ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 772

ทุกคนต่างก็มีสีหน้ากระอักกระอ่วน แต่ก็ไม่มีใครออกมาโต้แย้ง แต่จวินเยว่หลานก็เอ่ยอย่างไม่ยอมเล็กน้อย “แต่พวกเราทุกคนต่างก็ถูกดึงดูดมาที่นี่ แต่ว่าไม่มีซูจื่ออวี๋อยู่ที่นี่ มันน่าสงสัยมากจริงๆ”

ขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังรักษาบาดแผลของฉินฝานรั่ว นางก็เอ่ยว่า “ไม่มีอะไรให้น่าสงสัย เพราะม้าของข้ามันวิ่งหนีไปเองก็เท่านั้น”

ขณะที่จวินเยว่หรานกำลังจะบอกว่าคำแก้ตัวของซูจื่ออวี๋มันดูเกินจริง แต่ก็ถูกหันชูแย่งพูดขึ้น หันชูเอ่ยว่า “เอ๋? ข้าสามารถเป็นพยานให้ได้ ม้าตัวเมียวิ่งมาจากทางใต้ตัวหนึ่ง ในฤดูร้อนที่ร้อนระอุนี้มักจะวิตกกังวลและหงุดหงิด มันถูกม้าตัวผู้ที่วิ่งมาจากทางเหนือล่อลวงหนีไปแล้ว ม้าสองตัวนี้ดูแล้ว ตัวหนึ่งก็ดูเหมือนฟืนแห้งติดไฟง่าย อีกตัวก็เหมือนจะมีปรารถนาจนอัดอั้น เลยไปสร้างลูกม้ากลางแจ้ง ไหนเลยจะสนใจเจ้าของ ฮ่าๆๆ”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงัน จากนั้นก็รู้สึกว่าน่าขำยิ่งนัก ที่แท้ก็เป็นเรื่องดีๆ ของฉู่อวิ๋นหยางกับหนานหยวนหรัวนี่เอง ผู้อาวุโสหันชูคนนี้ก็เห็นแล้ว หากไม่ใช่เพราะอาหารบาดเจ็บของฉินฝานรั่วรุนแรง ซูจื่ออวี๋ก็คงต้องหัวเราะออกมาเป็นแน่

แต่หนานหยวนหรัวกับฉู่อวิ๋นหยางที่เป็นเจ้าของเรื่อง กลับไม่ได้สังเกตเห็นการใส่ร้ายป้ายสีของหันชู แค่รู้สึกว่าหันชูต้องการที่จะปกป้องซูจื่ออวี๋เท่านั้น

จวินเยว่หรานขมวดคิ้วเอ่ยว่า “ม้าตัวเมียตัวผู้อะไร พวกเจ้าเป็นชายหญิงอยู่ด้วยกันตามลำพังไม่ละอายใจบ้างหรือ”

รอยยิ้มบนใบหน้าหันชูก็แข็งค้างไปในทันที แม้แต่ออร่ารอบตัวก็ยังเปลี่ยนไป เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับความไม่รู้ของจวินเยว่หราน

จวินมู่ฉยงยังนับว่าฉลาด เห็นเช่นนั้นก็รีบพูดขึ้นมาว่า “น้องสิบเอ็ด อย่าได้พูดอะไรไร้สาระ หากไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสมาทันเวลา พวกเราก็คงตกเป็นอาหารในปากของหมาป่าไปแล้ว”

เมื่อคำพูดนี้จบลง จวินมู่ฉยงก็หันไปมองหันชู แล้วยกมือคำนับกล่าวด้วยความเคารพ “ขอบคุณท่านผู้อาวุโสที่ช่วยชีวิต”

หันชูหยิบพัดขึ้นมา แล้วขยับมือของจวินมู่ฉยงหันไปทางซูจื่อจื่ออวี๋ จากนั้นก็เอ่ยว่า “คนที่มีพระคุณช่วยชีวิตเจ้าอยู่ทางนั้นต่างหาก”

จวินมู่ฉยงกัดฟันกรอด แล้วเก็บมือกลับไปด้วยสีหน้าเหยเก อย่างไรก็ไม่ยอมขอบคุณซูจื่ออวี๋

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน