ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 692

ซูจื่ออวี๋ส่ายหัวแล้วพูดว่า “แบบนั้นไม่ได้ เกรงว่าท่านอ๋องจะดุข้า ข้าจะไว้ชีวิตพวกเขาได้อย่างไร!”

จวินมู่เหนียนพูดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน “แค่ก ๆ ...ข้าดุเจ้าเมื่อใด? ข้าดุเจียอัน!”

จวินมู่เยว่กวาดตาไปมาระหว่างจวินมู่เหนียนและซูจื่ออวี๋ จากนั้นเขาจึงพูดด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้ว ใช่แล้ว พี่เจ็ดกำลังพยายามดุข้า พี่สะใภ้โปรดอย่าใส่ใจ!”

ซูจื่ออวี๋ทำหน้ามุ่ยและไม่ได้พูดต่อแต่กลับถามว่า “ข้าได้ยินมาว่าโรงเตี๊ยมที่เราจะพักคืนพรุ่งนี้คือโรงเตี๊ยมถังฉวนใช่หรือไม่?”

จวินมู่เยว่พยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่แล้ว น้ำพุร้อนในตำบลลั่วเสียมีชื่อเสียงมายาวนาน นอกจากนี้ตำบลลั่วเสียยังเป็นทางที่เราต้องผ่านเข้าเมืองหลวง ดังนั้นแม้ว่าที่นั่นจะเป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ แต่กลับมีชีวิตชีวามากกว่าเมืองอื่น ที่นี่ทั้งมีชื่อเสียงและมีผู้คนนับไม่ถ้วนมาเพื่อแช่น้ำพุร้อน”

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้วและยิ้ม “น้ำพุร้อน...น้ำพุร้อนเป็นสถานที่ที่ดีนะ”

จวินมู่เหนียนและจวินมู่เยว่มองหน้ากัน ทั้งคู่ไม่เข้าใจว่าซูจื่ออวี๋มีแผนการอะไรอยู่

จวินมู่เยว่ถามว่า “พี่สะใภ้ น้ำพุร้อน…มันมีอะไรดี?”

ซูจื่ออวี๋พูดอย่างมีลับลมคมใน “โชคดีที่มันมีน้ำ น้ำเป็นสิ่งมหัศจรรย์ มันทำให้สิ่งบริสุทธิ์ชัดเจนยิ่งขึ้น และทำให้สิ่งที่ขุ่นนั้นขุ่นกว่าเดิมได้”

จวินมู่เยว่เกาหัวแล้วพูดว่า “พี่เจ็ด ทำไมข้าถึงไม่เข้าใจสิ่งที่พี่สะใภ้พูดล่ะ ท่านเข้าใจหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนก็ไม่เข้าใจเช่นกัน แต่เขาไม่ต้องการแสดงออกมา

จวินมู่เหนียนถามว่า “เจ้าจะทำอะไร? ห้ามเสี่ยง ถ้ามีอะไรก็สั่งให้เจียอันไปทำ”

จวินมู่เยว่รีบพูด “ถูกต้อง พี่สะใภ้จะทำอะไรก็แค่สั่ง”

ซูจื่ออวี๋พูดอย่างไม่เกรงใจ “เจ้าหาคนมาสองคนแล้วรีบไปที่ตำบลลั่วเสียเพื่อทำอะไรบางอย่างและปล่อยข่าวไปว่า…”

หลังจากจวินมู่เยว่ได้ฟังคำสั่งของซูจื่ออวี๋แล้ว เขาก็ยังสับสนและถามว่า “ปล่อยข่าวนี้ออกไปจะมีประโยชน์อันใด?”

ซูจื่ออวี๋กัดปากและเข้าไปหาจวินมู่เหนียนด้วยยอมจำนนต่อชะตากรรมของนาง นางยื่นมือออกไปกอดเขา เดิมทีนางอยากจะกอดเขาแล้วผละออกไป แต่จู่ ๆ จวินมู่เหนียนก็คว้าเอวของนางและพลิกตัวให้ทั้งสองตกลงไปบนเบาะของรถม้า

ซูจื่ออวี๋อุทานด้วยความตกใจโดยไม่รู้ตัว “ว้าย…”

ทันใดนั้น เทียนชิงกับเซวียนชางที่อยู่นอกรถม้าก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที พวกเขาก็มองหน้าอย่างรู้กัน จากนั้นจึงหันหน้าหนีไปคนละทางและเงยหน้าขึ้นมองฟ้า

จวินมู่เหนียนหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ชายาร้องออกมาเร็วเกินไปหรือเปล่า? ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย”

ซูจื่ออวี๋ถลึงตามองจวินมู่เหนียนด้วยความเขินอายปนขุ่นเคือง นางเอ่ยว่า “ยังอยู่ระหว่างทาง ท่านปล่อยข้า”

จวินมู่เหนียนไม่ยอมปล่อย แต่กลับซุกหน้าเข้าที่ซอกคอของซูจื่ออวี๋ หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเขาก็พูดว่า “อย่าขยับ ข้าแค่อยากจะกอดเจ้าสักพัก ถ้าเจ้ายังยุกยิกอยู่ จะไม่ได้เป็นแค่กอดง่าย ๆ แล้ว”

เมื่อคืนเขาแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะความประหม่า จะไปเหมือนแม่นางผู้นี้ได้อย่างไร? นางเอาแต่นอนฝันหวานโดยไม่สนใจอะไร