ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 632

เหมือนกับว่าจะเดาความคิดของหนานหยวนหรัวได้แล้ว ฉงซานจึงขับรถม้าไปพลางแล้วเอ่ยว่า “องค์หญิงวางใจเถอะ คฤหาสน์แห่งนั้น ไม่มีใครรู้ว่าเกี่ยวข้องกับองค์หญิงและองค์รัชทายาท จวนแห่งนี้เป็นซื้อมาในนามของชื่อชาวบ้านเมืองหลวงตงโจว ไม่มีทางเดือดร้อนมาถึงองค์หญิงแน่นอน”

หนานหยวนหรัวเข้าใจดี ฉู่อวิ๋นหยางคนนี้เพื่อส่งเรือนให้นางจะถึงขั้นใช้หมากที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวงของตัวเอง

เดิมทีหญิงสาวก็ประทับได้ง่ายอยู่แล้ว หญิงสาวที่นอนเหงาอยู่ในห้องไม่ได้รับความโปรดปรานจากสามี แถมยังพลัดพรากจากบ้านเกิดเมืองนอน ก็ยิ่งเพิ่มความประทับใจได้ง่ายๆ หนานหยวนหรัวรีบขอบคุณในทันที

ฉงซานแอบหัวเราะในใจ และรีบขับรถม้าไปเร็วขึ้น

......

รถม้าวิ่งมาตลอดทางจนถึงทางตอนใต้ของเมือง หนานหยวนหรัวจึงลงจากรถม้าแล้วมองไปรอบๆ ก็พบว่าที่นี่เงียบสงบมาก คฤหาสน์ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ และระยะห่างระหว่างเรือนกก็ค่อนข้างห่างกัน จึงไม่รบกวนกัน ดูท่าแล้วน่าจะเป็นเขตคนรวยไม่ผิดแน่

ฉงซานพาหนานหยวนหรัวเข้าไปในเรือนเซียเฟิง ภายในลานก็เต็มไปด้วยดอกไม้สีสันสดใสซึ่งมีความสวยงามเรียบง่าย

หนานหยวนหรัวก็กล่าวอย่างประทับใจ “สวยมาก”

ไม่รอให้ฉงซานตอบกลับ ฉู่อวิ๋นหยางก็เดินออกมาจากห้อง และเดินเข้ามาต้อนรับหนานหยวนหรัว เอ่ยว่า “งามไม่สู้เจ้าหรอก”

สีหน้าของหนานหยวนหรัวแดงก่ำ แล้วหันกลับมามองสาวใช้สองคนที่ตามมาและฉงซาน

ทั้งสามคนก็เข้าใจจึงรีบถอยออกไปจากเรือนทันที

หลังจากเหลือเพียงพวกเขาสองคน ฉู่อวิ๋นหยางเข้าไปกอดหนานหยวนหรัวจนแทบรอไม่ไหว ทำให้หนานหยวนหรัวตกใจจนอดไม่ได้ที่จะอุทานว่า “นี่ พี่อวิ๋นหยาง ท่านทำอะไร ท่านรีบปล่อยข้าก่อน”

ฉู่อวิ๋นหยางหัวเราะเบาๆ และแอบคิดในใจว่า ผู้หญิงคนนี้เห็นได้ชัดว่าเสนอตัวเองเข้ามา แต่ยังแสร้งทำเป็นสงวนตัว ดูเหมือนว่าจะต้องทำให้นางเชื่อฟัง ถึงจะทำให้นางยินดีทำตามแผนของเขา

ฉู่อวิ๋นหยางหัวเราะเยาะในใจ ‘ไม่ค่อยดีหรือ? ลูกศรอยู่บนสายธนูแล้วเจ้าเพิ่งจะมารู้ว่ามันไม่ดีหรือ? รถม้าจะชนกำแพงเจ้ารู้จักเลี้ยวหรือไม่? พอเด็กโตแล้วเจ้ารู้จักป้อนนม? ไม่ดูว่าตัวเองตอนนี้เปียกแฉะขนาดไหนแล้ว?’

ทว่าสีหน้าของฉู่อวิ๋นหยางยังคงอ่อนโยน มือของเขาก็วนไปตามจุดต่างๆ บนร่างกายของหนานหยวนหรัว แต่ไม่ได้รีบบุกเหมือนนักล่า ทว่าต้องการล่อลวงเหยื่อเข้ามาในกับดักของเขาด้วยตัวเอง

ฉู่อวิ๋นหยางคายผลสีแดงอ่อนที่อยู่ในปากออกมา แล้วพูดว่า “หรัวเอ๋อร์ พี่อวิ๋นหยางชอบเจ้า ย่อมอยากจะทำเรื่องที่มีความสุขที่สุดกับเจ้า ถ้าเจ้าไม่ยอม เจ้าก็แค่บอกให้หยุด แล้วข้าก็จะไปทันที จะไม่สร้างความลำบากใจให้เจ้าอีก”

ดวงตาที่มีเสน่ห์ของหนานหยวนหรัวมองฉู่อวิ๋นหยางอย่างอ่อนโยน ในเวลานี้สติของนางได้ถูกร่างกายกลืนหายไปแล้ว

นางยกขาขึ้นพันรอบตัวฉู่อวิ๋นหยางแล้วอ้าปากเอ่ยถามว่า “พี่อวิ๋นหยาง แต่งงานกับข้าได้หรือไม่? ข้าเป็นคนของจวินมู่หลานแล้ว ท่านไม่รังเกียจข้าหรือ?”

ฉู่อวิ๋นหยางเอ่ยว่า “ข้าจะรังเกียจเจ้าได้อย่างไร ข้ามีแต่สงสารเจ้า แต่ฐานะของเจ้าในตอนนี้ ข้าไม่สามารถแต่งงานกับเจ้าได้ แต่รอข้าโจมตีตงโจวได้เมื่อไหร่ ข้าจะแต่งงานกับเจ้าเป็นพระชายาแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะจัดการฐานะของเจ้าให้ใหม่เอี่ยม จะไม่ให้ถูกคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์ได้ วันข้างหน้าเมื่อข้าได้ขึ้นครองบัลลังก์แล้ว วังหลังก็จะมีเจ้าเป็นที่หนึ่ง และแผ่นดินหมื่นลี้ของตงโจวก็จะกลายเป็นสินสอดของเจ้า”