ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 709

แม้เล้ากลอกตาใส่ตาแก่หลังค่อม พร้อมหัวเราะ

“ข้าว่าเจ้านะรับงานเจ้าเดียวแต่รับเงินสองครั้งมากกว่าละมั้ง”

ตาแก่หลังค่อมหัวเราะ

“เฮ้อ ได้ยินท่านพูดแบบนี้ ข้าเสียใจไม่น้อย ยัยเด็กสองคนนี้ไม่รับเงินขายตัว ต่อไปหากรับแขกแล้วได้เงินตบรางวัล เถ้าแก่เนี้ยก็แบ่งกำไรให้ข้าตามระเบียบก็พอ! ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ว่าอย่างไร เมื่อเข้ามาที่ซ่องของท่านแล้ว คงไม่ห่างจากความตายมากนัก ตอนมีชีวิตอยู่สามารถทำเงินให้ท่านได้ ไม่ใช่เรื่องดีหรือ?”

แม่เล้ายื่นมือไปจับคางอานเป่ยเยว่แล้วดูอย่างละเอียด ยิ่งดูก็ยิ่งพอใจ จึงเอ่ยปาก

“เด็กๆ จับพวกนางแก้ผ้าแล้วล้างให้สะอาด แยกกันคนละหนึ่งห้อง อย่าปล่อยให้ว่าง เริ่มรับแขกตั้งแต่คืนนี้ได้เลย”

พวกแมงดาหลายคนที่ยืนอยู่ด้านหลังรีบยื่นมือมายกไปทั้งคนทั้งกระสอบ

ตาแก่หลังค่อมเห็นดังนั้นจึงบอกว่า

“เถ้าแก่เนี้ย ยัยเด็กคนนี้น่ารัก วันนี้ข้าจะอุดหนุนท่าน ประเดิมนางก็แล้วกัน” เมื่อพูดเสร็จ ตาแก่หลังค่อมยื่นเงินให้แม่เล้า

แม่เล้าหัวเราะ บอกว่า

“โอ๊ย ลุงทั่ว เจ้าอายุขนาดนี้แล้ว ยังทำไหวหรือ?”

ตาแก่สีหน้าชะงัก จากนั้นพูดอย่างไม่พอใจ

“เถ้าแก่เนี้ยมีของดีไม่ใช่หรือ? ไม่อยากให้ข้าใช้หรือ? กลัวข้าไม่มีเงินจ่ายหรืออย่างไร?”

แม่เล้ายิ้มอย่างชั่วร้าย

“ที่ไหนกัน เด็กๆ มาพาลุงทั่วไป”

ตาแก่หลังค่อมจากไปพร้อมแมงดา ส่วนเถี่ยโถวที่รับผิดชอบจับตัวมา ลอบกลืนน้ำลาย แล้วเอ่ยถาม

“เถ้าแก่เนี้ย ยัยเด็กอีกคนน่าจะยังบริสุทธิ์อยู่ ให้ข้าน้อยได้...”

แม่เล้าหัวเราะ

“อะไรคือยัยเด็กอีกคน ยัยเด็กทั้งสองคนล้วนแต่ยังบริสุทธิ์อยู่! เอาล่ะ เอาล่ะ เอาไปเถอะ วันนี้ข้าอารมณ์ดี พวกเจ้าเอาไปเล่นให้หนำใจ อย่าทำให้ตายก็พอ”

เถี่ยโถวกับลูกน้องนำตัวปี้เอ๋อร์ไปหาความสุขด้วยกัน

จนกระทั่งทุกคนจากไปแล้ว ฮวาหงสาวรับใช้ข้างกายแม่เล้าจึงได้เอ่ยปาก

“ท่านแม่ ท่านไม่รู้สึกว่าเรื่องนี้ผิดปกติหรือ?”

ป๋ายหลี่เชียนซางที่กำลังนอนฝันอยู่บนหลังคา ก็ถูกรบกวนไปด้วย

ป๋ายหลี่เชียนซางโยนไหเหล้าเปล่าในมือทิ้ง เขาทั้งหงุดหงิดและสงสัย จึงหันมองทหารที่วิ่งไปมาอยู่ด้านล่าง

ในใจเขากำลังคิดว่า

“คนพวกนี้ไม่ใช่องครักษ์ที่ดูแลความปลอดภัยของพวกซูจื่ออวี๋หรือ ทหารหลงอู๋ในเมืองหลวงไม่ใช่หรือ ทำไมถึงได้มาเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่นี่? หรือในเมืองเกิดเรื่องแล้ว?”

ป๋ายหลี่เชียนซางลุกขึ้นยืน แล้วมองดูคนที่อยู่เบื้องล่างพวกนั้น คิดว่าจะจับตัวหนึ่งในนั้นมาสอบถามว่าเกิดเรื่องใดขึ้น

ทหารหลงอู่ส่วนใหญ่ทำงานกันเป็นคู่ ป๋ายหลี่เชียนซางมองอยู่นาน ถึงได้เห็นชายหนุ่มที่เดินอยู่ประตูเมืองพร้อมกระเป๋า

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ห้ามเข้าออก ในเมืองยังมาเกิดเรื่องอีก พวกชาวบ้านล้วนอยู่ในบ้าน แต่ชายผู้นี้กลับแบกกระเป๋าและทำตัวลับๆล่อๆหลบหลีกทหารหลงอู่ แล้วเดินไปทางประตูเมือง ช่างน่าสงสัยยิ่งนัก

ป๋ายหลี่เชียนซางยักคิ้วแล้วบินไปหาเขา เพียงพริบตา ก็จับตัวชายหนุ่มคนนั้นไปยังที่ห่างไกลทันที

เมื่อชายผู้นั้นลงพื้น ก็รีบร้องขึ้นมาทันที

“ท่านอ๋องฉินไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วย ข้าน้อยไม่รู้อะไรเลย ข้าน้อยไม่รู้อะไรเลย”