ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 760

ไม่รอให้จวินมู่เหนียนคิดอย่างชัดเจน ซูจื่ออวี๋ก็โยนขวดยาออกไป จากนั้นก็หันกลับมาแทงเข็มไปที่ตัวของจวินมู่เหนียนทันที

ในชั่วขณะทั่วภายในถ้ำก็เต็มไปด้วยควันสีขาวไม่สามารถมองอะไรเห็นได้อย่างชัดเจน

จวินมู่เหนียนรู้สึกปวดร้อนบริเวณที่ตนถูกแทง แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนไหว

จากนั้นจวินมู่เหนียนก็ได้ยินเสียงสองเสียง เป็นเสียงของหนักที่ตกลงบนพื้น หากเขาเดาไม่ผิด หมอกหนาเมื่อครู่นี้ต้องเป็นยาสลบ และเมื่อครู่นี้ที่ซูจื่ออวี๋แทงเขาใส่เขาก็ต้องเป็นยาแก้พิศแน่

จวินมู่เหนียนอดแปลกใจขึ้นมาไม่ได้ การเคลื่อนไหวของซูจื่ออวี๋นั้นมันรวดเร็วมาก

ไม่รอให้เขาเรียก ซูจื่ออวี่ก็รีบพูดขึ้นมาว่า “รีบไปเถอะ”

จวินมู่เหนียนรีบสงบสติอารมณ์ทันที คว้าเอวของซูจื่ออวี๋แล้วพานางแวบออกไปจากถ้ำอย่างรวดเร็ว

หลังจากทั้งสองมาถึงปากถ้ำ พวกเขาก็ไม่ได้รีบร้อนออกไป แต่มาที่ข้างม้าของหนานหยวนหรัวกับฉู่อวิ๋นหยาง

จวินมู่เหนียนเห็นซูจื่ออวี๋ควานหากระเป๋าเป้ของม้าด้วยความสงสัยแล้วถามว่า “เจ้ากำลังหาสิ่งใดอยู่หรือ?”

ซูจื่ออวี๋ก็เอ่ยว่า “ฉู่อวิ๋นหยางมีอำพันอำพันไหมน้ำแข็ง สามารถต้านพิษได้ทุกชิด แม้ว่าจะถอดอำพันสนร้อยปีออกแล้วจะทำให้ผลต้านทานของเขาลดลงยิ่งกว่าเมื่อก่อน แต่ว่าเขาก็พกมาหลายปี ดังนั้นจึงต้องมีสติยิ่งกว่าคนอื่น เมื่อกี้ข้าใช้ยาพิษ เขาน่าจะเดาได้แล้วว่าเป็นฝีมือของข้า เขาต้องมาหาเรื่องข้าอีกแน่ จะให้เขาตามร่องรอยของเจอไม่ได้

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้ว เห็นได้ชัดว่าทั้งที่รู้แต่ก็ยังถาม “เหตุใดไม่ฆ่าพวกเขาไปเลยเล่า ทนลำบากทำแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น”

ซูจื่ออวี๋ควานหาของไปพลางและเอ่ยว่า “พวกเขาสองคนต่างก็มีฐานะสำคัญกันทั้งนั้น หากตายในเวลาเดียวกันที่ตงโจว ไม่เท่ากับสร้างชนวนก่อสงครามของทั้งทางเหนือและทางใต้หรือ? มีแต่กระทบตัวเองทั้งนั้น ข้าไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะ”

จวินมู่เหนียนยิ้มเบาๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อซูจื่ออวี๋เพื่อแสดงความพอใจพมากให้นาง

ไม่รอให้เขาเอ่ยปากถามซุจื่ออวี๋ว่าต่อไปจะทำอย่างไร ก็เห็นซูจื่ออวี๋หาธนูทะลุเมฆของฉู่อวิ๋นหยาง เมื่อเสียงฟิ้วดังขึ้นมันก็ยิงขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้ว

มุมปากของจวินมู่เหนียนกระตุก ในใจก็คิดว่าที่นี่มีละครดีๆ ให้ดู รัชทายาทเป๋ยฉู๋กับองค์หญิงหนานเจียงแอบลักลอบมีความสัมพันธ์ลับกันในพื้นที่ล่าสัตว์ที่ตงโจว หากข่าวนี้แพร่กระจายออกไป เกรงว่าคงจะตะลึงกันไปทั่วประเทศ

เมื่อปล่อยธนูเจาะเมฆออกไปแล้ว ซูจื่ออวี๋ถึงได้เอ่ยขึ้นมาว่า “พวกเราไปกันเถอะ ข้าไม่เหนื่อย พวกเรารีบไปรีบกลับเถอะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน