ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 631

เซวียนซางเดินเข้าไปในห้องหนังสือ ยกกล่องผ้าทรงยาวมาวางไว้บนโต๊ะของจวินมู่เหนียน แล้วรายงานว่า “ทูลท่านอ๋อง กระหม่อมนำภาพวาดของคุณหนูใหญ่ตระกูลหรวนมาแล้วขอรับ”

จวินมู่เหนียนไม่ได้รีบเปิดกล่องผ้า แต่เอื้อมมือไปเคาะโต๊ะเบาๆ แล้วถามว่า “ได้มาจากที่ไหน?”

เซวียนซางก็ตอบไปว่า “นอกเมืองจินหลิง ที่วัดปี้อวิ๋นขอรับ ตอนฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลหรวนยังมีชีวิตอยู่ ก็ชอบไหว้พระ ก่อนคุณหนูตระกูลหร่วนถึงวัยปักปิ่น ฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลหร่วนได้นำภาพวาดของนางไปส่งที่วัดปี้อวิ๋น หลังจากตระกูลหร่วนเกิดเรื่องภาพวาดนี้ก็ถูกวางเอาไว้ที่วัดปี้อวิ๋นตลอด จึงไม่ได้ถูกริบแล้วถูกเผาไป”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “ไปพักผ่อนเถอะ”

เซวียนซางไม่ได้รีบจากไป แต่กลับเอ่ยขึ้นมาว่า “ท่านอ๋อง กระหม่อมได้ยินข่าวที่หนานเจียงมา”

จวินมู่เหนียนมองไปที่เซวียนซาง ส่งสัญญาณให้เขาพูด

เซวียนซางก็พูดต่อ “ตระกูลจวง...ดูเหมือนว่าต้องการจะส่งคุณหนูจิ่นซิ่งเข้าเมืองหลวง ตระกูลจวงขอให้แม่นมที่เกษียณในวังมาสอนคุณหนูจิ่นซิ่ว แล้วเรียนกฎในเมืองหลวงขอรับ”

จวินมู่เหนียนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ทำไมจวงจิ่นซิ่วถึงต้องอยากเข้ามาเมืองหลวง? องค์ชายหลายคนในเมืองหลวงมีทั้งแต่งงานและหมั้นหมายไปแล้ว นางอยากจะเข้ามาในเมืองหลวงทำไมกัน?

จวินมู่เหนียนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย จึงโบกมือให้เซวียนซางออกไป

......

หลังจากเซวียนซางออกไปแล้ว จวินมู่เหนียนก็ยื่นมือไปลูบกล่องผ้าใบหน้า ลังเลไม่ยอมเปิด

ก่อนหน้านี้ได้ภาพมาหนึ่งภาพจากมือของลู่หมิง ตามที่ลู่หมิงพูดมา นั่นเป็นภาพของหรวนหานอินคุณหนูใหญ่ของตระกูลหร่วน

ถึงแม้ว่าคนอื่นจะมองไม่เห็นเบาะแส แต่จวินมู่เหนียนกลับรู้ว่านั่นเป็นภาพปลอม

เพราะงานวาดของฆราวาสฝูอีไม่เคยลงชื่อไว้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตราประทับ ตอนที่ฆราวาสฝูอีวาดภาพจะเขียนชื่อของเขาบนม้วนกระดาษก่อนแล้วก็ทับด้วยสี

ลู่หมิงเอาภาพวาดนั้นมาติดตราประทับ ช่างเป็นการทำอะไรที่เกินจำเป็นจริงๆ

สาวใช้สองคนนี้ไม่ใช่สาวใช้ในจวนอ๋อง แต่เป็นคนที่นางพามาจากหนานเจียงตอนแต่งงาน แน่นอนว่าย่อมมีใจจงรักภักดี

นางเดินไปเรื่อยๆ จนถึงโรงเตี้ยมตงไหล ในใจก็มีทั้งความกระวนกระวายและความหวัง

เมื่อเห็นประตูโรงเตี๊ยมตงไหลแล้ว รถม้าผ้าสีเทาก็หยุดอยู่ตรงหน้านายบ่าวทั้งสามคน และขวางทางพวกนางเอาไว้

คนขับรถม้ากระโดดลงมายืนอยู่ตรงหน้าหนานหยวนหรัว แล้วทำความเคารพกล่าวว่า “ข้าน้อยขอคารวะองค์หญิงหยวนหรัว ข้าน้อยคือองครักษ์เงาขององค์รัชทายาทเป๋ยฉู่นามว่าฉงซาน รัชทายาทส่งให้ข้าน้อยมารับองค์หญิงไปพบที่จวนขอรับ”

หนานหยวนหรัวมองซ้ายแลขวา หลังจากมั่นใจว่าไม่มีใครแล้ว ถึงได้ยกกระโปรงขึ้นรถม้าไป หลังจากปล่อยม่านลงแล้ว หนานหยวนหรัวถึงได้เอ่ยถามว่า “ไม่ได้บอกว่าจะไปโรงเตี๊ยมตงไหลหรือ?”

ฉงซานก็พูดว่า “รัชทายาททรงตรัสว่า พระวรกายขององค์หญิงนั้นล้ำค่า ที่โรงเตี๊ยมตงไหลไม่สมเกียรติท่านจริงๆ ไม่เหมาะจะเชิญองค์หญิงไปที่นั่น รัชทายาททรงซื้อคฤหาสน์เซียฟางมอบเป็นของขวัญให้องค์หญิง วันนี้จึงจะพาองค์หญิงไปรู้จักที่นั่นพ่ะย่ะค่ะ”

หนานหยวนหรัวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย อย่าว่าแต่พื้นที่ในเมืองหลวงแห่งนี้ทุกตารางนิ้วล้วนมีราคาแพง รัชทายาทเป๋ยฉู่คนนี้อยากจะซื้อคฤหาสน์ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่ฉู่อวิ๋นหยางคนนี้กลับทำได้หรือ?