ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 776

หันชูวิ่งไปสองก้าวเพื่อตามไปถามซูจื่ออวี๋ “ศิษย์น้อย เจ้าจะทำอะไรอีก?”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจและพูดว่า “ทำอาหารอร่อย ๆ ให้เจ้าโง่กินเสียหน่อย” จวินมู่เยว่ร้องไห้ขนาดนั้น ร้องจนทำให้นางทำให้นางรู้สึกเศร้าใจ ชายสูงสง่าเจ็ดชุ่นและเป็นแม่ทัพหนุ่มผู้กล้า ใยถึงน่าสงสารถึงเพียงนี้

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจและมองหันชู นางถามขึ้นมาถามว่า “มีกริชหรือไม่?”

หันชูหยิบกริชออกมาและมอบให้ซูจื่ออวี๋ทันที ซูจื่ออวี๋ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องอาวุธมากนัก ดังนั้นนางจึงใช้มันในการเริ่มฆ่าหมาป่าในทันที

หันชูอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเมื่อเห็นกริชเหยียนหัวของเขาติดเปื้อนเลือด นี่มันเป็นอาวุธวิเศษที่สามารถตัดเหล็กได้เหมือนตัดโคลนเชียว!

ทุกคนมองดูซูจื่ออวี๋อย่างไม่ละสายตา พวกเขาเห็นนางเฉือนขาหมาป่าออกด้วยความประณีตและชำนาญ จากนั้นจึงถอดขนและถลกหนังออกก่อนจะตัดเป็นชิ้น ๆ จากนั้นห่อเนื้อด้วยใบไม้และโคลนเหมือนกับไก่ขอทาน และยัดมันเข้าไปในเตาดินเป็นขั้นตอนสุดท้าย

ไก่ขอทานที่ซูจื่ออวี๋ทำในตอนนี้ เนื้อหมาป่าก็ยังไม่สุก แต่ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายของพวกเขา

ฉู่อวิ๋นหยางคุ้นเคยกับนิสัยของซูจื่ออวี๋แล้ว ถามออกมาในทันทีว่า “ชายาฉินอ๋อง ไม่ทราบว่าเนื้อหมาป่านี้ราคาเท่าใด?”

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะคิดว่ามันน่าขัน นางพูดขึ้นมาในขณะที่ทำต่อ “พูดได้ดี ชิ้นละห้าร้อยตำลึง!”

ทุกคนอ้าปากค้าง หากจวินมู่ฉงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาคงจะกระเด้งขึ้นมาแล้ว

เขาพูดด้วยความไม่พอใจ “ซูจื่ออวี๋ เจ้ายากไร้จนเป็นบ้าไปแล้วหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ยักไหล่และพูดว่า “ดูสิ่งที่เจ้าพูดสิ หากฝ่าบาทไม่ยากจน เช่นนั้นก็ซื้อมันไป ราคาชัดเจน หากท่านกล้าซื้อข้าก็กล้าขาย!”

จวินมู่ฉงพูดอย่างโกรธเคือง “แล้วเหตุใดเจ้าไม่ต้องซื้อ?”

หันชูกลอกตาใส่จวินมู่เยว่และพูดว่า "เจ้าโง่ ในเมื่อข้าสัญญาว่าจะไม่บังคับ ข้าก็จะไม่บังคับ แต่ข้าไม่ได้ละทิ้งความตั้งใจที่จะรับนางเป็นศิษย์ของข้า ข้าจะรออย่างเงียบ ๆ รอจนกว่าพี่เจ็ดของเจ้าจะทำให้ศิษย์น้อยของไม่มีความสุข ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วข้าจะพานางไป!”

จวินมู่เยว่ร้องหึอย่างเย็นชาและพูดว่า “ไม่มีทาง พี่เจ็ดของข้าดีกับพี่สะใภ้ของข้ามาก! ท่านควรหยุดคิดเรื่องนี้ได้แล้ว!”

หันชูยิ้มอย่างมีลับลมคมในและไม่ตอบรับ แต่เขากลับมองไปที่จวินมู่เยว่และเปลี่ยนหัวข้อ “เจ้าเด็กโง่ ข้าดูหน้าของเจ้าแล้ว จุดอิ่นถางสีแดงมีสีดำแฝงอยู่ นี่เป็นลางเรื่องเคราะห์รัก อย่าหาว่าข้าไม่แนะนำให้เจ้านะ ทางที่ดีช่วงนี้ควรอยู่ห่างจากสตรี”

จวินมู่เยว่ไม่ได้สนใจคำพูดของหันชูเลยแม้แต่น้อย เขากลอกตาและพูดว่า “ข้าสังเกตจากหน้าของท่านแล้ว ท่านช่างปากเสียและกวนบาทา หากข้าตีท่านได้ล่ะก็ มันคงจะทำให้ท่านดูดีไม่น้อย”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกขบขันกับคำพูดของจวินมู่เยว่ จวินมู่เยว่ผู้นี้ยังมีความเป็นเด็กมาก ขี้ขลาดและดุร้าย

หันชูเบะปาก เขากลืนเนื้อชิ้นสุดท้ายในปากของเขาและพูดปลง ๆ ว่า “อนิจจา! ชีวิตมนุษย์ก็เหมือนแมวน้ำที่ลอยอยู่ในสายลม จะสุขจะทุกข์มีประดับประดาประปราย เดียวดายดังแหนในแม่น้ำ…”