ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 728

ซูจื่ออวี๋รีบคว้าเชือกป่านด้วยมือทั้งสองข้างและห้อยอยู่กลางอากาศ

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองซูจื่ออวี๋และสงสัยว่านางจะตัดเชือกป่านได้อย่างไร และซูจื่ออวี๋แม้แต่กำเชือกยังกำไม่อยู่ นับประสาอะไรกับการตัดเชือกป่าน

เมื่อทุกคนเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ซูจื่อเยียนพูดว่า “เฮ้อ น้องสาม ช่างน่าขายหน้ายิ่งนัก”

หนานหยวนหรัวยังกล่าวอีกว่า “ไม่เจียมตัว”

จวินเยว่หรานพูดโดยไม่ไว้หน้า “นี่มันไม่เกี่ยวกับการตัดเชือกป่าน แต่นี่มันเป็นการแขวนคอตัวเองชัด ๆ มิใช่หรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า!”

จวินมู่หลานเอ่ยดุ “น้องสิบเอ็ด อย่าปากพล่อย” หลังจากคำพูดจบลง จวินมู่หลานก็มองจวินมู่เหนียนแล้วพูดว่า “เจ้าเจ็ด เหตุใดยังไม่เรียกชายาของเจ้าลงมาอีก สภาพดูไม่ได้”

จวินมู่เหนียนไม่ได้สนใจจวินมู่หลาน เขาทำแค่เพียงมองดูซูจื่ออวี๋ด้วยความกังวล เขากลัวว่านางจะตกลงมา

และสิ่งที่กังวลก็ได้เกิดขึ้น มือทั้งสองข้างของซูจื่ออวี๋ไม่มีแรง นางจับไว้ไม่อยู่ทำให้ร่างทั้งร่างของนางหล่นลงมา

โชคดีที่จวินมู่เหนียนอยู่ด้านล่างโดยตลอดทำให้เขารับนางไว้ได้ในทันที และทำให้นางไม่ได้รับบาดเจ็บ

จวินมู่เหนียนถามด้วยความกังวล “เจ้าเป็นยังไงบ้าง”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหัวแล้วยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ”

จวินเยว่หรานกลอกตาแล้วพูดว่า “ไม่เป็นอะไรอันใดล่ะ? เจ้าเกือบจะทำตัวเองแพ้แล้ว ยังบอกว่าไม่เป็นไรอีกหรือ? ช่างน่าขัน”

ซูจื่ออวี๋ลุกออกจากแขนของจวินมู่เหนียนและพูดเสียงนุ่มนวล “ข้าไม่สามารถตัดเชือกป่านได้ แต่ผู้อาวุโสหันชูยังไม่ได้ตัดมัน และผลลัพธ์ยังไม่แน่นอน การพนันยังไม่แพ้”

หันชูมองไปที่ซูจื่ออวี๋และพูดด้วยรอยยิ้ม “เด็กน้อยไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ข้าจะตัดให้เจ้าดูเดี๋ยวนี้”

หันชูบินขึ้นไปคว้าเชือกป่านหนาด้วยมือเพียงข้างเดียว

หันชูอดไม่ได้ที่จะหลับตาลงและปล่อยมือลงสู่พื้น เขาเงยหน้าขึ้นมองซูจื่ออวี๋ และเยาะเย้ยให้กับความไม่ยุติธรรมเล็กน้อย “แม่หนู ข้าปล่อยให้เจ้าแกล้งข้าแล้ว! เจ้าช่างฉลาดเฉลียวนัก!”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มขอโทษออกมา นางย่อตัวลงทำความเคารพ “ผู้น้อยประมาณตนดี ดังนั้นจึงทำได้แค่เล่นแง่ หวังว่าผู้อาวุโสหันชูจะรักษาคำพูด”

จวินมู่เยว่รีบพูด “ใช่แล้ว แม้ว่าจะเสมอกันก็นับว่าพี่สะใภ้ของข้าเป็นผู้ชนะ! เจ้าจะคืนคำพูดไม่ได้!”

บนใบหน้าหันชูมีรอยยิ้มจอมปลอมอยู่ เขาถอยออกไปอยู่ด้านข้างและผายออกทำท่าทางเชิญก่อนจะพูดว่า “แน่นอน เชิญ ทั้งภูเขาและแม่น้ำยังบรรจบ สักวันพวกเราจะได้พบกัน”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง ไปกันเถอะ”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าและจับมือของซูจื่ออวี๋ออกจากไปจากโรงเตี๊ยม

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋ขึ้นรถม้าไปแล้ว หันชูผู้นั้นก็เดินจากไปอย่างรวดเร็วจนจวินมู่หลานและเสวี่ยเฉิงอันไม่ทันได้พูดคุยด้วยอย่างที่ใจอยาก

ทุกคนออกเดินทางไปยังเขาลั่วเสียต่อ พวกเขาต่างคิดว่าหันชูผู้เป็นยอดฝีมือ หลังจากถูกกลั่นแกล้งแล้วคงจะไม่ปรากฏตัวขึ้นมาอีก แต่ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าเขาจะตามหลังขบวนมา?