ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 623

จวินมู่เหนียนเพียงรู้สึกน่าขัน ทั้งที่ตอนนี้หันหรูเฟิงถูกจองจำอยู่ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด พอเขาเห็นท่าทีจริงจังไม่ไหวติงของซูจื่ออวี๋ กลับรู้สึกวางใจขึ้นมา เขาเชื่อว่าต่อให้ไม่ใช้อำนาจของตัวเอง ด้วยความสามารถในการชันสูตรศพของซูจื่ออวี๋ ต้องสามารถคืนความบริสุทธิ์ให้หันหรูเฟิงได้แน่นอน

จวินมู่เหนียนพยักหน้า

“ลำบากท่านทนายความแล้ว !”

ท่าทางที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยของสองสามีภรรยา ทำให้จวินมู่หลานโกรธจนแทบอยากกลอกตาใส่

จวินมู่หลานเอ่ยอย่างโมโห

“ไม่ได้ ไม่เคยมีเรื่องเช่นนี้มาก่อน ! ข้าไม่เคยเห็นทนายความหญิงมาก่อน !”

ซูจื่ออวี๋ยักไหล่ แล้วผายมือบอกว่า

“เช่นนั้นข้าจะทำให้ท่านอ๋องรองเปิดหูเปิดตาเอง”

จวินมู่หลานถลึงตา ซูจื่ออวี๋กำลังหาว่าเขาไม่มีวิสัยทัศน์หรือ?

จวินมู่หลานโกรธจนหน้าดำ ส่วนใต้เท้าเหลียงผู้ตรวจการฝ่ายซ้ายเห็นดังนั้นจึงบอกว่า

“ท่านอ๋องรอง คดีนี้มีคนของจวนอ๋องฉินมาร่วมด้วยก็ดี หลังจากตัดสินคดีจะได้ไม่มีคำครหา ขอเพียงหลักฐานแน่นหนา ข้าน้อยจะไม่ปล่อยตัวคนร้ายไปแน่”

ซูจื่ออวี๋หันมองเหลียงเช่อ นางเกิดความคิดใหม่กับผู้ตรวจการคนนี้ ดูแล้วเขาไม่ใช่พวกเดียวกันกับจวินมู่หลาน แต่ต้องการมาทวงความยุติธรรมให้กับเคอจิงหัวจริงๆ

ใต้เท้าเหลียงน่าจะกลัวอำนาจของจวนอ๋องฉิน ปกป้องคนร้ายให้พ้นโทษ ดังนั้นจึงขออาสาเข้ามามีส่วนร่วมในคดีนี้

หากดูจากตอนนี้ ใต้เท้าเหลียงคนนี้ไม่ถือว่าเป็นศัตรูของพวกเขา ทุกคนมารวมตัวกัน เพื่อไขความจริงเกี่ยวกับคดีนี้

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“ใต้เท้าเหลียงพูดจามีเหตุผล ต้องให้คนจากทุกฝ่ายมีส่วนร่วม ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ถึงจะปิดคดีได้ภายในเวลาอันสั้น”

เหลียงเช่อหันมองซูจื่ออวี๋ แต่ไม่ได้พูดต่อ เห็นได้ชัดว่าเขาดูแคลนสตรีผู้นี้ตามสัญชาตญาณ แต่เพราะฐานะของซูจื่ออวี๋สูงส่ง เขาเสียมารยาทไม่ได้ จึงพยักหน้าเล็กน้อย แต่ในใจไม่ได้ฝากความหวังว่าซูจื่ออวี๋จะปิดคดีนี้ได้

หลังจากตอบโต้กันทางวาจาไปมา สุดท้ายทุกคนตกลงกันว่าไปดูศพพร้อมกัน กระทั่งยังได้ไปเรียนเชิญอาจารย์ใหญ่ฉินและอาจารย์หลิวไต้จากสำนักฝูอี่มาด้วย

แต่ซูจื่อเยียนกลับไม่ค่อยพอใจ นางอยากรู้ว่าองค์รัชทายาทของเป๋ยฉู่จะคุยกับองค์หญิงของหนานเจียงตามลำพังด้วยเรื่องอะไร แต่นางแอบฟังไม่ได้ เพราะนางรู้ว่าฉู่อวิ๋นหยางมีวรยุทธ์สูงส่ง หากนางแอบฟังต้องถูกจับได้แน่นอน จึงได้จากไป ทว่าในใจนางกลับคิดว่ารอให้จวินมู่หลานกลับมาเมื่อใด นางจะฟ้องเขาพร้อมใส่สีตีไข่

หลังจากที่ห้องรับแขกมีเพียงฉู่อวิ๋นหยางกับหนานหยวนหรัว ฉู่อวิ๋นหยางเอ่ยปากถาม

“องค์หญิงหยวนหรัวคุ้นเคยกับชีวิตที่ตงโจวหรือไม่? อากาศของที่นี่หากเทียบกับหนานเจียงแล้ว คงหนาวกว่าเล็กน้อย”

หนานหยวนหรัวหัวเราะเสียงเบา

“องค์รัชทายาทอวิ๋นหยาง ระหว่างท่านกับข้าไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม อยากพูดสิ่งใดก็ว่ามาได้เลย”

ฉู่อวิ๋นหยางหัวเราะ

“องค์หญิงหยวนหรัวยังคงเถรตรงเหมือนตอนเด็กเลยนะ”

หนานหยวนหรัวถอนหายใจ

“เฮ้อ ชีวิตในวัยเด็กคงย้อนกลับมาไม่ได้อีกแล้ว ข้ายังจำได้ว่าท่านกับท่านพี่พาข้ากับองค์หญิงอวิ๋นฉิงออกล่าสัตว์ ตอนนั้นพวกเรามีความสุขกันมาก เฮ้อ...”