ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 678

จวินมู่เหนียนหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธของเขาเอาไว้ แล้วเอ่ยปากถามว่า “คืนนี้จะไปพักที่ไหน?”

เทียนชิงตอบว่า “ทูลท่านอ๋อง ตามการเดินทางด้วยรถม้าพวกเรา หลังจากฟ้ามืดก็น่าจะถึงเนินเขาว่อหู่ ไม่มีหมู่บ้านทั้งหน้าและหลัง น่าจะตั้งค่ายพักแรมอยู่ที่เนินเขาว่อหู่ก่อน”

จวินมู่เหนียนเม้มปากพยักหน้า ในเมื่อต้องตั้งค่าย ซูจื่ออวี๋ก็ต้องอยู่กับเขาเท่านั้น ไม่มีเหตุผลหรือข้ออ้างออกไปนอนคนเดียว

จวินมู่เหนียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตัดสินใจว่าหลังฟ้ามืดจะคุยกับซูจื่ออวี๋

......

เนินเขาว่อหู่

ขบวนเดินทางเดินทางไปอย่างราบรื่นตลอดทั้งวัน ในที่สุดก็มาถึงหุบเขาว่อหู่

เหล่าข้ารับใช้ก็ตั้งค่ายพักแรม แต่จวินมู่เหนียนมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นเงาของซูจื่ออวี๋

จวินมู่เหนียนเอ่ยอย่างสงสัย “เห็นพระชายาหรือไม่?”

เทียนชิงมองไปที่เซวียนซาง เขาไม่กล้าพูดจริงๆ

เซวียนซางเป็นคนนิสัยตรงไปตรงมา เมื่อได้ยินจวินมู่เหนียนถามจึงตอบว่า “ทูลท่านอ๋อง พระชายาและท่านอ๋องแปดเข้าป่าไปล่าสัตว์ขอรับ”

“ล่าสัตว์!” สองคำนี้เกือบทำให้จวินมู่เหนียนตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

เซวียนซางก็ตัวสั่นเทา รีบพูดว่า “อ่า ใช่...ใช่ๆๆๆ ขอรับ พระชายาบอกว่านางอยากกินอะไรบางอย่าง....อะไรบางอย่างที่....”

เทียนชิงเห็นเซวียนซางนึกชื่อไม่ได้ จึงรีบพูดต่อว่า “พระชายาอยากกินชื่อไก่ขอทาน ท่านอ๋องแปดบอกว่าจะไปช่วยพระชายายิงไก่ป่าให้สักตัว พระชายาก็บอกว่านางมีวิธี เชิญไก่เข้าไปในโอ่ง แต่ท่านอ๋องแปดไม่เชื่อ ทั้งสองคนจึงออกไป ท่านอ๋องวางใจเถอะ เฟยเย่กับเฟยเยี่ยนก็อยู่ด้วย ไม่เกิดเรื่องอะไรแน่นอน”

จวินมู่เหนียนสูดหายใจเข้าลึกๆ ข้างในมันเต็มไปด้วยไฟโทสะที่ไม่อาจระบายออกได้

ซูจื่ออวี๋ตั้งใจไม่กินข้าวเย็นกับเขาด้วยงั้นหรือ? หรือว่าคนที่โกรธไม่ควรเป็นเขาหรือ? ป๋ายหลี่เชียนซางนั่น ถือว่าช่วยเทียนชิง ย่อมไม่ใช่คนไม่ดี

จวินมู่เหนียนทั้งโกรธทั้งหงุดหงิด โกรธที่ซูจื่ออวี๋ไม่สนใจเขา หงุดหงิดที่เขาไม่ได้ควบคุมอารมณ์ตัวเองเมื่อคืนนี้ แล้วบอกว่าใครก็ห้ามมารบกวนเขาอะไรนั่น

จวินมู่เยว่ได้แต่ถอนหายใจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ซูจื่ออวี๋มองดูไก่ป่าในมือของเฟยเย่และเฟยเยี่ยน เขาเม้มปากแล้วพูดว่า “พอประมาณแล้วล่ะ เก็บตัวใหญ่เอาไว้หนึ่งตัว ที่เหลือก็ปล่อยไป”

จวินมู่เยว่ตะลึงงันแล้วถามด้วยความสงสัย “ปล่อย...ปล่อยหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้ว แล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง “งั้นก็เอาไปให้หมดนี่แล้วกัน”

จวินมู่เยว่ยิ้มอย่างขมขื่นและพูด “อาซ้อน้อย ที่นี่มีอย่างยี่สิบกว่าตัว พวกเรากินไม่หมดหรอก”

ซูจื่ออวี๋ก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย “วางใจเถอะ จะไม่สิ้นเปลืองแน่น มีประโยชน์ของเจ้ารับประกัน”

มุมปากของจวินมู่เยว่กระตุก อดไม่ได้ที่จะอยากรู้ ซูจื่ออวี๋พูดถึงประโยชน์ มันเป็นประโยชน์ตรงไหนกัน?

หลังจากตัดสินใจเอาไก่ป่าทั้งหมดไว้ ทุกคนก็เดินกลับไปที่ค่าย แต่เดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็เห็นร่างสีแดงปนขาวที่คุ้นเคยร่างหนึ่ง เดินอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา และมุ่งหน้าเข้าไปป่าอีกทิศทางหนึ่ง