ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 789

ยังไม่ทันที่เสวี่ยเฉิงอันจะเข้าใจเหตุผล เสียงขององค์หญิงสิบเอ็ดจวินเยว่หรานก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังเขา

“เสวี่ย... นายน้อยเสวี่ย ฝนตกแล้ว ใยเจ้ายังยืนอยู่ข้างนอก?”

เสียงของจวินเยว่หรานนุ่มนวลอ่อนหวาน ต่างจากนิสัยเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจในยามปกติของนาง ในตอนที่เสวี่ยเฉิงอันหันไปมองนาง นางก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงและก้มหน้าลง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกเด็กสาว

เสวี่ยเฉิงอันยิ้มอบอุ่น เขาแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่เห็นอารมณ์รักใคร่ศรัทธาของจวินเยว่หราน และพูดว่า “ข้าจะไปเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ท่านอ๋องสี่พอดี องค์หญิงสิบเอ็ด แม้ว่าท่านจะได้รับบาดเจ็บที่แขน แต่ท่านก็ยังต้องพักผ่อนให้เพียงพอ และอย่าให้ฝนทำให้แผลเปียก”

จวินเยว่หรานพยักหน้าด้วยความขวยเขิน แน่นอนว่านางรู้ว่าห้ามทำให้แผลเปียก เมื่อครู่นี้นางเพิ่งเห็นเสวี่ยเฉิงอันผ่านหน้ากระโจมของนางโดยบังเอิญ ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะออกมาทักทายเขา

จวินเยว่หรานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “นายน้อยเสวี่ย พี่สี่ยังอยู่ในกระโจมของพี่รอง ไม่เช่นนั้น...ไม่เช่นนั้นท่านเปลี่ยนผ้าพันแผลของข้าก่อนได้หรือไม่?”

หลังจากเสวี่ยเฉิงอันคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ได้พยักหน้าและพูดว่า “ได้ขอรับ”

……

ทั้งสองมาถึงกระโจมของจวินเยว่หราน

จวินเยว่หรานมองเสี่ยวเหลียนสาวใช้ที่อยู่ข้างกายแล้วพูดว่า “เจ้าออกไปก่อน ที่นี่ไม่ต้องการการรับใช้ของเจ้า”

เสี่ยวเหลียนเหลือบมองเสวี่ยเฉิงอันด้วยท่าทางลำบากใจ ชายหญิงอยู่กันเพียงลำพัง ซึ่งมันก็ขัดต่อกฎ หากฝ่าบาทรองหรือฝ่าบาทสี่รู้เข้า พวกเขาจะต้องด่านางอีกแน่นอน

เมื่อเห็นเสี่ยวเหลียนไม่เชื่อฟัง จวินเยว่หรานก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าบอกให้เจ้าออกไปหรือ? หรือเจ้าอยากให้ข้าโยนเจ้าเข้าไปในป่าเพื่อเป็นอาหารหมาป่า?”

เสี่ยวเหลียนสะดุ้ง นางจุงรีบออกจากกระโจม

จวินเยว่หรานเคยชินกับการแสดงออกทางสีหน้า หลังจากที่เสี่ยวเหลียนออกไป นางก็ตระหนักว่านางเสียกริยาต่อหน้าเสวี่ยเฉิงอัน นางจึงรีบพูดด้วยความเขินอาย “นายน้อยเสวี่ย ข้า...ข้า…”

บางครั้งนางอาจจะมองมากเกินไป แม้ว่าเสวี่ยเฉิงอันจะพันผ้าพันแผลให้นางเสร็จแล้ว แต่จวินเยว่หรานก็ยังคงจ้องมองเขา

เมื่อเสวี่ยเฉิงอันเห็นเช่นนี้ เขาก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “องค์หญิงสิบเอ็ด เรียบร้อยดีแล้ว”

จวินเยว่หรานกลับมามีสติในทันใด จากนั้นนางจึงก้มใบหน้าสีแดงลง หัวใจของนางเต้นถี่รัว นางรีบพูดอย่างลุกลี้ลุกลน “อ่า...ขอบคุณ... ขอบคุณนายน้อยเสวี่ย”

เสวี่ยเฉิงอันยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร หลังจากที่บาดแผลหายดีแล้ว ข้าจะมอบยาทาลบรอยแผลเป็นให้กับองค์หญิง ไม่ทำให้ร่างกายขององค์หญิงระคายแน่นอน”

จวินเยว่หรานมีความสุขในใจ แต่นางก็เขินอายเกินกว่าที่ต้องมองเสวี่ยเฉิงอันอีก นางพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “นายน้อยเสวี่ยคิดรอบคอบนัก”

เสวี่ยเฉิงอันยิ้มกล่าวคำอำลาก่อนจะออกจากกระโจมของจวินเยว่หราน

หลังจากที่เสวี่ยเฉิงอันออกไป จวินเยว่หรานก็ก้มไปเจอผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวล้วนที่เขาทำหล่นเอาไว้ จวินเยว่หราน หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาและตั้งใจจะเอาไปคืนเสวี่ยเฉิงอัน แต่นางตามเขาไปถึงทางเข้ากระโจมก็ได้หยุดลง สุดท้ายไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ จวินเยว่หรานจึงนำผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเข้าไปไว้ในอ้อมแขนของนาง