ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 697

ในขณะนี้จวินมู่ฉงดูเหมือนผู้ร้ายลักพาตัวเด็กสาว เขาหลอกล่ออานเป่ยเยว่ด้วยคำพูดที่ทั้งนุ่มนวล เอาอกเอาใจ และมีการข่มขู่อยู่ในนั้น

จนกระทั่งอานเป่ยเยว่หยิบส่วนที่ร้ายกาจของเขาเข้าปากนาง เขาถึงได้แสดงรอยยิ้มที่น่าขนลุกออกมา เพราะเขารู้ว่าร่างกายและจิตใจของอานเป่ยเยว่เริ่มยอมจำนนต่อความปรารถนา นางไม่ใช่องค์หญิงเป่ยเยว่อีกต่อไป นางเป็นของเล่นในกำมือของจวินมู่ฉง

——　　

เช้าวันรุ่งขึ้น.

ขบวนรถหยุดชั่วครู่เพื่อให้ทุกคนได้พักผ่อนและรับประทานอาหาร และทุกคนก็ได้ลงจากรถม้าเพื่อยืดเส้นยืดสาย

ฉู่อวิ๋นหยางเห็นจวินมู่ฉงหน้าชื่นบานอยู่ไกล ๆ เขาจึงหัวเราะหึหึเข้าไปหาและพูดว่า “อ๋องสี่ช่างรอบรู้วิธีหาความสุขเสียจริงที่ แม้จะเดินทางอย่างหนักหน่วง แต่เขาไม่เคยลืมที่จะสนุกสนาน”

จวินมู่ฉงชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงยิ้มแล้วพูดว่า “นางบำเรอของข้าไปรบกวนองค์รัชทายาทอวิ๋นหยางแล้ว ข้าขออภัยองค์รัชทายาทอวิ๋นหยางแทนนางด้วย”

ฉู่อวิ๋นหยางโบกมือแล้วยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่สำคัญ เพียงแต่นางบำเรอของอ๋องสี่ เสียงไพเราะราวกับเสียงนกขมิ้นเข้ามาในหุบเขา ช่างเรียกคนดีจริง ๆ …หึหึหึ แค่ได้ยินเสียงของนางข้าก็เดาว่านางคงมีหน้าตาที่ไม่ธรรมดา”

อีกนัยคือ เขาอยากจะดู?

จวินมู่ฉงเยาะเย้ยในใจ แต่กลับพูดอย่างใจเย็นว่า “นางไม่ได้เป็นคนสวยอะไร นางเป็นแค่สาวรับใช้ เมื่อคืนข้าดื่มสุราไปสองสามแก้วจึงคึกขึ้นมาและทำเรื่องไม่รู้กาลเทศะลงไป ละอายใจจริง ๆ น่าละอายใจนัก!”

ฉู่อวิ๋นหยางถามต่อ “โอ้? สาวใช้? สาวใช้คนใด?”

จวินมู่ฉงแทบคงรอยยิ้มบนหน้าไว้ไม่อยู่ ฉู่อวิ๋นหยางนี่มันอะไรกัน ทำไมเขาถึงชอบที่จะถามซอกแซกนัก?

ในขณะที่จวินมู่ฉงไม่รู้จะตอบอย่างไร ลั่วไป๋ก็วิ่งมาและพูดว่า “องค์รัชทายาทอวิ๋นหยาง อ๋องสี่ อ๋องรองให้ข้ามาเรียกพวกท่านไปรับประทานอาหาร”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน