ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 767

ซูจื่ออวี๋เอ่ยด้วยความประหลาดใจ “เจ็ดดอก? ผู้อาวุโสหมายความว่า ปิ่นนี้ยังมีอีกห้าด้ามงั้นหรือ?”

หันชูพยักหน้ากล่าวว่า “ไม่ผิด ปิ่นดาวเหนือทั้งเจ็ด แค่ชื่อก็รู้แล้วว่ามีเจ็ดอัน สาวน้อยช่วงที่ควรฉลาดเหตุใดถึงได้เกิดโง่ขึ้นมาเล่า?”

มุมปากของซูจื่ออวี๋กระตุกไม่ได้โต้แย้งอะไร

หันชูก็พูดต่อว่า “ลูกชายทั้งเจ็ด แต่ละคนถือกันคนละหนึ่งดอก หากมีศัตรูข้างนอก คนทั้งเจ็ดก็ต้องยินยอมพร้อมใจกันเปิดคลังสมบัติเพื่อจะเอามาต่อต้านศัตรูอื่น หากใต้หล้าสงบสุข ลูกชายทั้งเจ็ดก็ต้องคอยถ่วงดุลซึ่งกันและกัน”

ซูจื่ออวี๋ไม่เข้าใจเล็กน้อย ของในราชวงศ์ก่อนเหล่านี้ เหตุใดถึงมาอยู่ในมือของแม่นางได้? แล้วเหตุใดถึงมาอยู่ในมือของชู่ซีได้?

จวินมู่เหนียนครุ่นคิดแล้วเอ่ยว่า “ดูเหมือนว่าตลอดเวลาจนถึงวันที่จักรวรรดิจิ่วเชวล่มสลาย ปิ่นทั้งเจ็ดด้ามนี้ก็ไม่สามารถรวบรวมได้ครบ ไม่เช่นนั้นจิ่วเชวก็คงไม่มีทางแบ่งเป็นสี่แคว้นได้

หันชูพยักหน้า “หลายร้อยปีมาแล้ว ยังไม่เคยมีปิ่นปรากฏขึ้นมาเลยแม้แต่ด้ามเดียว”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้หันชูก็มองไปที่ชู่ซีแล้วเอ่ยว่า “เจ้าเป็นใครกันแน่?”

ชู่ซีขมวดคิ้วไม่ได้ตอบคำถาม

เมื่อเห็นสีหน้าของหันชูนิ่งขรึม ซูจื่ออวี๋ก็รีบเอ่ยปลอบใจว่า “ท่านผู้อาวุโสอย่าได้ตำหนิเลย ชู่ซีเขา...เขาเป็นนักฆ่าหอล่าจันทรา ปกติก็ชินกับการไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ค่อยสนทนากับใคร”

หันชูก็พึมพำออกมาสองคำ “ชู่ซี...ถ้าเป็นในภาษาเซวียนหยวนนี่หมายถึงไพร่ ฮ่าๆๆ พ่อแม่ของเขาไม่รู้ว่าเกลียดอะไรเขานัก ถึงได้ตั้งชื่อนี้ให้เขา ฮ่าๆๆ”

ชู่ซีขมวดคิ้วแน่ยิ่งขึ้น ไม่เพียงแต่รู้สึกเกลียดชังหันซูเท่านั้น แต่ยิ่งกว่านั้น เขายังสงสัยในชาติกำเนิดของตนด้วย

ซูจื่ออวี๋ก็พูดด้วยความจนใจ “ผู้อาวุโสหัน ท่านอย่าล้อคนอื่นสิ”

หันชูเลิกคิ้วยิ้ม เขาโยนปิ่นปักผมในมือให้ซูจื่ออวี๋แล้วพูด “ลูกศิษย์ ฟังที่ข้าเตือนสักประโยค ราษฎรเดิมไม่มีความผิด แต่ผิดที่มีหยกติดตัว ข้าเห็นว่าเจ้าดูไม่เหมือนคนทะเยอทะยานจะพิชิตใต้หล้า ของสิ่งนี้ก็เองทิ้งไปเถอะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน