ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 719

คุณชายชุดขาวคุกเข่าลงแล้วจับข้อมือของป๋ายหลี่เชียนซาง หลังจากตรวจพบชีพจรแล้ว คุณชายชุดขาวก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“พวกเจ้าไปตามหาดูทางนั้น พวกเข้าตามข้ามาดูทางนี้”

เสียงตะโกนของทหารที่ไล่ตามมาก็ดังขึ้น คุณชายชุดขาวก็ไม่ลังเลยื่นมือโอบเอวของป๋ายหลี่เชียนซางเอาไว้แล้วพาเขาวิ่งออกไป

......

วันต่อมา ในตอนเที่ยงตอนที่ป๋ายหลี่เชียนซางตื่นขึ้นมา ก็เป็นเที่ยงของอีกวันแล้ว

เมื่อเห็นผ้าคลุมเตียงที่ไม่คุ้นเคย ป๋ายหลี่เชียนซางก็งุนงงเล็กน้อย จนกระทั่งประตูห้องถูกผลักออกส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดไม่น่าฟัง ป๋ายหลี่เชียนซางก็ได้สติขึ้นมาทันที

ชายชุดขาวป๋ายหลี่เชียนซางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยว่า “โอ้ ฟื้นแล้วหรือ เร็วกว่าที่ข้าคำนวณไว้ครึ่งชั่วยามซะอีก”

ใบหน้าของป๋ายหลี่เชียนซางเย็นชืด ดีดตัวออกจากเตียง แล้วมองชายชุดขาวด้วยความระมัดระวังตัว

ชายตรงหน้าสวมชุดสีขาวราวหิมะ ด้านหลังถือดาบไม้และสวมหน้ากากสีเงิน รัศมีรอบตัวของเขาอ่อนโยน ไม่มีท่าทีดุร้าย เหมือนกับว่าพลังเจินชี่ที่ลอบอยู่ไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่ทำให้คนไม่อาจมองทะลุปรุโปร่ง

ป๋ายหลี่เชียนซางคิดในใจ จะลงมือก่อนดีหรือไม่ แล้วค่อยไต่สวนว่าเขาเป็นใคร

แต่ยังไม่รอให้เขาลงมือ ก็ได้ยินชายชุดขาวเอ่ยปากว่า “เจ้าได้รับบาดเจ็บ บาดแผลภายนอก ข้าช่วยรักษาให้เจ้าแล้ว แต่อาการบาดเจ็บภายใน หลังจากกินยาไปแล้วก็ทรงตัวเจ็ดแปดส่วน เหลืออีกสองสามส่วนต้องปรับสภาพตัวเอง พยายามผนึกพลังภายในเอาไว้ เด็กอย่างเจ้าต่อให้มีความกล้าหาญ แต่ไม่รู้ว่าเจ้าจะโชคดีแบบนี้ทุกครั้งหรือไม่ ได้พบกับผู้มีความเมตตา จอมยุทธ์พเนจรที่เที่ยงธรรม และมีจิตในที่นุ่มนวลอย่างข้าช่วยเจ้าไว้”

มุมปากของป๋ายหลี่เชียนซางกระตุก เขาคิดว่าตนหน้าด้านพอแล้ว แต่ก็ไม่ได้ชมตัวเองเช่นนี้ คนตรงหน้า...มีปัญหาทางสมองหรือไม่?

ป๋ายหลี่เชียนซางเม้มปาก ก้มหน้าลงแขนของตัวเอง อย่างที่คาดว่าบริเวณที่ตนถูกแทนเมื่อคืนนี้ เวลานี้ถูกพันแผลไว้แล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน