ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 774

ซูจื่ออวี๋เติมน้ำจืดลงในอ่างหิน แล้วเอาผงยาโรยลงน้ำ จากนั้นก็ถืออ่างหินขึ้นฝั่งไป

หันชูลูบใต้คาง รู้สึกว่าการกระทำของซูจื่ออวี๋มันแปลกไป ผงนี้เขารู้สึก มันคือยาแก้พิษหงซือเหมาและหญ้าม้าคลั่ง

แต่ว่าซูจื่ออวี๋กำลังทำสิ่งใดอยู่ในอ่างหินอันนี้?

ไม่รอให้หันชูคิดจนเข้าใจ ก็เห็นซูจื่ออวี๋ไปที่ป่าเพื่อรีบเก็บฟืนแห้งแล้วใช้หินอื่นสร้างเตาหินธรรมดา ในที่สุดเขาก็จุดไฟในเตาและวางอ่างหินไว้บนนั้น ดูเหมือนว่าเขาต้องการ เพื่อเทน้ำเดือด

เมื่อหันชูคิดว่าการกระทำของซูจื่ออวี๋จะหยุดอยู่เพียงเท่านี้ ก็เห็นนางหยิบใบไม้ใบใหญ่ขึ้นมาปิดไว้ที่อ่างหิน และใบหน้าไม้ใหญ่ก็เอียงลง ปลายใบไม้อยู่ข้างล่าง ซูจื่ออวี๋ก็วางชามหินเล็กๆ นั้นลงไป

จากนั้นก็รอคอยอยู่นานมาก

ทุกคนมองซูจื่ออวี๋ที่กำลังยุ่งหน้ายุ่งหลังด้วยความอยากรู้ หลังจากนั้นหนึ่งก้านธูป น้ำในแอ่งหินก็เริ่มเดือด ไอน้ำควบแน่นเป็นหยดน้ำเล็กๆ ไหลลงไปในชามหิน หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป น้ำในชามหินใกล้จะเต็มแล้ว

ซูจื่ออวี๋หยิบชามหินขึ้นมา จากนั้นก็ยกชามหินขึ้นมาแล้วส่งส่งไปตรงหน้าจวินมู่เยว่ เอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน “รีบดื่มสิ”

จวินมู่เหนียนยกชามหินขึ้นมาแล้วเงยหน้าขึ้นมองซูจื่ออวี๋ จมูกก็แสบขึ้นมาแทบจะร้องไห้ออกมา

ซูจื่ออวี๋ตกใจขึ้นมาทันที รีบพูดว่า “เป็นอะไร? ร้อนไปหรือ? งั้นก็วางให้เย็นก่อนดีไหม?”

จวินมู่เยว่เบนหน้าหนี ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาของตน รีบพูดขึ้นมาว่า “ไม่...ไม่ร้อน”

จวินมู่เยว่ดื่มน้ำในชามหินนั้นจนหมด น้ำสะอาดอุ่นๆ หวานๆ เป็นน้ำที่อร่อยที่สุดที่เขาเคยดื่มมาในชีวิตนี้

เขาร้องไห้ไม่ใช่เพราะมันร้อนเกินไป แต่เพราะนอกจากจวินมู่เหนียนแล้ว ก็ไม่มีใครเคยทำดีกับเขาเช่นนี้มาก่อน ซูจื่ออวี๋ยอมลำบากเพื่อเขา เขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นเหมือนที่เคยได้สัมผัสจากแม่บนตัวของนาง

ซูจื่ออวี๋ก็เอ่ยว่า “ไอน้ำร้อนที่กลายเป็นน้ำ เรียกว่าการกลั่นน้ำ มันจะสะอาดกว่าน้ำเดิมมาก หากเป็นน้ำที่ลำธารเมื่อครู่นี้ ก็ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากขนาดนี้หรอก แต่น้ำในทะเลสาบแห่งนี้มัน การไหลเวียนของน้ำก็ไม่ดีนัก แถมในนี้ยังมีม้าจมน้ำตาย แม้ว่าจะเป็นเพียงหนึ่งคืนสั้นๆ ม้ายังไม่เน่าเปื่อย แต่มันก็มีมลพิษปนเปื้อนอยู่ พวกเราไม่รู้ว่าต้องรออยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน คนไม่กินข้าวได้ แต่จะไม่ดื่มน้ำเลยไม่ได้ นี่เป็นทางเลือกสุดท้ายเท่านั้น ท่านผู้อาวุโสกระหายน้ำหรือไม่? อยากได้สักถ้วยหรือไม่?”

หันชูอยากดื่มมาก แต่เขาไม่ได้กระหาย เพียงแต่อยากรู้เท่านั้น แต่เมื่อเห็นจวินมู่เยว่มองตาปริบๆ เช่นนั้น ก็เอ่ยอย่างจนใจว่า “เฮ้อ ให้เจ้าเด็กโง่คนนั้นก่อนก็ได้”

ซูจื่ออวี๋ยิ้ม หลังจากตักน้ำไปเต็มถ้วยแล้ว ก็ส่งให้จวินมู่เยว่อีกครั้ง จวินมู่เยว่รีบดื่มลงไป ราวกับว่ากลัวจะมีคนมาแย่ง

คนอื่นที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็อดเม้มปากกลืนน้ำลายไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าอิจฉามาก

จวินมู่หลานที่ไม่หยิ่งแล้วก็เอ่ยว่า “ซูจื่ออวี๋ เจ้าเองก็อย่าทำให้แค่เจ้าแปดคนเดียวสิ พวกเราก็หินน้ำเหมือนกันนะ”

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้วแล้วเอ่ยว่า “เอ๋? ท่านอ๋องรองก็อยากดื่มน้ำเหมือนกันหรือ?”