ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 790

ในตอนที่เสวี่ยเฉิงอันออกจากกระโจมของจวินเยว่หราน ด้านนอกก็ฝนตกหนักมากแล้ว

เสวี่ยเฉิงอันเดินขึ้นไปที่กระโจมของจวินมู่หลาน ระหว่างทางเขาเหลือบมองไปทางกระโจมของจวินมู่เหนียนและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

เพราะเทียนชิงและเซวียนชางต่างก็ยืนอยู่ที่ทางเข้ากระโจมทั้งที่ฝนตกหนักเช่นนี้ แม้แต่ผู้ส่งสารที่อยู่หน้ากระโจมก็ยังต้องหลบฝนที่ตกหนัก มีเพียงคนที่เดินลาดตระเวนไม่กี่คนเท่านั้นที่จะอยู่ท่ามกลางสายฝนโดยสวมเสื้อกันฝน

แล้วเหตุใดองครักษ์ทั้งสองคนของจวนฉินอ๋องจึงยืนเฝ้าระวังหน้าประตูกระโจมท่ามกลางฝนที่ตกหนัก?

หรือว่า...ด้านในมีบางอย่างที่บอกใครไม่ได้เกิดขึ้นถึงทำให้พวกเขาต้องระวังตัวขนาดนี้?

เสวี่ยเฉิงอันเลิกคิ้ว และเดินไปอย่างรวดเร็วโดยไม่อยู่นานเกินไปที่จะทำให้คนรู้สึกสงสัย

……

ในเวลานี้มีบางอย่างที่ไม่อาจบอกใครได้กำลังเกิดขึ้นในกระโจมของจวินมู่เหนียนจริง ๆ พิษของจวินมู่เหนียนก็กำเริบขึ้นอีกครั้ง

ยิ่งฝนตกหนัก พิษก็ยิ่งรุนแรงยิ่งขึ้น จวินมู่เหนียน กัดฟันอดทน แต่ซูจื่ออวี๋กลับไม่ได้ฝังเข็มให้เขา และเอาแต่ขยับขวดยาอยู่ด้านข้าง

จวินมู่เหนียนเหลือบมองซูจื่ออวี๋ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของนางลึกล้ำราวกับน้ำ เขาจึงรู้ว่าความโกรธในใจนางไม่ได้หายไป ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ถอนหายใจและอดทนต่อความเจ็บปวดจากพิษ เขารู้สึกเขินอายเกินกว่าจะขอความช่วยเหลือ

แต่ความเจ็บปวดจากพิษในครั้งนี้เบาบางกว่าก่อนที่เขาจะพบกับซูจื่ออวี๋มาก อย่างน้อยเขาก็สามารถประคองสติเอาไว้ได้และไม่ส่งเสียงคำรามที่ไม่สามารถควบคุมได้

ในขณะที่จวินมู่เหนียนรู้สึกว่าตัวเองเจ็บปวดจนแทบเป็นลม ในตอนที่ความเจ็บปวดกำลังจะบรรเทาลง ซูจื่ออวี๋เดินมาที่เตียงพร้อมกับขวดขี้ผึ้ง นางพูดด้วยน้ำเสียงไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่า “ถอดกางเกงออก!”

สีหน้าของจวินมู่เหนียนค้างแข็ง ทั้งความเจ็บปวดและความกระอักกระอ่วนยุ่งเหยิงอยู่บนใบหน้าของเขา เขาไม่รู้ว่าควรจะแสดงออกอย่างไร

เมื่อซูจื่ออวี๋เห็นว่าเขาไม่ขยับ นางคิดว่าเป็นเพราะเขาเจ็บปวดเกินกว่าจะถอดกางเกงออก นางจึงถอนหายใจก่อนจะวางยาขี้ผึ้งไว้บนเตียง แล้วเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดของจวินมู่เหนียนออก

เมื่อเห็นท่าทางกระอักกระอ่วนและวิตกกังวลของจวินมู่เหนียน อารมณ์ขุ่นมัวของซูจื่ออวี๋ก็ดีขึ้นมาเล็กน้อย นางเม้มปากและยื่นมือออกไปเพื่อดันมือใหญ่ทั้งสองข้างของจวินมู่เหนียนออก และปลดเข็มขัดของจวินมู่เหนียนออกอย่างรวดเร็วก่อนจะถอดมันออกพร้อมกับกางเกงของเขาในคราครั้งเดียว

จวินมู่เหนียนหายใจติดขัดและปกป้องชุดชั้นในของตัวเองโดยไม่รู้ตัว เขาไม่สามารถควบคุมความเขินอายของเขาได้เลย แต่การกระทำแบบนี้ของเขาดูเหมือนแม่สาวใหญ่กำลังจะถูกลวนลาม มันช่างน่าตลกขบขัน

ซูจื่ออวี๋แทบจะกลั้นสีหน้าเย็นชาเอาไว้ไม่ไหว

นางผินหน้าออกไปกระแอมสองครั้ง และหยิบขี้ผึ้งขึ้นมาก่อนจะพูดว่า “วันนี้ไม่จำเป็นต้องถอดทั้งหมด ฝ่าบาทฉินอ๋องไม่ต้องเป็นกังวลเช่นนี้ ข้าน่ะ ยังระวังคำพูด!”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วแน่น เขารู้สึกปวดหัวมาก เฮ้อ ซูจื่ออวี๋ยังคงโกรธคำพูดของเขาที่ว่า “ระวังคำพูด” อยู่

จวินมู่เหนียนเปิดปากเพื่อจะอธิบาย แต่เขากลับไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี

ในขณะที่เขากำลังเรียบเรียงคำพูดอยู่นั้น ซูจื่ออวี๋ก็ทายาบริเวณไว้ใต้เข่าลงไปแล้ว มือเล็ก ๆ ที่อ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูกค่อยๆ ทายาลงบนน่องของเขา