ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 661

เสวี่ยเฉิงอันยิ้มแล้วบอกว่า

“หากใช้ธนู ต่อให้ปิดตาข้าน้อยไว้ ข้าก็สามารถยิงได้ แต่หากเปลี่ยนเป็นก้อนหิน เกรงว่าคงไม่ได้”

ฉู่อวิ๋นหยางเอ่ยปาก

“เฮ้อ แค่เล่นกันเท่านั้น ให้เจ้า เอาไปลองดูสิ!” ฉู่อวิ๋นหยางโยนหินก้อนหนึ่งให้เสวี่ยเฉิงอัน

เสวี่ยเฉิงอันไม่อยากขัดฉู่อวิ๋นหยาง จึงหยิบก้อนหินขึ้นมา แล้วโยนไปบนผิวน้ำ

หลังจากเสียงน้ำแตกกระจายติดต่อกัน ทันใดนั้นมีเสียงฆ้องดังขึ้น

เตี้ยง

ทุกคนอดประหลาดใจไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าเสวี่ยเฉิงอันจะเข้าเป้าในทีเดียว

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียน จวินมู่เหนียนเองก็หันมองนาง เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนรู้สึกว่ามีปัญหา

สาเหตุง่ายดายมาก คนอื่นล้วนให้ความสำคัญว่าเสียงฆ้องจะดังหรือไม่ ทว่าซูจื่ออวี๋กับจวินมู่เหนียนกลับตั้งใจฟังเสียงคลื่นน้ำ

คลื่นน้ำตอนที่เสวี่ยเฉิงอันโยนออกไปมีไม่มาก อย่างน้อยก็น้อยกว่าฉู่อวิ๋นหยางหลายครั้ง เช่นนั้นเขาไปเคาะโดนฆ้องได้อย่างไร?

เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ

แต่ก็น่าแปลก การเล่นในครั้งนี้ ดูเหมือนไม่มีประโยชน์ใด แล้วใครเป็นผู้ลงมืออยู่ด้านหลัง? จุดประสงค์คืออะไร?

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะได้คิดอย่างละเอียด ด้านจวินมู่ฉงรีบเอ่ยปากทันที

“ฮ่าฮ่าฮ่า นายน้อยเสวี่ยถ่อมตัวเกินไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าฝีมือของนายน้อยเสวี่ยจะร้ายกาจเพียงนี้”

เสวี่ยเฉิงอันยิ้ม เห็นได้ชัดว่าเขาเองก็คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะโยนไปโดนฆ้อง เสวี่ยเฉิงอันเอ่ยปาก

“ท่านอ๋องสี่กล่าวชมกันเกินไป แค่บังเอิญเท่านั้น”

จวินมู่ฉงเดินเข้าไปตบบ่าเสวี่ยเฉิงอัน ทำท่าเหมือนเป็นเพื่อนที่ดี พร้อมหัวเราะบอกว่า

“นายน้อยเสวี่ยอยากถามคำถามใดหรือ บอกไว้ก่อนนะ ว่าท่านจะถามเรื่องความลับทางทหารของตงโจวไม่ได้นะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

เสวี่ยเฉิงอันก็หัวเราะไปด้วย เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะถามอะไรดี เพราะเขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะโยนไปถูกฆ้อง

จวินมู่หลานกับจวินมู่ฉงแค่นหัวเราะพร้อมกัน ทำใจแล้ว? ผีที่ไหนหจะเชื่อเขา!

หากเขาทำใจได้จริง เสวี่ยเฉิงอันคงไม่ถามคำถามเช่นนี้ออกมา

แม้ในใจจะไม่เชื่อ ต่อภายนอกก็ต้องทำเป็นปรองดองกัน จวินมู่ฉงรีบเอ่ยปาก

“ขอเพียงสองประเทศมีไมตรีที่ดีต่อกัน ก็ใช่ว่าต้องแต่งงานการเมืองเสมอไป พวกเราสามารถทำการค้ากันได้ องค์รัชทายาทอวิ๋นหยาง ท่านว่าใช่หรือไม่?”

ฉู่อวิ๋นหยางได้ยินจึงหัวเราะ พร้อมเอ่ยปาก

“ไหน เอาหินมาให้ข้าอีกก้อนสิ ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะทำให้ฆ้องดังขึ้นมาไม่ได้?”

องครักษ์ฉงซานยื่นก้อนหินไปให้ฉู่อวิ๋นหยางหนึ่งก้อน เขาจึงโยนมันไปบนผิวน้ำอีกครั้ง

ครั้งนี้ฉู่อวิ๋นหยางไม่ทำให้ขายหน้า หลังจากก้อนหินบินออกไป เกิดเสียงดังเตี้ยง เขาโยนไปโดนฆ้องจริงๆ

ฉู่อวิ๋นหยางหัวเราะเสียงดัง เห็นได้ชัดว่าดีใจมาก เขาหันไปมองจวินมู่เหนียน พร้อมเอ่ยปาก

“ท่านอ๋องฉิน ข้าน้อยมีคำถามอยากจะถามท่านสักข้อ ขอท่านได้โปรดบอกมาตามความจริง”