ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 710

ที่แท้ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นทหารหลงอู่ที่ฉงซานสั่งไปทำงาน เดิมทีเขาจะออกจากเมือง แต่เป็นช่วงเวลาต้องห้ามประตูเมืองจึงปิดไว้ จึงคิดว่าจะรอจนถึงเช้า

แต่ยังไม่ทันเช้าในเมืองก็เกิดเรื่องขึ้นซะแล้ว เขากระวนกระวายใจจึงอยากจะกระโดดกำแพงออกไป จึงได้ถูกป๋ายหลี่เชียนซางจับตัวเอาวไ

ป๋ายหลี่เชียนซางได้ยินเขาพูดว่าท่านอ๋องฉิน จึงรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที เขาจับคอของทหารหลงอู่คนนี้ไว้ แล้วบังคับให้เขาเงยหน้า จากนั้นถามว่า

“บอกมา ตกลงเจ้าไปทำอะไรไว้?”

พอทหารหลงอู่คนนั้นเงยหน้า เห็นว่าชายชุดสีม่วงคนนี้ไม่ใช่คนของอ๋องฉิน จึงได้โล่งอก เขากำลังจะคิดคำโกหก พลันรู้สึกขาดอากาศหายใจทันที

ป๋ายหลี่เชียนซางจับคอเขาไว้แน่น พร้อมพูดเสียงเย็น

“ข้าไม่มีความอดทนมากพอ มีโอกาสให้เจ้าเพียงครั้งเดียว เจ้าคิดให้ดีก่อนพูด”

เมื่อพูดเสร็จ ป๋ายหลี่เชียนซางยกตัวเขาขึ้นพร้อมบีบคอเอาไว้ ขาของทหารหลงอู่คนนี้ลอยขึ้นจากพื้น หายใจลำบาก จึงไม่คิดจะโกหก มือของเขาจับแขนของป๋ายหลี่เชียนซางเอาไว้ เอ่ยออกมาอย่างยากเย็น

“พระ...พระชายาอ๋องฉิน...”

พระชายาอ๋องฉิน? ซูจื่ออวี๋ไม่ใช่หรือ?

ป๋ายหลี่เชียนซางโยนเขาลงพื้นอย่างแรง พร้อมถามอย่างโมโห

“พระชายาอ๋องฉินเป็นอะไรไป?”

ทหารหลงอู่คนนั้นรีบเอ่ยปาก

“ใต้เท้าไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วย ข้าน้อยเพียงแต่ทำตามคำสั่ง...ข้าน้อย...”

เป็นไปตามที่ป๋ายหลี่เชียนซางว่า เขาไม่มีความอดทนจริงๆ เมื่อเห็นคนคนนี้ขอร้อง เขาเตะไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย จนตัวปลิวออกไปหลายสิบก้าว กระทั่งไปกระแทกโดนกำแพง ถึงได้หยุดลง

พรวด เลือดสดคำโตถูกพ่นออกมา ทหารหลงอู่คนนี้หมดสติไปทันที

แต่ป๋ายหลี่เชียนซางจะปล่อยให้เขาสบายได้อย่างไร จึงเหยียบไปที่มือนิ้วมือของเขา แล้วออกแรงบด คนคนนั้นเจ็บจนร้องเสียงแหลม

ป๋ายหลี่เชียนซางเอ่ยถาม

ยังไม่ทันที่เขาจะเห็นชัดเจนว่ามันคือสิ่งใด กลับถูกพวกมันบินทะลุร่างกายไป

หลังจากแสงสีเงินพวกนั้นทะลุผ่านร่างกายเขา พวกมันบินวนกลางอากาศ แล้วบินไปยังทิศทางของป๋ายหลี่เชียนซาง

ขณะเดียวกัน ร่างของทหารคนนั้นได้แยกกันเป็นเจ็ดแปดส่วน ไม่สามารถรวมกันได้

ป๋ายหลี่เชียนซางบินอยู่ในถนนนางโลม พร้อมกับด่าซูจื่ออวี๋ในใจ

“ยัยเด็กโง่ จวินมู่เหนียนเป็นเพียงคนขาเป๋เท่านั้น จะปกป้องเจ้าได้อย่างไร? ไม่เข้าใจว่าเขามีอะไรดี เจ้าถึงได้เชื่อใจเขานัก หากเจ้าไม่เกิดเรื่อง ครั้งนี้ข้าจะพาตัวเจ้าไปให้ได้ หากเจ้าเกิดเรื่อง ทั่วทั้งโคตรของคนแซ่จวิน อย่าได้คิดจะมีชีวิตอยู่เลย”

ตอนที่ป๋ายหลี่เชียนซางมาถึงถนนนางโลม ที่นี่ถูกทหารหลงอู่ล้อมไว้แล้ว พวกเขาไล่เคาะประตูแล้วเข้าไปค้นหาทีละแห่ง แล้วก็หาตัวไม่เจอทุกครั้งไป ดูจนป๋ายหลี่เชียนซางร้อนใจ การกระทำที่เชื่องช้าเช่นนี้ รอถึงตอนที่หาซูจื่ออวี๋พบ เกรงว่าคงจะถูก...

ป๋ายหลี่เชียนซางกำหมัดจนดังกรอบแกรบ เขาไม่มีเวลาไปหาทีละแห่ง เขาจำเป็นต้องช่วยซูจื่ออวี๋ทันที

ป๋ายหลี่เชียนซางดึงแขนเสื้อขึ้น ด้านในแขนของเขา เป็นรอยสักรูปดาวหกแฉก!