ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 712

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ภัยพิบัติทางธรรมชาติ ป๋ายหลี่เชียนซางกระตุ้นแหล่งน้ำทั้งหมดจนท่วมถนนดอกไม้

น้ำทั้งหมดในเมืองมารวมตัวกันอยู่บนถนนดอกไม้ น้ำที่ไหลเชี่ยวกรากนี้ทำให้ถนนทั้งสายสั่นสะเทือน และวุ่นวายในทันที

หลายคนที่ยังสุขสำราญอยู่ต่างไม่ทันระวังตัวก็จมอยู่ในน้ำ ทุกคนต่างพากัน วิ่งหนีเอาชีวิตรอด ไม่คิดจะอยู่สนุกสนานอีก

ในบรรดาผู้ที่หนีเอาชีวิตรอด ก็ชายชราหลังค่อมคนหนึ่ง

อันเป่ยเยว่ที่ถูกอาบน้ำจนสะอาดนอนเปลือยอยู่บนเตียง มือเล็กๆ ของชายชราหลังค่อมก็ลูบไล้อยู่บนตัวราวหยกของนางอย่างเหิมเกริม

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาแก่ไม่สามารถทำอะไรตามใจตัวเองได้ จำเป็นต้องรอให้ยาออกฤทธิ์ก่อนถึงจะลงมือได้ อันเป่ยเยว่ก็คงถูกกินเรียบไปนานแล้ว

ขณะที่แท่งเหล็กของเขาพร้อมรบแล้ว และกำลังจะเข้าไปทำกิจนั้น น้ำที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนก็ทะลุหน้าต่างเข้ามา ทำให้คนสองคนที่อยู่ในน้ำพุ่งออกทางหน้าต่าง และค่อยๆ ร่วงลงไปในลาน

ชายชราหลังค่อมสำลักน้ำ ยุ่งจนลุกขึ้นไม่ได้ โชคดีที่น้ำแม้จะมาอย่างฉับพลันแต่ก็ไม่สูงมาก แค่ลุกขึ้นก็หายใจสะดวกแล้ว

อันเป่ยเยว่ที่หมดสติก็ตื่นขึ้นมาเพราะน้ำ แต่ยายังไม่หมดฤทธิ์ นางจึงยังดูมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น นึกว่าตนจมน้ำตายอยู่ในบ่อน้ำพุร้อนแล้ว

จนกระทั่งชายชราหลังค่อมจับมือนาง อยู่ๆ นางก็ได้สติ

อันเป่ยเยว่ลุกขึ้นยืน ลมพัดต้องร่างของนาง รู้สึกว่าทั้งร่างกายเย็นเยียบ และในตอนนั้นนางถึงได้รู้ว่าตัวเองอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

อันเป่ยเยว่ก็ร้องออกมาอย่างตกใจ “กรี๊ด...”

ชายชราหลังค่อมขมวดคิ้วแล้วตำหนิว่า “จะตะโกนทำไม? ข้าช่วยชีวิตเจ้า รีบไปเร็ว”

ชายชราหลังค่อมพยายามผลักอันเป่ยเยว่ออกจากลาน แต่อันเป่ยเยว่รู้ว่านางไม่มีเสื้อผ้า ไม่ว่าอย่างไรนางก็ปฏิเสธที่จะติดตามเขา นางได้แต่ตะโกนเสียงดัง “ปล่อยข้านะ! ปล่อยข้า! ไอ้สารเลว ไอ้สารเลวปล่อยข้า! ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...”

ป๋ายหลี่เชียนซางที่อยู่บนหลังคากำลังสังเกตการณ์อยู่รอบๆ ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือทันที ทันใดนั้น เขาก็ดึงกำลังภายในกลับคืนมา ก่อนจะลอยไปยังสถานที่ที่เสียงขอความช่วยเหลือดังมา

น้ำท่วมได้ทำให้อุปกรณ์หลายอย่างใช้การไม่ได้ และดับเทียนอยู่ในเตาเผาทั้งหมด

โชคดีที่ทุกคนวิ่งออกไปหมดแล้ว ไม่มีใครอยู่ในนี้สักพัก

ป๋ายหลี่เชียนซางก็เจออันเป่ยเยว่ที่หมดสติอยู่บนพื้นอย่างรวดเร็ว อันเป่ยเยว่นั่งอยู่บนพื้น น้ำท่วมถึงซี่โครง ผมยาวยุ่งเหยิงปกปิดใบหน้าของนาง นางเปลือยเปล่า ทั้งร่างกายของนางเปล่งประกาย

เมื่อเห็นสภาพเช่นนี้ ป๋ายหลี่เชียนซางก็ใจเต้นรัว เขาไม่กล้าที่จะมองนางอีก ได้แต่อุ้มนางขึ้นมาโดยที่หน้าก็ยังไม่ได้มองให้แน่ใจ

เขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วห่อร่างของอันเป่ยเยว่ตั้งแต่หัวจดเท้า ก่อนจะพานางลอยออกไป

หลังจากที่ป๋ายหลี่เชียนซางจากไป น้ำก็สงบลงทันที ถนนดอกไม้ที่ถูกน้ำท่วมก็เริ่มกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เหลือเพียงกลุ่มคนที่หวาดกลัว และยืนงุนงงอยู่บนถนนทำอะไรไม่ถูก

......