ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 727

ไม่ดี ประการแรก ของทุกชิ้นของนางอยู่ในหยกเจี๋ยจื่อ หากเอามันออกมาต่อหน้าทุกคนอาจจะทำให้เกิดความสงสัย

ประการที่สอง วิชาพิษนั้นเป็นวิชาอันตราย หากเกิดเหตุไม่คาดฝันจนทำให้เกิดความเสียหายจะไม่เข้าท่า

แล้วใช้เข็มพนันล่ะ? ทักษะการฝังเข็มของนางเป็นที่ยอมรับแต่ตอนนี้ไม่มีผู้ป่วย และผู้อาวุโสหันชูที่อยู่ตรงหน้านางดูเหมือนจะยากแท้หยั่งถึง หากเขารู้วิชาการแพทย์จะทำอย่างไร?

ไม่ได้ เราต้องวางแผนอย่างรอบคอบ

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ ก็คิดออกและพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้น้อยก็จะประลองกับผู้อาวุโส หวังว่าผู้อาวุโสจะไม่ผิดคำพูด”

หันชูยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าคิดว่าเจ้าจะชนะได้?”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ข้าจะทำให้ดีที่สุด ที่เหลือแล้วแต่ชะตาฟ้าลิขิต”

หันชูเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ดี เจ้าจะประลองอันใด?”

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “ประลอง...ความแข็งแกร่ง”

ความแข็งแกร่ง? ?

ทุกคนมองดูซูจื่ออวี๋ด้วยความตกใจ กระบี่หันชูที่หนักเป็นพันชั่งยังเป็นดั่งของเล่นในมือของเขา

ซูจื่ออวี๋จะประลองความแข็งแกร่งกับเขา มันแตกต่างจะไปต่างอะไรกับการยอมรับความพ่ายแพ้?

จวินมู่เยว่พูดอย่างกังวล “พี่สะใภ้ กระบี่นั่นหนักมาก เมื่อครู่นี้ข้าไม่ได้แกล้งทำนะ”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เห็นเป็นไร”

“ไม่เห็นเป็นไรหรือ?” หันชูเริ่มสนใจ เขามองซูจื่ออวี๋ด้วยความขบขันและพูดต่อ “เด็กน้อย เจ้าจะประลองความแข็งแกร่งกับข้าจริงหรือ?”

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “ถูกต้อง ผู้อาวุโสยินดีหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋มองหันชูและพูดต่อว่า “ผู้อาวุโส ท่านและข้าไม่สามารถใช้กำลังภายในและเครื่องมือใด รวมไปถึงวิชาพิษ พวกเราจะใช้เพียงแรงกาย มาดูกันว่าใครสามารถทำลายเชือกป่านนี้ในเวลาอันสั้นที่สุด ผู้ที่ตัดเชือกเส้นนี้โดยใช้เวลาสั้นกว่าจะเป็นผู้ชนะ เช่นนี้ดีหรือไม่?”

หันชูไม่รู้ว่าซูจื่ออวี๋มีแผนอะไร แต่สำหรับเขาแล้วมันง่ายเกินไปสำหรับการตัดชือก เขาจึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เขายกยิ้มมุมปากและพูดว่า “ได้!”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านเป็นผู้อาวุโส ท่านเริ่มก่อน”

หันชูโบกมือแล้วพูดว่า “ข้าไม่เชื่อว่าสตรีอ่อนแอจะตัดเชือกขาดโดยไม่ใช้แรงภายนอก เจ้าเริ่มก่อน ทำให้ข้าดูเป็นบุญตา”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าและพูดว่า “เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าจะแสดงให้ท่านดู”

ซูจื่ออวี๋เดินไปอยู่ใต้เชือกป่าน นางเงยหน้าขึ้นมองเชือกป่านที่อยู่เหนือหัวของนาง ด้วยความสูงและความสามารถในการกระโดดของนางนั้น นางจึงไม่สามารถแตะเชือกป่านได้ ในขณะที่นางกำลังมองหาโต๊ะเพื่อใช้เหยียบ จู่ ๆ จวินมู่เหนียนก็มาอยู่ข้างกายของนาง เขายื่นมือไปหานางและพูดเสียงนุ่มนวลว่า “มาเถอะ”

ซูจื่ออวี๋มองไปที่จวินมู่เหนียนและยิ้มออกมาเล็กน้อย นางวางมือลงบนมือใหญ่ของเขาโดยไม่ลังเล

จวินมู่เหนียนดึงซูจื่ออวี๋เข้ามาในอ้อมแขนของเขาด้วยแรงเพียงเล็กน้อย จากนั้นจึงค่อย ๆ ยกซูจื่ออวี๋ไปทางเชือกป่าน