ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 729

จวินมู่เหนียนและซูจื่ออวี๋นั่งอยู่ในรถม้า จู่ ๆ พวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของม้าเข้ามาใกล้

ซูจื่ออวี๋เปิดม่านรถแล้วมองออกไปด้านนอก นางเห็นจวินมู่เยว่ขี่ม้าเดินอยู่ด้านข้าง

จวินมู่เยว่กล่าวว่า “พี่สะใภ้ ชายคนนั้นตามพวกเรามาตลอดทาง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมแพ้”

ตามมาตลอดทาง?

ซูจื่ออวี๋โผล่หัวออกไปนอกหน้าต่าง นางเห็นหันชูขี่ลาตัวน้อยอยู่ด้านหลัง คุณชายรูปร่างกำยำหน้าตาหล่อกำลังขี่ลาขนหยิกตัวน้อย ช่างเป็นภาพที่น่าขบขันเสียจริง

มุมปากของซูจื่ออวี๋กระตุก นางผละออกจากหน้าต่างและมองจวินมู่เหนียนก่อนจะพูดว่า “ท่านอ๋อง ชายผู้นี้มาจากที่ไหนกันแน่? เรื่องน้ำเมื่อคืนเขาเป็นคนทำหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไม่ใช่ ชายคนเมื่อคืนมีกำลังภายในที่ลึกล้ำแต่กลับนุ่มนวล มีกลิ่นอายความชั่วร้ายที่ยากจะบรรยาย แต่ชายที่เรียกตัวเองว่าหันชูนั้น…”

จวินมู่เหนียนหยุดชะงักไป และซูจื่ออวี๋ถามด้วยความใคร่รู้ “หันชูทำไมหรือ?”

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋แล้วพูดว่า “ข้ามองไม่ออกว่าวรยุทธของเขาลึกล้ำเท่าใด พูดง่าย ๆ คือเขาดูเหมือนคนธรรมดาที่ไม่มีกำลังภายใน เขาไม่มีพลังที่แท้จริง ไม่มีแรงผลักดัน และไม่มีเจตนาที่จะฆ่าแกง”

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยความประหลาดใจ “เป็นไปไม่ได้ เขาสามารถถือกระบี่หันชูได้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาไม่รู้วรยุทธใดเลย”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าและกล่าวว่า “ถูกต้อง แต่ข้าคาดเดาเขาไม่ออกเลยแม้แต่น้อย นี่แสดงให้เห็นว่ากำลังภายในของเขาเหนือกว่าข้ามาก และยังเหนือกว่าคนควบคุมแหล่งน้ำเมื่อคืนนี้อีกด้วย หันชูเขา...ยากแท้หยั่งถึง ทดสอบมัน ทำให้คนไม่สามารถมองทะลุผ่าน”

เก่งกาจถึงปานนั้นเชียวหรือ?

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยความกังวล “เหตุใดเขาต้องตามข้า? มันจะเกี่ยวข้องกับตระกูลหรวนหรือไม่? หรือจะเกี่ยวข้องกับเจ็ดเครื่องหอม?”

จวินมู่เหนียนยิ้มจาง ๆ และพูดอย่างสบายใจ “บางทีเขาแค่อยากรับเจ้าเป็นศิษย์? ดูเหมือนว่าชายาที่รักของข้าจะสวยงามดั่งนางสวรรค์และโดดเด่นในหมู่มวลมนุษย์”

ซูจื่ออวี๋ฝืนยิ้มอย่างจนใจและพูดว่า “ท่านอ๋อง นี่มันยามใดแล้ว ท่านยังเย้าข้าเล่นอีกหรือ? ตอนนี้ข้าออกเรือนแล้ว จะให้เรียนวรยุทธอย่างเด็กผู้ชายได้ที่ไหน เป้าหมายของชายคนนั้นคงไม่ง่ายอย่างแน่นอน”

หันชูหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า นั่นเป็นเพราะเจ้ายังไม่ได้ลอง ไม่ลองแล้วเจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าชอบหรือไม่ชอบ?”

หลังจากที่หันชูพูดจบ เขาก็ค่อย ๆ ถอดหน้ากากสีเงินบนใบหน้าของเขาออก เผยให้เห็นใบหน้าที่สร้างความประหลาดใจ

เขามีใบหน้าเหมือนผลท้อ คิ้วโก่งดกดำ ดวงตาชุ่มน้ำราวกับฤดูใบไม้ร่วง ริมฝีปากสีแดงฟันสีขาว เขาช่างหล่อเหลาเสียจริง

เมื่อเทียบกับความเย็นชาของจวินมู่เหนียน เขาดูอบอุ่นกว่า

เมื่อเทียบกับความกะล่อนของป๋ายหลี่เชียนซาง เขาดูมีความจริงจังกว่า

เมื่อเทียบกับความอ่อนโยนของโม่ซุน เขาดูมีความเด็ดเดี่ยวมากกว่า

กลิ่นอายของคนผู้นี้ไม่ธรรมดาและรูปร่างหน้าตาของเขาดีเลิศในปฐพี เขาต่างหากที่โดดเด่นในหมู่มวลมนุษย์!