ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 769

ตอนที่หันชูดมก็เอ่ยขึ้นมาว่า “หญ้าม้าคลั่งกับหญิงหงซือเหมา น่าแปลกจริงๆ น้ำในลำธารนี่ก็ไหลตลอดเวลา หากพิษอยู่ตรงนี้ก็ต้องถูกพัดไปจนเกลี้ยงตั้งนานแล้วสิ ไม่มีทางเพิ่งจะมาใส่ยาพิษเมื่อครู่นี้แน่นอน”

หันชูตั้งใจฟังครู่หนึ่งถึงได้มั่นใจว่ารอบๆ นี้ไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว

ซูจื่ออวี๋หยิบใบไม้ขึ้นมาหนึ่งใบ แล้วม้วนน้ำในลำธารขึ้นมา จากนั้นก็โรยผงลงไปในลำธารเล็กน้อย สุดท้ายก็ส่งน้ำให้ชู่ซีแล้วเอ่ยว่า “ตอนนี้ดื่มได้แล้วล่ะ” ยาด้านในนี้เป็นยาแก้พิษ

ชู่ซีก็รับน้ำไป แล้วดื่มเข้าไปอึกใหญ่อย่างไม่ลังเล

จากนั้นซูจื่ออวี๋ก็ทำแบบเดียวกันส่งน้ำให้กับหันชูและจวินมู่เหนียน

หันชูหยิบน้ำ ไปแล้วมองซูจื่ออวี๋ด้วยความประหลาดใจ

ซูจื่ออวี๋ก็กะพริบตาปริบๆ “มันแก้พิษแล้ว ท่านผู้อาวุโสดื่มมันให้สบายใจเถอะ”

หันชูกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “วิชาพิษของเจ้าได้รับสืบทอดมาจากใครกัน? มีความรู้สึกไวต่อยาพิษ และยังสามารถแก้พิษได้ด้วย ไม่เห็นว่าเจ้าจะมียาสมุนไพรอะไรติดตัวเลย”

ซูจื่ออวี๋ตกใจขึ้นมาทันที ในใจก็คิดว่าหันชูผู้นี้เหตุใดถึงได้มีไหวพริบดีนัก ทำเป็นปล่อยๆ ผ่านไปไม่ได้หรืออย่างไร

นางครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยว่า “ข้าเอายามาสองสามตัวที่สามารถล้างสารพิษได้หลายร้อยชนิดเพื่อป้องกันตัวเอง”

คำตอบนี้นับว่าสามารถแก้ไขได้ หันชูไม่ได้ถามต่อ แค่ยิ้มอย่างมีเลศใน แล้วดื่มน้ำในใบไม้ไปจนหมด

ทุกคนดื่มน้ำเสร็จแล้ว พิษในลำธารก็ยังไม่ลดลง น้ำในลำธารก็ไหลเร็วมาก แต่ก็ยังมีพิษตลอด ก็หมายความว่ามีคนคอยใส่ยาพิษทางนั้นอยู่ตลอด

ซูจื่ออวี๋รู้สึกประหลาดใจ เอ่ยออกมากับตัวเองว่า “ใครกันที่กำลังวางยาพิษ เหตุใดต้องวางยาพิษด้วย?”

หันชูเลิกคิ้ว แล้วมองไปที่ซูจื่ออวี๋เอ่ยถามขึ้นมาว่า “ลูกศิษย์ ข้ามาทดสอบเจ้า หญ้าม้าคลั่งมันใช้ทำสิ่งใดหรือ?”

หันชูเลิกคิ้วเพื่อบอกว่าซูจื่ออวี๋ตอบถูก

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยว่า “หญ้าหงซือหลังจากขยี้แล้วก็จะมีกลิ่นเลือดจางๆ ลอยออกมา กลุ่มหมาป่ามันชอบกลิ่นนี้ ส่วนหญ้าม้าคลั่งก็ดึงดูดม้า หญ้าหงซือเหมาก็ดึงดูดหมาป่า...”

เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้แล้วซูจื่ออวี๋ก็สูดหายใจเข้าแล้วเอ่ยอย่างตกใจ “แย่แล้ว ท่านอ๋องแปดเกิดเรื่องแน่”

จวินมู่เหนียนก็เอ่ยขึ้นมาว่า “เกรงว่าจะไม่ใช่แค่อ๋องแปดสิ ทุกคนต่างก็ขี่ม้าล่าสัตว์คงจะเกิดเรื่องกันหมด”

หันชูพยักหน้ากล่าวว่า “ไม่ผิด หากอยากทำร้ายใคร อย่างมากก็ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรให้รอบคอบ คนที่วางยาพิษเห็นได้ชัดว่าอยากจะต้อนพวกเราเข้าแหแล้วตีทีเดียว จิ๊ๆๆ ช่างฉลาดยิ่งนัก จิตใจชั่วร้าย เป็นความปรพหม่าที่น่ารักมากจริงๆ”

ซูจื่ออวี๋ไม่มีอะไรจะพูดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ไม่สนใจอารมณ์แปลกๆ ของผู้อาวุโสหันชู นางรีบพูดขึ้นมาว่า “พวกเราต้องเดินไปที่ต้นลำธารต้องรีบไปช่วยคน”