ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 775

นี่ไม่เท่ากับพูดไร้สาระหรือ? จวินมู่หลานเดือดดาลแล้ว เอ่ยขึ้นมาว่า “พวกเราไม่ได้ดื่มน้ำมาหนึ่งคืนแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ได้สิ ง่ายมาก หนึ่งถ้วยหนึ่งร้อยตำลึง”

ทันทีที่ได้ยินราคานี้ จวินมู่ฉยงก็กล่าวด้วยความเดือดดาล “ซูจื่ออวี๋ เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? น้ำโสมหนึ่งพันปียังมีราคาไม่ถึงร้อยตำลึงเลยนะ”

ซูจื่ออวี๋ไหวไหล่แล้วเอ่ยว่า “ท่านอ๋องสี่ไม่เคยได้ยินหรือว่าของยิ่งหายากก็ยิ่งมีราคาแพงน่ะ? ข้าก็เลยตั้งราคานี้ขึ้นมา ไม่ได้หลอกเด็กหรือคนแก่ ท่านคิดว่ามันแพงก็ไม่ดื่มได้”

ซูจื่ออวี๋หมุนตัวกลับไปตักน้ำถ้วยที่สาม หลังจากตักเสร็จแล้วก็เดินไปที่ฉินฝานรั่วที่ยังนอนหมดสติอยู่ นำน้ำไปป้อนให้เขาอย่างช้าๆ

จวินมู่หลานโกรธจนกลอกตา สตรีผู้นี้เหตุใดถึงได้ดีกับทุกคน แต่กลับไม่ยอมสนใจเขาเลย

จวินมู่หลานและจวินมู่ฉยงโกรธจนไม่อยากจะพูดอะไร ซูจื่ออวี๋และหนานหยวนหรัวยอมกระหายตายดีกว่ายอมขอร้องซูจื่ออวี๋

จวินเยว่หรานก็อ้าปากอยากจะเอ่ยบางอย่าง แต่ก็ถูกจวินมู่ฉยงถลึงตามองกลับไป

สุดท้ายก็มีเพียงฉู่อวิ๋นหยางที่กล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น “รบกวนพระชายาด้วย ข้ายินดีจะซื้อน้ำหนึ่งชาม”

ซูจื่ออวี๋ก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็นชา “ยังคงเป็นรัชทายาทอวิ๋นหยางที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกล ข้ารับรองได้ว่าน้ำถ้วยนี้ที่ท่านซื้อไปจะไม่ขาดทุนอย่างแน่นอน”

หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป ซูจื่ออวี๋ก็ตักน้ำเต็มชามส่งให้ฉู่อวิ๋นหยาง ฉู่อวิ๋นก็ดื่มหมดในหนึ่งอึก ก่อนจะเรอออกมา แล้วรีบพูดขึ้นมาว่า “ไม่ทราบว่า...ข้าสามารถซื้ออีกชามได้หรือไม่”

ซูจื่ออวี๋ก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ได้สิ แต่ว่าชามต่อไปคือสองร้อยตำลึงนะ รัชทายาทฉู่อวิ๋นหยางลองคิดให้ดี”

ซูจื่ออวี๋ก็รู้สึกขำเล็กน้อย ฉู่อวิ๋นหยางเป็นห่วงทุกคนด้วยความหวังดีขนาดนี้เชียวหรือ? เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ เขารู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบ คนอื่นก็ต้องเสียเปรียบตามเขา ถึงได้ทำให้เขามีหัวใจที่ยุติธรรมเช่นนี้ขึ้นมา

เมื่อได้ยินคำปลอบโยนของฉู่อวิ๋นหยาง องค์หญิงสิบเอ็ดที่อายุน้อยที่สุดก็เริ่มอดไม่ได้ องค์หญิงสิบเอ็ดพูดว่า “ข้า...ข้าเองก็อยากดื่มน้ำ ข้ายอมซื้อน้ำของเจ้า แต่ว่า...แต่เจ้าเปลี่ยนชามให้ข้า ของที่คนอื่นเคยใช้แล้วข้าไม่ใช้”

ซูจื่ออวี๋ก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นเจ้าไปทำมาเองสักใบก็พอแล้ว”

จวินเยว่หรานกำลังจะโกรธ แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ปัจจุบัน ก็รับคำสั่งแล้วพูดว่า “งั้น...งั้นข้าจะไปหาใบไม้มาสักใบให้เจ้าเทเข้าไปแล้วกัน”

ซูจื่ออวี๋ก็หัวเราะออกมา ไม่ได้ปฏิเสธ ก่อนจะเติมน้ำเข้าไปอ่างหินใบใหญ่อีกครั้ง แล้วต้มน้ำต่อ

เห็นว่าน้ำเริ่มเดือดแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็สั่งจวินมู่เยว่ให้คอยดู ตักให้เต็มชามเล็กแล้วขายให้จวินเยว่หราน ส่วนตนก็เดินไปที่หมาป่าที่ถูกพวกเขาฆ่าตายอยู่ข้างๆ