ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 730

ไม่ต้องพูดถึงซูจื่ออวี๋ แม้แต่จวินมู่เหนียนก็อดไม่ได้ที่จะมองชายที่หน้าตาดีเช่นนี้สักหน่อย

หันชูหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นแบบนี้ “เด็กน้อย งามหรือไม่??”　　

ซูจื่ออวี๋ยิ้มและไม่ได้ถูกล้อเลียนด้วยคำพูดของเขา แต่กลับพูดอย่างเปิดเผย “งาม!”

หันชูชะงักไปในคราแรก จากนั้นเขาก็หัวเราะเสียงดังพร้อมกับสวมหน้ากาก “ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กน้อย ข้าถูกใจเจ้าจริง ๆ แล้วถ้าเทียบข้ากับสามีของเจ้าเล่า?” หันชูมองเย้าแหย่จวินมู่เหนียน

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอีกครั้ง นางเอื้อมมือไปจับมือของจวินมู่เหนียนแล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา “ในใจของข้า ท่านอ๋องไม่เพียงแต่สวยงามเท่านั้น แต่ยัง...สมบูรณ์แบบอีกด้วย!”

จวินมู่เหนียนตกตะลึงเล็กน้อย แม้ว่าในเวลานี้เขาจะไม่รู้ว่าซูจื่ออวี๋พูดออกมาอย่างจริงใจหรือเพียงแค่ทำให้หันชูยอมแพ้ แต่กล่าวได้ว่าเมื่อได้ฟังถ้อยคำเหล่านี้ช่างน่าพึงพอใจและน่าประทับใจมาก

จวินมู่เหนียนจับมือของซูจื่ออวี๋และสอดประสานนิ้วเข้าไปด้วยกัน

ซูจื่ออวี๋ตกตะลึงเล็กน้อยกับท่าทางจับมืออันสนิทสนมเช่นนี้ ใบหน้าของนางแดงก่ำขึ้นมา นางอยากจะดึงมือกลับโดยไม่รู้ตัว แต่จวินมู่เหนียนกลับจับมือนางไว้แน่น

ตอนนี้อยู่ต่อหน้าของหันชู ซูจื่ออวี๋เขินอายเกินกว่าที่จะเคลื่อนไหวที่มากเกินงามในการดิ้นให้หลุด เพื่อไม่ให้คนอื่นมองเป็นเรื่องน่าขบขันอย่างไร้เหตุไร้ผล ดังนั้นนางจึงต้องปล่อยจวินมู่เหนียนไป

ดวงตาของหันชูชำเลืองมองจวินมู่เหนียนและซูจื่ออวี๋ จากนั้นเขาก็สวมหน้ากากกลับและพูดด้วยรอยยิ้ม “อย่ากังวล ข้าได้ก้าวข้ามโลกทั้งสามและไม่ได้อยู่ในหกวิถี ข้าไม่ได้มีความสนใจในเรื่องรักใคร่ของหนุ่มสาวอย่างพวกเจ้า”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้หันชูก็มองไปยังจวินมู่เหนียน ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลว่าข้าจะขโมยเด็กน้อยของเจ้าไป”

จวินมู่เหนียนแค่เสียงขึ้นจมูก น้ำเสียงของเขาดูไม่ให้ค่า แต่กลับพูดอย่างสุขุม “เจ้าขโมยไปไม่ได้!”

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะอยากหัวเราะออกมา ประการแรก นางไม่เคยเห็นใครพูดจาใหญ่โตเช่นนี้ และประการที่สอง นางไม่เคยเห็นจวินมู่เหนียนประกาศเอกราชราวกับเด็กน้อยมาก่อน

หันชูมองซูจื่ออวี๋ด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้ากับข้าต่างเส้นทางจุดหมายเดียวกัน”

มือของซูจื่ออวี๋ที่ถือกาน้ำชาสั่นจนทำให้ชากระฉอกออกจากถ้วยชาลงสู่พื้น

หันชูถือถ้วยชาไว้ในมือซ้าย และถือพัดไว้ในมือขวา เมื่อเห็นว่าชากำลังจะหยดลงพื้น เขาจึงสะบัดพัดในมือขวา ลมพัดพาเอาหยดน้ำกลับเข้าไปอยู่ในถ้วยชาของเขาเสียงดังจ๋อมราวกับไม่เคยกระฉอกออกมา

ใบหน้าของจวินมู่เหนียนแข็งทื่อ ชายผู้นี้…กำลังภายในลึกล้ำนัก

การเคลื่อนไหวเมื่อครู่นี้ หันชูแสดงให้เห็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาต่อหน้าเขาอย่างชัดเจน แต่เขากลับยังไม่รู้สึกถึงความผันผวนของลมปราณที่แท้จริงของเขา เห็นได้ชัดว่าวรยุทธของหันชูนั้นเหนือกว่าเขาหลายขั้น และเขามองไม่ทะลุเลยแม้แต่น้อย

มีความกังวลเกิดขึ้นในใจของจวินมู่เหนียน เขาไม่กลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง เขาเพียงกลัวว่าตัวเอง...จะปกป้องซูจื่ออวี๋ไว้ไม่ได้