ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 639

ปลายนิ้วเรียวยาวบีบผลไม้สีแดงที่อ่อนนุ่มและละเอียดอ่อนอย่างคล่องแคล่ว พลังทั้งหมดในร่างกายของซูจื่ออวี๋ก็ถูกพรากไป

ซูจื่ออวี๋ไม่เข้าใจ พวกเราคุยธุระกันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงได้กลายเป็นเรื่องรักโรแมนติกได้ล่ะ?

ซูจื่ออวี๋จับมือใหญ่ที่กำลังสร้างปัญหาอยู่ในเสื้อของนาง แล้วเอ่ยปฏิเสธเสียงอ่อนระทวย “อย่า...อย่า...”

นางยังไม่ทันพูดจบ จวินมู่เหนียนก็ปิดปากของนางอีกครั้งเพื่อป้องกันไม่ให้นางพูดได้

ซูจื่ออวี๋จำสิ่งที่จวินมู่เหนียนเคยพูดไว้ได้ เขาเคยบอกว่าเขาจะหยุดว่านางบอกว่าไม่ แต่ชายผู้นี้ไม่เคยให้โอกาสนางได้ปฏิเสธเลย

นางสัมผัสได้ถึงของแข็งๆ ที่ใต้ต้นขา ดังนั้นซูจื่ออวี๋จึงรีบกผลักจวินมู่เหนียนออกไปอย่างแรง แต่ไม่ได้ทำให้จวินมู่เหนียนล้มลงไป แต่เกือบทำให้นางตกลงไปจากตักของเขา

โชคดีที่มือของจวินมู่เหนียนจับเอวของนางไว้ตลอดเวลา แล้วดึงนางกลับมาทรงตัวให้มั่น

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยสายตาตำหนิแล้วพูดว่า “ท่านอ๋องเคยบอกว่าจะไม่บังคับข้า”

จวินมู่เหนียนลูบตัวของซูจื่ออวี๋ แล้วเอ่ยถามออกมาตรงๆ “ไม่สบายหรือ?”

แก้มทั้งสองข้างของซูจื่ออวี๋แทบระเบิด จะให้นางตอบคำถามนี้อย่างไร นางกดข้อมือของจวินมู่เหนียนอย่างแรง พยายามเอามือของเขาออกไปจากสาบเสื้อ แต่ข้อมือของจวินมู่เหนียนเป็นเหมือนแขนเหล็ก แทบจะไม่ขยับ

ซูจื่ออวี๋ก็กัดริมฝีปากแล้วเอ่ยด้วยความโกรธว่า “ท่านอ๋อง...ท่านอ๋องแกล้งข้าอยู่หรือ ท่าน ท่านเรียบเอามือออกไป”

จวินมู่เหนียนขยับนิ้ว ซูจื่ออวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงตกใจกระเส่าออกมาไม่ได้ “อ๊า...”

จวินมู่เหนียนยิ้มอ่อนแล้วเอ่ยว่า “ดูเหมือนจะสบายอยู่”

ซูจื่ออวี๋ก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะบ้า ทั้งๆ ที่ตนถูกคนอื่นกำลังล่วงละเมิดแท้ๆ นางควรจะโมโหมาก แต่ตอนนี้นางกลับพบว่าตัวเองแค่เขินอาย ต่อให้จะอายมาก นางก็ไม่มีทางเอาวรยุทธ์ของตนมาต่อต้านจวินมู่เหนียน

หรือว่า... หรือว่าลึกๆ ในใจของนาง นาง...จะชอบเขาแล้ว?

ซูจื่ออวี๋กุมหัวใจที่กำลังเต้นแรงของนางแล้วพูดว่า “ข้าว่าอาการป่วยที่ซ่อนอยู่ในตัวของท่านอ๋อง ดูเหมือนว่าจะใกล้หายขาดดีแล้ว ต่อไป...”

ซูจื่ออวี๋อยากจะบอกว่าต่อไปนางก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ใกล้ขนาดนี้แล้ว แต่นางก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่พร้อมจะยกหอกเข้าสู้รบได้ทุกเมื่อของจวินมู่เหนียน

ทว่าจวินมู่เหนียนก็ขัดจังหวะนางแล้วพูดว่า “แค่กอดเจ้าก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว”

สิ่งที่จวินมู่เหนียนพูดนั้นเป็นความจริง เมื่อเขากอดจวินมู่เหนียน เขาก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดที่ขาของเขาหายไปแล้ว แต่เมื่อซูจื่ออวี๋ได้ยินคำพูดเหล่านี้มันกลับเหมือนเรื่องล้อเล่น

ซูจื่ออวี๋จ้องไปที่จวินมู่เหนียนอย่างตะลึงงัน คนคนนี้เหมือนกำลังจะบอกว่ามีเพียงกับนางเท่านั้นถึงจะทำให้เขารู้สึกแบบนั้น สามารถแบกรับภาระต่างๆ ในโลกนี้ได้

ซูจื่ออวี๋หายใจเข้า แล้วรีบผลักจวินมู่เหนียนออกไป ก่อนลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นตะหนก ในขณะที่กำลังจัดระเบียบเสื้อผ้านางก็เอ่ยว่า “กลางวันแสกๆ...ท่านอ๋องได้โปรดยับยั้งชั่งใจด้วย”

จวินมู่เหนียนมองนางผูกสายรัดกระโปรงด้วยความสนใจ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ได้ เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะไปหาเจ้าอีก”