ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 658

ซูจื่ออวี๋เอียงหัวถามด้วยความสงสัย “หินเซวียนอู่เกี่ยวอะไรด้วย?”

จวินมู่เหนียนกล่าวต่อว่า “ตอนที่ข้ายังเป็นเด็ก เสด็จพ่อของข้าได้ไปสำรวจค่ายจูเฉวี่ย ท่านพาพวกเราพี่น้อง โดยผ่านทางท่าเรือเฟิงหลิงและได้ค้นพบหินเซวียนอู่ เสด็จพ่อเห็นเด็ก ๆ ของท่าเรือเฟิงหลิงอยู่ริมแม่น้ำปาหินเล่น ท่านจึงให้พวกเราพี่น้องลองดู โดยท่านจะวางฆ้องบนหินเซวียนอู่กลางแม่น้ำ ใครก็ตามที่ตีฆ้องได้ด้วยการโยนหินให้กระดอนบนน้ำ เสด็จพ่อของเราก็จะมีรางวัลให้”

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยความประหลาดใจ “มันไกลมากไม่ใช่หรือ? จะโยนถึงหรือ?”

แม่น้ำกว้างใหญ่จนมองไม่เห็นอีกฝั่ง หินเซวียนอู่ตั้งอยู่กลางแม่น้ำมีระยะห่างอย่างน้อยก็ร้อยกว่าจ้าง จะโยนไปถึงได้อย่างไร?

จวินมู่เยว่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าคนธรรมดาไม่สามารถทำได้ แต่สำหรับผู้ที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เพื่อให้มีความแข็งแกร่งทางร่างกายและกำลังภายในมันง่ายกว่ามาก ในตอนนั้นพี่ใหญ่และพี่สามยังมีชีวิตอยู่ ในหมู่พวกเราพี่น้อง มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่โยนไปจนทำให้ฆ้องเสียงดัง”

ซูจื่ออวี๋พูดอย่างขบขัน “โอ้ ที่แท้ท่านอ๋องไม่เคยทำได้มาก่อน”

ซูจื่ออวี๋มองล้อเลียนจวินมู่เหนียน นางคิดว่าจวินมู่เหนียนตื่นเต้นมากเพราะเขาต้องการอวดความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของตน

เมื่อเห็นท่าทางของซูจื่ออวี๋ จวินมู่เหนียนก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ข้าไม่ชอบเล่นกับพวกเขา”

ซูจื่ออวี๋กลั้นหัวเราะ นางคิดว่าจวินมู่เหนียนตอนเด็กที่ไม่เป็นมิตร นางรู้สึกว่าเขาน่ารักเป็นพิเศษ

จวินมู่เหนียนดึงซูจื่ออวี๋เข้ามาในอ้อมแขนของเขาด้วยแรงน้อยนิด เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “ทำไม เจ้าไม่เชื่อหรือ?”

เพราะมีผู้คนมากมายอยู่รอบ ๆ ซูจื่ออวี๋จึงหน้าแดงทันที นางพูดอย่างร้อนรน “ท่านรีบปล่อยข้า พูดให้รู้ฟัง อย่าขยับมือและเท้าของท่าน”

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย พระชายาคาดหวังอะไรอยู่?”

ซูจื่ออวี๋ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างรีบร้อน “ท่าน...ท่านกำลังพูดไร้สาระอะไร รีบปล่อยข้าลง” จวินมู่เหนียนกอดนางแน่นจนนางไม่สามารถหลุดออกไปได้

จวินมู่ฉงยิ้มและกล่าวว่า “ฆ้องในตอนนั้นของเสด็จพ่อ จนถึงตอนนี้มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่ทำให้ฆ้องดังได้ ถ้าข้าจำไม่ผิด ตอนนั้นเสด็จพ่อได้ให้รางวัลพี่ใหญ่เป็นแส้จระเข้"

จวินมู่หลานพยักหน้าและพูดว่า “ถูกต้อง แส้นั้นทำมาจากหนังจระเข้ มันมีพลานุภาพมาก ยามฟาดแส้ลงไป หินก้อนใหญ่ก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ ได้ แต่น่าเสียดายที่หลังจากพี่ใหญ่เสียชีวิตไป แส้ก็กลายเป็นของฝังคู่ศพไป”

จวินมู่ฉงโบกมือแล้วพูดว่า “พวกเราไม่มีของดี ๆ ให้เป็นรางวัล แล้วทำไมเราไม่เปลี่ยนกฎแล้วเล่นแทน?”

จวินมู่เหนียนและจวินมู่เยว่ระมัดระวังขึ้นมา ในขณะที่ฉู่อวิ๋นหยางและเสวี่ยเฉิงอันกลับสนใจ

ฉู่อวิ๋นหยางยิ้มและเอ่ยว่า “แขกตามใจเจ้าบ้าน ไม่ทราบว่าอ๋องสี่ต้องการเล่นอย่างไร?”

จวินมู่ฉงยิ้มและพูดว่า “ง่ายมาก ใครก็ตามที่ตีฆ้องได้ต้องเลือกคนมาหนึ่งคนและถามคำถาม ผู้ตอบไม่สามารถโกหกได้ หากไม่ต้องการตอบ เช่นนั้นจะต้องลงโทษตัวเองด้วยการดื่มสุราสามจอกดีหรือไม่?”