถามว่าฮูหยินซูเรียกนางไปทำไม กลับถามว่า

“ชิวขุยล่ะ?”

ซื่อจี้บอกว่

“บ่าวในเรือนฮูหยิน ล้วนต้องไปรับใช้คุณหนูรอง คนไม่พอใช้ ฮูหยินจึงยืมตัวชิวขุยให้ไปทำธุระให้ ฮูหยินบอกว่ารอให้คุณหนูสามกลับมาจากเรือนคุณหนูสอง ชิวขุยก็จะกลับมาเองเจ้าค่ะ”

หัวใจซูจื่ออวี๋กระตุกวาบ นางเข้าใจแผนของฮูหยินซูดี คงอดทนรอไม่ไหวจนต้องใช้ชีวิตชิวขุยมาบีบบังคับให้นางต้องไปช่วยคน

เพื่อความปลอดภัยของชิวขุย ซูจื่ออวี๋รู้ว่าวันนี้ต้องช่วยซูจื่อเยียนแก้พิษ

ช่างเถอะ ครั้งนี้ได้ทรมานนางตั้งแปดเก้าวัน ก็ถือว่าได้แก้แค้นแล้ว ยังมีเวลาอีกมาก นางค่อยๆจัดการเอง!

ซูจื่ออวี๋ตามซื่อจี้มาถึงเรือนของซูจื่อเยียน หลังจากเข้ามาด้านใน ซูจื่ออวี้ก็ขมวดคิ้วและปิดจมูกอย่างทนไม่ไหว พวกบ่าวไพร่พูดไม่ผิดจริงๆ ดูท่าไม่เพียงแค่ซูจื่อเยียนเท่านั้นที่ดองได้ที่ แม้แต่เรือนทั้งหลังก็ได้ที่แล้วเหมือนกัน

“ฮูหยิน คุณหนูสามมาแล้วเจ้าค่ะ” ซื่อจี้ยิ้มมุมปากพร้อมรายงาน ซูจื่ออวี๋ยังกล้าปิดจมูกอย่างไม่เกรงกลัว แต่นางเป็นเพียงบ่าว หากแสดงท่าทีรังเกียจแม้แต่น้อย เกรงว่าจุดจบคงเหมือนกับเซี่ยจู๋แน่

ประตูห้องถูกเปิดออกจากด้านใน ฮูหยินซูกับเว่ยคงชิงยืนอยู่ตรงประตู

ดวงตาแดงก่ำของฮูหยินซู เต็มไปด้วยความอำมหิต ซูจื่ออวี๋แน่ใจได้ว่า หากดวงตาสามารถทำร้ายคนได้ ตอนนี้นางคงมีแต่แผลเต็มตัว

“ซูจื่ออวี๋! เจ้า...” ฮูหยินซูกำลังจะเอ่ยปากด่าทอ ทว่าถูกเว่ยคงชิงห้ามไว้ซะก่อน

เว่ยชิงคงพูดว่า

“คุณหนูสาม เหตุใดตำรับยาของท่าน ได้ผลที่ดีบนตัวเซี่ยจู๋อย่างมาก แต่กับคุณหนูรองเหตุใดจึงเห็นผลเล็กน้อยเท่านั้น? ท่านว่าควรจะจับชีพจรแล้วเขียนตำรับยาใหม่ตามบุคคลหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋เหลือบมองเว่ยคงชิง น้ำเสียงเย็นชาบอกว่า

“ท่านกำลังสอนข้าว่าต้องทำอย่างไรหรือ?”