ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 710

ที่แท้ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นทหารหลงอู่ที่ฉงซานสั่งไปทำงาน เดิมทีเขาจะออกจากเมือง แต่เป็นช่วงเวลาต้องห้ามประตูเมืองจึงปิดไว้ จึงคิดว่าจะรอจนถึงเช้า

แต่ยังไม่ทันเช้าในเมืองก็เกิดเรื่องขึ้นซะแล้ว เขากระวนกระวายใจจึงอยากจะกระโดดกำแพงออกไป จึงได้ถูกป๋ายหลี่เชียนซางจับตัวเอาวไ

ป๋ายหลี่เชียนซางได้ยินเขาพูดว่าท่านอ๋องฉิน จึงรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที เขาจับคอของทหารหลงอู่คนนี้ไว้ แล้วบังคับให้เขาเงยหน้า จากนั้นถามว่า

“บอกมา ตกลงเจ้าไปทำอะไรไว้?”

พอทหารหลงอู่คนนั้นเงยหน้า เห็นว่าชายชุดสีม่วงคนนี้ไม่ใช่คนของอ๋องฉิน จึงได้โล่งอก เขากำลังจะคิดคำโกหก พลันรู้สึกขาดอากาศหายใจทันที

ป๋ายหลี่เชียนซางจับคอเขาไว้แน่น พร้อมพูดเสียงเย็น

“ข้าไม่มีความอดทนมากพอ มีโอกาสให้เจ้าเพียงครั้งเดียว เจ้าคิดให้ดีก่อนพูด”

เมื่อพูดเสร็จ ป๋ายหลี่เชียนซางยกตัวเขาขึ้นพร้อมบีบคอเอาไว้ ขาของทหารหลงอู่คนนี้ลอยขึ้นจากพื้น หายใจลำบาก จึงไม่คิดจะโกหก มือของเขาจับแขนของป๋ายหลี่เชียนซางเอาไว้ เอ่ยออกมาอย่างยากเย็น

“พระ...พระชายาอ๋องฉิน...”

พระชายาอ๋องฉิน? ซูจื่ออวี๋ไม่ใช่หรือ?

ป๋ายหลี่เชียนซางโยนเขาลงพื้นอย่างแรง พร้อมถามอย่างโมโห

“พระชายาอ๋องฉินเป็นอะไรไป?”

ทหารหลงอู่คนนั้นรีบเอ่ยปาก

“ใต้เท้าไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วย ข้าน้อยเพียงแต่ทำตามคำสั่ง...ข้าน้อย...”

เป็นไปตามที่ป๋ายหลี่เชียนซางว่า เขาไม่มีความอดทนจริงๆ เมื่อเห็นคนคนนี้ขอร้อง เขาเตะไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย จนตัวปลิวออกไปหลายสิบก้าว กระทั่งไปกระแทกโดนกำแพง ถึงได้หยุดลง

พรวด เลือดสดคำโตถูกพ่นออกมา ทหารหลงอู่คนนี้หมดสติไปทันที

แต่ป๋ายหลี่เชียนซางจะปล่อยให้เขาสบายได้อย่างไร จึงเหยียบไปที่มือนิ้วมือของเขา แล้วออกแรงบด คนคนนั้นเจ็บจนร้องเสียงแหลม

ป๋ายหลี่เชียนซางเอ่ยถาม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน