ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 771

จวินมู่เยว่เห็นซูจื่ออวี๋ ก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนัก รีบวิ่งเข้ามาแล้วเอ่ยถามว่า “อาซ้อน้อย เป็นอะไรหรือไม่?” จวินมู่เยว่มองไปด้านหลังซูจื่ออวี๋ ก็เห็นว่าไม่ได้มีเพียงซูจื่ออวี๋คนเดียว

ซูจื่ออวี๋รีบเอ่ยขึ้นมาว่า “วางใจเถอะ ข้าไม่เป็นอะไร”

เมื่อบอกว่าไม่เป็นอะไร ก็ทำให้จวินมู่เยว่ถอนหายใจอย่างโล่งอก

จวินมู่เหนียนก็เอ่ยขึ้นมาอีกว่า “มันแปลกมากจริงๆ ม้าของพวกเรากระโดดลงทะเลสาบฆ่าตัวตายพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แล้วไหนจะยังมีฝูงหมาป่าปรากฏตัวขึ้นมาอีก ตั้งแต่เย็นเมื่อวานจนกระทั่งตอนนี้ หมาป่าฝูงนั้น...เอ๋? หมาป่าล่ะ?”

จวินมู่เหนียนก็พบว่าหมาป่าฝูงนั้นหายไปแล้ว

หันชูยิ้มแล้วกล่าวว่า “เจ้าเด็กโง่ อาซ้อน้อยของเจ้าโหดเหี้ยมยิ่งกว่าหมาป่าเสียอีก หมาป่าเห็นนางก็ตกใจวิ่งหนีไปแล้ว”

จวินมู่เยว่อ้าปากกว้างด้วยความตกใจ ชั่วขณะนั้นก็อึ้งไปจนไม่ได้สติกลับมา

ซูจื่ออวี๋ส่ายหัวด้วยความจนใจ ยื่นมือออกไปจับจวินมู่เยว่ แล้วตรวจชีพจรให้เขา หลังจากนั้นก็ถอนหายใจ ยังดีที่จวินมู่เยว่ไม่ถูกพิษพวกนั้นเข้า แต่สภาพตอนนี้ดูจนตรอกยิ่งนัก

ซูจื่ออวี๋ก็หยิบยาห้ามเลือดออกมาจากอก แล้วส่งให้จวินมู่เยว่เอ่ยว่า “กินซะ ห้ามเลือดไว้ก่อน”

จวินมู่เยว่ก็กินลงไปอย่างไม่ลังเล จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า “อาซ้อน้อย เจ้ารีบไปดูเขาเถอะ เขาใกล้จะตายแล้ว”

เขา? ใคร?

จวินมู่เยว่คว้าข้อมือของซูจืออวี๋แล้ววิ่งไปทางกลุ่มคน ในขณะนี้ ทุกคนเหนื่อยเกินกว่าจะลุกขึ้นยืนได้ โชคดีที่ทุกคนยังมีชีวิตอยู่ ยกเว้นฉินฝานรั่วที่ดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บสาหัส

เมื่อเห็นบาดแผลบนหน้าอกของฉินฝานลั่ว บาดแผลมีตั้งแต่ไหล่ซ้ายไปจนถึงซี่โครงขวา ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจ เอ่ยถามขึ้นมาทันที “เหตุใดจึงได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้?”

หนานหยวนหรัวรีบพูดว่า “ซูจื่ออวี๋ ทุกคนรู้กันหมดว่าเจ้าชำนาญเรื่องพิษ ม้าพวกนี้ หมาป่าพวกนี้ เป็นฝีมือเจ้าใช้พิษล่อพวกมันมาใช่หรือไม่?”

ทุกคนต่างก็ทอดถอนใจออกมา ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นเรื่องจริงมากขึ้น

นอกจากจวินมู่เยว่แล้ว ทุกคนก็สงสัยซูจื่ออวี๋อย่างอดไม่ได้

ซูจื่ออวี๋โกรธจนอยากจะหัวเราะออกมาแล้ว หากนางอยากจะลงมือทำร้ายใคร แล้วไยต้องมาช่วยพวกเขา?

ไม่รอให้ซูจื่ออวี๋แก้ตัวให้ตัวเอง หันชูผู้นั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ ไอ๊โยช่างทำให้ข้าขำจนท้องแข็งเสียจริง พวกเจ้าช่างน่าเกลียดจริงๆ ไม่ควรค่าให้ข้าลงมือช่วยเหลือเลยจริงๆ สมองก็ใหญ่ แต่เหตุใดถึงได้โง่เขลาขนาดนี้? หากนางอยากทำร้ายพวกเจ้า ก็คงไม่ลงมือทำอะไรเลย พวกเจ้ามันคือทหารที่สูญเสียประสิทธิภาพการต่อสู้แต่ก็ยังอยากจะยืนหยัดต่อสู้ให้ได้อีกครึ่งวันอย่างนั้นใช่หรือไม่?”

จวินมู่เยว่ก็รีบพูดว่า “พวกเจ้าคงไม่ได้เอาสมองให้หมาป่ากินไปแล้วใช่หรือไม่ หากไม่ใช่พี่สะใภ้เจ็ดไล่หมาป่าพวกนั้นไป ตอนนี้พวกเจ้าจะมีแรงมาโวยวายอะไรไร้สาระอยู่ตรงนี้หรือไม่? พวกโง่”