ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 662

สัญชาตญาณบอกซูจื่ออวี๋ คำถามที่ฉู่อวิ๋นหยางอยากถาม ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียนด้วยความกังวล แต่กลับเห็นเขานิ่งเฉย เหมือนไม่กลัวคำถามของฉู่อวิ๋นหยางเลย

ฉู่อวิ๋นหยางเห็นจวินมู่เหนียนท่าทางสงบนิ่ง จึงอดไม่ได้จนแทบอยากจะเข้าไปฉีกหน้าเขา

ฉู่อวิ๋นหยางหัวเราะ พร้อมเอ่ยถาม

“ขอถามท่านอ๋องฉิน ตราพยัคฆ์หยกขาว อยู่ในมือท่านหรือไม่?”

แกรก!

เสียงไม้ปริแตกเสียงหนึ่งดังขึ้น จู่ๆมันดังขึ้นข้างหูซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋ก้มหน้ามองจวินมู่เหนียน นางสังเกตเห็นความผิดปกติ เพราะเขาบีบมือจนทำให้พนักรถเข็นแตก

บรรยากาศรอบด้านเยือกเย็นลงทันที ทำให้บรรยากาศรอบทะเลสาบก็เปลี่ยนเป็นหนักหน่วงไปด้วย

ซูจื่ออวี๋พบว่า จวินมู่เหนียนกำลังโกรธ หนำซ้ำโกรธมากด้วย

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เยว่ พบว่าสีหน้าของจวินมู่เยว่มีความหวาดกลัวเล็กน้อย ดูจากท่าทางของเขา กลัวว่าจวินมู่เหนียนจะโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้

เพราะอะไรกัน?

เพราะอะไรตราพยัคฆ์หยกขาวถึงทำให้จวินมู่เหนียนควบคุมตัวเองไม่ได้?

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่หลานกับจวินมู่ฉง พบว่าสองพี่น้องที่น่ารังเกียจ ตอนนี้กลับไม่ได้ยุยงส่งเสริม แต่สีหน้าเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังเกลียดคำถามของฉู่อวิ๋นหยาง

พวกเขาพี่น้อง ยากที่จะมีช่วงเวลาที่เห็นไปในทางเดียวกันเช่นนี้

ตกลงตราพยัคฆ์หยกขาว เกี่ยวข้องกับเรื่องในอดีตใดกันแน่?

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะคิดอย่างละเอียด จวินมู่เหนียนเอ่ยปากว่า

“เจ้าแปด กลับ”

จวินมู่เยว่ไม่กล้ารอช้า รีบเข้าไปเข็นจวินมู่เหนียนกลับไปทันที ไม่มีท่าทางสนใจฉู่อวิ๋นหยางต่อแม้แต่น้อย

ซูจื่ออวี๋ชะงักอยู่ที่เดิม นางไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะจวินมู่เหนียน...ทำเหมือนลืมนางไปแล้ว

แต่ซูจื่ออวี๋จะไม่ยอมให้จวินมู่ฉงมายุยงได้ง่ายๆ

นางจึงยิ้มอ่อน พร้อมเอ่ยปาก

“ขอบคุณท่านอ๋องสี่ที่ชี้แนะ ข้าขอเพียงให้ท่านอ๋องฉินรักและเอ็นดูก็พอแล้ว ส่วนเรื่องอื่น ข้าไม่สนใจแม้แต่น้อย ขอตัว”

ซูจื่ออวี๋หันหลังจากไป ใบหน้าของนางมีรอยยิ้มที่อ่อนโยน คล้ายไม่ได้รับผลกระทบจากจวินมู่ฉงแม้แต่น้อย

จวินมู่ฉงที่หาเรื่องใส่ตัว จึงถลึงตาใส่ซูจื่ออวี๋

เมื่อเล่นมาถึงตอนนี้ การละเล่นนี้คงเล่นต่อไม่ได้แล้ว พอดีกับที่พวกบ่าวมารายงานว่า ทางศาลาพักม้าเตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้ว จึงได้เรียนเชิญทุกคนกลับไปทานอาหาร

ซูจื่ออวี๋เดินกลับไปที่ศาลาพักม้าคนเดียว จนกระทั่งไปถึงตรงทางเข้า ถึงได้เห็นจวินมู่เยว่พร้อมกับเซวียนชางวิ่งหน้าตื่นมาหา

จวินมู่เยว่เห็นซูจื่ออวี๋ปลอดภัยดี จึงโล่งอก พร้อมกับอธิบายว่า

“ขอโทษนะอาซ้อน้อย เมื่อกี้พวกเรารีบเกินไป เลย...”

ซูจื่ออวี๋เห็นสีหน้ารู้สึกผิดของจวินมู่เยว่ จึงเข้าใจได้ทันที เกรงว่าสองคนพี่น้อง เพิ่งจะนึกได้ว่านางอยู่ด้วย