ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 770

เมื่อคิดว่าที่ต้นน้ำอาจจะมีหมาป่า จวินมู่เหนียนจึงรีบปฏิเสธ “แต่ว่า ที่นั่นมันอันตราย เจ้าอยู่ที่นี่แหละ ข้าจะไปช่วยคนเอง”

เมื่อสิ้นเสียง จวินมู่เหนียนก็มองไปที่หันชูแล้วเอ่ยว่า “ผู้อาวุโสหันชู รบกวนท่านช่วยดูแลนางให้ข้าด้วย”

หันชูไหวไหล่แล้วผายมือเอ่ยว่า “โอ้? เหตุใดข้าต้องช่วยเจ้า? ภรรยาของตัวเองก็ดูเองสิ”

ทันทีที่หันชูพูดเช่นนี้ออกไป ทั้งสามคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็ตะลึงอึ้งไป ผู้อาวุโสหันชูคนนี้ดูฐานะของจวินมู่เหนียนออกอย่างนั้นหรือ?

ซูจื่ออวี๋เห็นเช่นนั้นก็รีบพูดออกมาว่า “ท่านผู้อาวุโส อย่าได้สร้างความวุ่นวาย”

เมื่อพูดจบแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็มองไปที่จวินมู่เหนียนแล้วเอ่ยต่อว่า “ไม่ได้ คนที่ลงมือมีทักษะพิษที่สูงล้ำ ข้าไม่สามารถให้ท่านไปคนเดียวได้ ถ้าเกิดว่าคนผู้นั้นใช้พิษอื่น ไม่เข้ากับว่าท่านส่งแกะเข้าปากเสือหรือ”

จวินมู่เหนียนตะลึงงัน คิดว่าที่ซูจื่ออวี๋พูดมานั้นก็ไม่ผิด แต่ว่าหากให้ซูจื่ออวี๋ไปด้วยมันเสี่ยงอันตรายเกินไป เขาไม่สบายใจจริงๆ

หันชูเห็นเช่นนั้นก็พูดอย่างจนใจ “เจ้าเด็กบ้า ข้ารักลูกศิษย์ของข้า ช่วยเจ้าสักครา เจ้าก็ต้องจำความดีของข้าไว้ด้วย”

หันชูเอ่ยจบแล้วก็ดึงมือของจวินมู่เหนียนและมือของซูจื่ออวี๋ จากนั้นก็พาลอยตัวขึ้นไป ในชั่วพริบตานั้นก็หายไปจากที่เดิม ทิ้งชู่ซีที่ยังไม่ได้สติกลับมาไว้คนเดียว

......

เป็นครั้งแรกที่ซูจื่ออวี๋ได้สัมผัสกับวรยุทธ์ของหันชู ที่แท้ก็สูงส่งถึงเพียงนี้

ระดับความเร็วเช่นนี้ นางยังไม่ทันกะพริบตา แม้แต่สายลมฤดูร้อนอันอบอุ่นก็ยังเป่าที่แก้มนางจนเจ็บปวด และหายใจได้อย่างยากลำบาก

โชคดีที่ความรู้สึกอึดอัดนี้เกิดขึ้นได้ไม่นาน ด้วยความเร็วที่รวดเร็วเช่นนี้ เขาจึงไปถึงต้นน้ำลำธารอย่างรวดเร็ว

ขณะที่ทั้งสามคนลงสู่พื้นแล้ว ก็ได้ยินเสียงการต่อสู้และเสียงหอบหายใจดังขึ้น

จวินมู่เยว่ตะโกนว่า “น้องสิบเอ็ด ระวัง”

หันชูไหวไหล่ ไม่ได้ปฏิเสธ ช่วยมาถึงที่นี่ก็เป็นเพียงการเดินแค่สองก้าว

หันชูจับเอวของซูจื่ออวี๋แล้วพานางลอยขึ้นไป แล้วซูจื่ออวี๋ก็ใช้โอกาสนี้ล้วงผงยาออกมาหนึ่งขวดแล้วโรยเข้าไปในป่า

จมูกของหันชูกระตุก ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “หญ้าหมาป่า นี่ ลูกศิษย์ ในตัวเจ้ามีของดีมากมายขนาดนี้ หรือว่าเจ้ามีญาณแห่งการรู้ล่วงหน้าหรือ รู้ว่าวันนี้จะมีภัยพิบัตินี้เกิดขึ้น ดังนั้นก็เลยเตรียมหญ้าหมาป่ามาล่วงหน้า?”

หากหมาป่าชอบหญ้าหงซือเหมามากที่สุด สิ่งที่มันเกลียดที่สุดก็คือหญ้าหมาป่า หญ้าหมาป่าจะทำให้หมาป่าสูญเสียการรับรู้กลิ่นชั่วคราวและหากสูดดมมากเกินไปการมองเห็นของพวกมันจะเลือนราง

ผงหญ้าหมาป่าที่ซูจื่ออวี๋โรยนั้น ได้ผ่านการตากแห้งและบดมาแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีพลังมากกว่าหญ้าหมาป่าธรรมดา หากโรยลงไป หมาป่าจะหนีไปให้ห่างจากมันแน่นอน

ซูจื่ออวี๋ได้ยินหันชูถามเยี่ยงนั้น เขาจึงเม้มปสกไม่ได้ตอบสิ่งใด แน่นอนว่าไม่ได้หยั่งรู้ล่วงหน้า เพียงแต่ในหยกเจี๋ยจื่อของนางมีสมุนไพรพิษมากมาย หญ้าหมาป่านี้ก็มีพิษอ่อน ดังนั้นนางถึงได้มีเก็บไว้ แต่นางก็ไม่สามารถอธิบายเช่นนี้ได้ ได้แต่ปิดปากเงียบไม่เอ่ยถึง

เมื่อทั้งสองมาอยู่ตรงหน้าจวินมู่เยว่แล้ว ถึงได้พบว่าสภาพการต่อสู้ของพวกเขานั้นมันรุนแรงมาก แทบจะทุกคนที่ได้รับบาดเจ็บ