ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 719

คุณชายชุดขาวคุกเข่าลงแล้วจับข้อมือของป๋ายหลี่เชียนซาง หลังจากตรวจพบชีพจรแล้ว คุณชายชุดขาวก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“พวกเจ้าไปตามหาดูทางนั้น พวกเข้าตามข้ามาดูทางนี้”

เสียงตะโกนของทหารที่ไล่ตามมาก็ดังขึ้น คุณชายชุดขาวก็ไม่ลังเลยื่นมือโอบเอวของป๋ายหลี่เชียนซางเอาไว้แล้วพาเขาวิ่งออกไป

......

วันต่อมา ในตอนเที่ยงตอนที่ป๋ายหลี่เชียนซางตื่นขึ้นมา ก็เป็นเที่ยงของอีกวันแล้ว

เมื่อเห็นผ้าคลุมเตียงที่ไม่คุ้นเคย ป๋ายหลี่เชียนซางก็งุนงงเล็กน้อย จนกระทั่งประตูห้องถูกผลักออกส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดไม่น่าฟัง ป๋ายหลี่เชียนซางก็ได้สติขึ้นมาทันที

ชายชุดขาวป๋ายหลี่เชียนซางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยว่า “โอ้ ฟื้นแล้วหรือ เร็วกว่าที่ข้าคำนวณไว้ครึ่งชั่วยามซะอีก”

ใบหน้าของป๋ายหลี่เชียนซางเย็นชืด ดีดตัวออกจากเตียง แล้วมองชายชุดขาวด้วยความระมัดระวังตัว

ชายตรงหน้าสวมชุดสีขาวราวหิมะ ด้านหลังถือดาบไม้และสวมหน้ากากสีเงิน รัศมีรอบตัวของเขาอ่อนโยน ไม่มีท่าทีดุร้าย เหมือนกับว่าพลังเจินชี่ที่ลอบอยู่ไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่ทำให้คนไม่อาจมองทะลุปรุโปร่ง

ป๋ายหลี่เชียนซางคิดในใจ จะลงมือก่อนดีหรือไม่ แล้วค่อยไต่สวนว่าเขาเป็นใคร

แต่ยังไม่รอให้เขาลงมือ ก็ได้ยินชายชุดขาวเอ่ยปากว่า “เจ้าได้รับบาดเจ็บ บาดแผลภายนอก ข้าช่วยรักษาให้เจ้าแล้ว แต่อาการบาดเจ็บภายใน หลังจากกินยาไปแล้วก็ทรงตัวเจ็ดแปดส่วน เหลืออีกสองสามส่วนต้องปรับสภาพตัวเอง พยายามผนึกพลังภายในเอาไว้ เด็กอย่างเจ้าต่อให้มีความกล้าหาญ แต่ไม่รู้ว่าเจ้าจะโชคดีแบบนี้ทุกครั้งหรือไม่ ได้พบกับผู้มีความเมตตา จอมยุทธ์พเนจรที่เที่ยงธรรม และมีจิตในที่นุ่มนวลอย่างข้าช่วยเจ้าไว้”

มุมปากของป๋ายหลี่เชียนซางกระตุก เขาคิดว่าตนหน้าด้านพอแล้ว แต่ก็ไม่ได้ชมตัวเองเช่นนี้ คนตรงหน้า...มีปัญหาทางสมองหรือไม่?

ป๋ายหลี่เชียนซางเม้มปาก ก้มหน้าลงแขนของตัวเอง อย่างที่คาดว่าบริเวณที่ตนถูกแทนเมื่อคืนนี้ เวลานี้ถูกพันแผลไว้แล้ว

ทำคุณใหญ่หลวงเช่นนี้กลับไม่ต้องการผลตอบแทนหรือ?

เมื่อป๋ายหลี่เชียนซางเห็นว่าเขาต้องการจะไป ก็รีบวิ่งเข้าหา แล้วพูดอย่างกระตือรือร้น “เดี๋ยวก่อน ท่านเป็นใครกันแน่? ในเมื่อท่านได้ให้ความช่วยเหลือแล้ว ได้โปรดบอกชื่อข้าเถอะ วันหน้าข้าจะตอบแทนพระคุณที่ทำให้ข้ารอดตายมาได้”

ชายชุดขาวมองพิจารณาป๋ายหลี่เชียนซาง แล้วพูดหัวเราะออกมา “เจ้าเด็กน้อย ศักดิ์ศรีของเจ้ามันช่างน่าสนใจจริงๆ หากวันหน้าข้ามีเรื่องต้องการเจ้า ข้าก็จะไม่เกรงใจแน่”

ชายชุดขาวพูดจบก็หายไปจากห้องนี้ ทิ้งกลุ่มควันสีขาวไว้ ตัดความคิดที่อยากจะตามไปของป๋ายหลี่เชียนซางอย่างสิ้นเชิง

ป๋ายหลี่เชียนซางกว่าจะได้สติ เมื่อครู่ชายคนนั้นเรียกเขาว่าอะไร?

เจ้าเด็กน้อยหรือ?