ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 63

เว่ยคงชิง “...” นังเด็กนี่ทำไมต้องมีน้ำโหขนาดนี้

เมื่อเห็นเว่ยคงชิงเงียบ ซูจื่ออวี๋พูดต่อว่า

“เจ้าเก่งเจ้าก็ทำเองสิ!”

เว่ยคงชิง “...” เขาเก็บความโกรธไว้ไม่อยู่แล้ว

ซูจื่ออวี๋เห็นเว่ยคงชิงหน้าดำคร่ำเครียด จึงพูดต่อ

“ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องพูดมาก! หลีกไป!”

ซูจื่ออวี๋จงใจเดินฝ่ากลางระหว่างเว่ยคงชิงกับฮูหยินซู ยังไม่ทันที่ฮูหยินซูกับเว่ยคงชิงจะรู้สึกตัว ซูจื่ออวี๋ก็ออกมาซะแล้ว

ซูจื่ออวี๋ก้าวออกไปอย่างรวดเร็วในสองสามก้าว นางแอบสาบานกับตัวเอง ต่อไปจะไม่เล่นอะไรที่น่าขยะแขยงแบบนี้อีกแล้ว จนตอนนี้ตัวเองต้องมาเดือดร้อนไปด้วย

ห้องนอนของซูจื่อเยียน มันบ่ออาจมชัดๆ!

ซูจื่ออวี๋คลื่นไส้อยู่สองสามที จากนั้นรีบเดินออกไปด้านนอก ฮูหยินซูเห็นดังนั้นจึงตะโกนว่า

“เจ้าห้ามไปนะ พวกบ่าว มาจับนางเอาไว้”

ซูจื่ออวี๋หันมองฮูหยินซูพร้อมขมวดคิ้ว บอกว่า

“นางหายดีแล้ว ยังไม่เข้าไปดูอีก มาขวางข้าไว้ทำไม?”

เมื่อสิ้นเสียงซูจื่ออวี๋ ซูจื่อเยียนก็เริ่มตะโกนว่า

“ท่านแม่ ท่านแม่ข้าไม่คันแล้ว ไม่คันแล้ว!”

ฮูหยินซูกับเว่ยคงชิงรีบเดินเข้าไปในห้องนอน ไม่มีใครสนใจซูจื่ออวี๋อีก

……

ตอนที่ซูจื่ออวี๋กลับไปที่เรือนของตัวเอง เห็นชิวขุยกำลังหาบน้ำอยู่ หลังจากสอบถามอย่างละเอียด ถึงได้รู้ว่าที่แท้ฮูหยินซูสั่งให้นางไปซื้อเกาลัดคั่วตรงประตูเมือง

ซูจื่ออวี๋เห็นชิวขุยท่าทางมึนงง จึงอดส่ายหัวไม่ได้ นังเด็กคนนี้ไม่รู้เลยว่าตัวเองได้รอดกลับมาจากนรกอย่างหวุดหวิด

หากวันนี้ซูจื่ออวี๋ไม่รับปากแก้พิษให้ซูจื่อเยียน เกรงว่าชิวขุยคงได้ไปซื้อเกาลัดคั่วแบบไปแล้วไปลับ

ชิวขุยได้ยินว่าพิษของซูจื่อเยียนถูกแก้แล้ว จึงอดเป็นห่วงไม่ได้

“คุณหนู...ท่านทำ...ท่านทำเช่นนี้ ฮูหยิน...ฮูหยินคงไม่ปล่อยท่านไป”

ซูจื่ออวี๋ยักไหล่ ทำหน้าไม่สนใจสิ่งใด ต่อให้นางไม่ทำอะไรเลย ฮูหยินซูก็ไม่มีทางปล่อยนางไปอยู่ดี เช่นนั้นคงต้องสู้กันจนตายกันไปข้างหนึ่ง

ฮูหยินซูคือมารร้ายที่สูงหนึ่งคืบ ซูจื่ออวี๋คือธรรมะที่สูงหนึ่งศอก

——

อาจเพราะบาดแผลทั่วร่างของซูจื่อเยียนทำให้ฮูหยินซูหวั่นไหว หลังจากแก้พิษทุกอย่างดูสงบนิ่งหลายวันติดต่อกัน

สายตาของทุกคนไม่ได้จดจ้องเรื่องเล็กน้อยของเรือนด้านหลังอีก แต่กลับไปคิดเรื่องที่องค์ฮ่องเต้จะคัดเลือกพระชายาให้ท่านอ๋องทั้งเจ็ดพระองค์ ว่าตกลงจะเริ่มขึ้นเมื่อใดกันแน่?

เดิมทีการคัดเลือกพระชายาในวันที่สิบห้าเดือนสามภายในพระราชวัง ถูกเลื่อนออกไป จนกระทั่งตอนนี้เป็นเดือนสี่วันที่หนึ่งแล้ว กลับยังไม่มีความเคลื่อนไหวใด

อาการประชวรขององค์ฮ่องเต้ทำให้ทุกคนเป็นห่วง

แน่นอนหนึ่งในนั้นไม่รวมซูจื่ออวี๋ และไม่รวมฮูหยินซูที่กำลังจะเล่นงานซูจื่ออวี๋ด้วย

ตามกฏระเบียบ วันที่หนึ่งและวันที่สิบห้าเป็นวันที่ครอบครัวรวมตัวกินข้าวกัน

ต่อให้ซูจื่ออวี๋ไม่อยากจะไปเจอหน้าคนตระกูลซูมากเพียงใด แต่เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องยุ่งยาก นางจำเป็นต้องไป

เพียงแต่วันนี้ ทำไมบนโต๊ะอาหารถึงได้มีคนเพิ่มมาหนึ่งคนเล่า?

ซูจื่ออวี๋มองดูหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวด้วยสีสันฉูดฉาด ในใจรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

ขณะที่ซูจื่ออวี๋จ้องมองหญิงวัยกลางคนผู้นั้น นางก็จ้องซูจื่ออวี๋เช่นเดียวกัน หลังจากมองสำรวจสักครู่ นางบอกว่า

“ฮูหยินซูนี่ช่างมีวาสนา คุณหนูตระกูลซูแต่ละคน ล้วนงดงามทั้งนั้น เพียงแต่การแต่งตัวของคุณหนูสามดูจะเรียบง่ายไปหน่อย”

ฮูหยินซูถอนหายใจ

“เด็กคนนี้นะ ชีวิตรันทด แม่แท้ๆของนางเพิ่งจากไปได้ไม่นาน ดังนั้น...”

หญิงวัยกลางคนตกใจบอกว่า

“เอ๋? เช่นนี้หรือ หากเป็นเช่นนี้ ต้องรีบจัดการเรื่องงานแต่งให้เสร็จภายในวันไว้ทุกข์หนึ่งร้อยวันถึงจะดี!”

งานแต่ง?

ซูจื่ออวี๋ชะงักไป