ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 781

อย่างไรเสียจวงเสียนเฟยเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของจวินมู่เหนียน เสือถึงจะดุร้ายแต่ก็ไม่กินลูกของตน แม้ว่าจวงเสียนเฟยจะรักลูกคนเล็กมากกว่า แต่นางไม่ได้ละเลยต่อความเป็นความตายจวินมู่เหนียน ซูจื่ออวี๋ยังไม่อยากจะเชื่อว่าบนโลกนี้จะมีมารดาที่ลำเอียงเช่นนี้

จวินมู่เหนียนเม้มปาก เขายังไม่ได้ทำการตัดสินใด เขาพูดแค่ว่า “หรูเฟิง เจ้าหาทางล่อหมอเฒ่าคนนั้นออกไปสักสองวัน”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียน นางเข้าใจความตั้งใจของเขา หากหมอทหารไม่อยู่ที่นี่ อาการบาดเจ็บของฉินฝานรั่วจะต้องได้รับการดูแลจากนางหรือเสวี่ยเฉิง

เสวี่ยเฉิงอันยุ่งกับการรับใช้ท่านอ๋องพวกนั้นจนไม่มีเวลาไปดูแลฉินฝานรั่ว นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับนางที่จะได้พูดคุยกับฉินฝานรั่วเป็นการส่วนตัว

……

หลังจากที่จวินมู่เยว่และหันหรูเฟิงจากไปแล้ว ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “ท่านอ๋อง ข้าคิดว่าเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับจวงเสียนเฟยในการหาโอกาสให้อ๋องสิบออกหน้าออกตาถึงต้องลงมืออย่างโหดเหี้ยม อันที่จริงมันไม่จำเป็นเลย เมื่อลองตรองดู หากทั้งเหนือใต้โจมตีตงโจว มันเป็นไปไม่ได้ที่ท่านอ๋องสิบจะขับไล่กองกำลังทั้งสองประเทศได้เพียงคนเดียว”

จวินมู่เหนียนพยักหน้า เขารู้สึกว่าสิ่งที่ซูจื่ออวี๋พูดนั้นสมเหตุสมผล เพียงแต่ในความฝันของเขาเอง มันทำให้หลังจากเขาตื่นมา ยากที่จะเชื่อใจเจ้าสิบได้อีก

จวินมู่เหนียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “แล้วจากที่เจ้าเห็น เรื่องนี้ใครเป็นคนทำ?”

ซูจื่ออวี๋คิดละเอียดและส่ายหัวเล็กน้อย “สองพี่น้องจวินมู่หลานและจวินมู่ฉงได้รับบาดเจ็บไม่น้อย พวกเขาคงไม่ได้ทำ ฉู่อวิ๋นหยางและหนานหยวนหรัวไม่มีความสามารถนี้ในการก่อความวุ่นวายในค่ายใหญ่จูเชว่ มันยากที่จะบอกได้ว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้ แต่ข้ามีเบาะแส”

จวินมู่เหนียนพูดด้วยอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อยพูดว่า “หือ? เบาะแสหรือ?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าและกล่าวว่า “ฉินฝานรั่วมีกลิ่นหญ้าหงซือเหมาบนตัวของเขา แต่กลับไม่มีกลิ่นของหญ้าม้าคลั่ง ดังนั้นหญ้าหงซือเหมาบนเสื้อผ้าของเขาจึงไม่เปื้อนจากทะเลสาบ และในบรรดาทุกคน เขาคือคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสที่สุด หากข้าไม่มียาห้ามเลือด ข้าเกรงว่าเขาอาจเสียเลือดถึงตายได้ ข้าเดาว่าคนที่อยู่เบื้องหลัง และบางทีอาจจะแค่อยากฆ่าฉินฝานรั่ว ส่วนคนอื่น...ทำเพื่อปิดหูปิดตา?”

น้ำเสียงของซูจื่ออวี๋ดูไม่ค่อยแน่ใจนัก เพราะนางแค่คาดเดาเท่านั้น

หลังจากวางอาหารลงแล้ว ผางอิงก็ไม่รีบจากไป และถามด้วยความลำบากใจ “เรียนฉินอ๋อง ข้ามีเรื่องจะขอท่าน ไม่ทราบว่า…”

จวินมู่เหนียนขัดจังหวะผางอิงด้วยน้ำเสียงสงบ “มีเรื่องอันใด?”

ผางอิงถอนหายใจและพูดว่า “เรียนท่านอ๋อง หมอประจำค่ายใหญ่จูเชว่มีธุระทางบ้านไม่อยู่สองวัน แต่หายไปหลายวันแล้วยังไม่กลับมา เหลือเพียงเด็กฝึกหัดที่ยังเรียนไม่จบไว้ไม่กี่คน อาการบาดเจ็บของฉินฝานรั่วเป็นซ้ำแล้วซ้ำอีก ดูเหมือนว่าจะไม่ดีขึ้น ข้าจำได้ว่าท่านอ๋องเคยเปรยว่า ฉินฝานรั่วเป็นราชบุตรเขยที่เลือกโดยฝ่าบาทรอง ข้ากังวลว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น ยากที่จะอธิบายกับฝ่าบาทรอง ได้ยินมาว่าพระชายามีทักษะทางการรักษาที่ดีเยี่ยม ไม่ทราบว่า...”

จวินมู่เหนียนถามด้วยความสงสัย “เหตุใดเจ้าไม่ไปหาเสวี่ยเฉิงอัน?”

ผางอิงพูดด้วยใบหน้าขมขื่น “เรียนท่านอ๋องพูด เสวี่ยเฉิงอันเป็นคนขอองค์รัชทายาทเป๋ยฉู่ และฉินฝานรั่วเป็นนายพลของตงโจว ข้า...ข้าไม่กล้าที่ใช้งานเขาขอรับ!”