ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 788

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะเพื่อจัดกล่องยา จวินมู่เยว่เห็นเช่นนี้ก็เดินกะเผลกไปหาซูจื่ออวี๋แล้วพูดว่า “พี่สะใภ้ ท่านทะเลาะกับพี่เจ็ดหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ชะงัก จากนั้นจึงส่ายหัวและตอบว่า “เปล่า อย่าขยับตัวเยอะ นั่งลงดี ๆ เสีย”

จวินมู่เยว่ทำหน้าบูดบึ้งและพูดว่า “นั่นหมายความว่าพี่สะใภ้ไม่พอใจกับคำตอบที่ได้มาจากฉินฝานรั่ว"

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เยว่ด้วยความประหลาดใจ นางไม่เข้าว่าเหตุใดเขาถึงพูดแบบนี้

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “ท่านอ๋องไม่ได้พูดแบบนี้ ท่านอ๋องบอกว่า...คำตอบนั้นตรงตามที่ข้าคาดการณ์ไว้”

จวินมู่เยว่กลอกตาแล้วพูดว่า “จะเป็นไปได้ยังไง หากมันเป็นไปตามที่ท่านคาดไว้ เจ้าคงจะไม่เศร้าขนาดนี้ เฮ้อ พี่เจ็ดของข้านี่นะ เก่งไปเสียทุกอย่าง แต่เขากลับเดาความคิดสตรีของตนไม่ออก ผู้คนต่างกล่าวว่าใจของสตรีนั้นลึกล้ำดุจทะเล แต่คนอื่นแม้ไม่เคยลงทะเล แต่เคยเห็นทะเลกันทั้งนั้น แล้วพี่เจ็ดของข้าล่ะ เป็นเป็ดตัวแห้งที่ไม่รู้จักแม้แต่คำว่า ‘ทะเล’ พี่สะใภ้ ท่านไม่อย่าไปเป็นแบบเขานะ”

ซูจื่ออวี๋คิดว่าคำเปรียบเทียนของจวินมู่เยว่ค่อนข้างน่าขัน ตัวเขาเองยังเป็นเด็กครึ่งขวบและยังไม่ได้แต่งงาน เหตุใดเขาจึงพูดยกยอสตรีได้ขนาดนี้?

ซูจื่ออวี๋เอียงหัวมองจวินมู่เยว่ แล้วถามว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้าใช้อะไรตัดสินว่าข้าไม่พอใจกับคำตอบของฉินฝานรั่ว”

จวินมู่เยว่กล่าวว่า “มันไม่ง่ายมิใช่หรือ? ท่านชอบพี่เจ็ดของข้า แต่คดีในตอนนั้นถูกตัดสินโดยเสด็จพ่อ หากสิ่งที่ฉินฝานรั่วพูดเป็นเรื่องจริง เสด็จพ่อของข้าก็กลายเป็นศัตรูของเจ้า ดังนั้นเจ้าจึงถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับพี่เจ็ด แน่นอนว่าเจ้าจะไม่พอใจกับเรื่องนี้”

ซูจื่ออวี๋ตกตะลึงด้วยคำพูดของจวินมู่เยว่ นางไม่แน่ใจในความคิดของตัวเองครู่หนึ่ง

จวินมู่เยว่หยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มจนหมดแล้วพูดต่อ “บางทีก่อนหน้านี้พี่สะใภ้อาจหวังว่าจะรู้ความจริงเพราะตระกูลหรวน แต่ตอนนี้พี่สะใภ้อยากรู้ความจริงเพียงเพราะไม่อยากรู้สึกข้องใจกับพี่เจ็ด คำพูดนั้นมันพูดอย่างไรนะ...คนในมองไม่ออก”

ซูจื่ออวี๋หายใจกระตุก นางรู้สึกอึดอัดที่ความคิดของนางถูกเปิดเผย นางคิดอย่างนั้นจริงหรือ?

ซูจื่ออวี๋เก็บกล่องยาด้วยความลุกลี้ลุกลน และในขณะที่จะเดินออกไป นางก็ได้พูดขึ้นมาว่า “เจ้าอย่าพูดไร้สาระ! ข้าไม่ได้ชอบเขา! ผู้ชายที่คิดว่าตนถูกเสมอใครจะไปชอบ!”

ยังไม่ทันที่นางจะพูดจบ ก็ได้ออกจากกระโจมไปแล้ว

จากนั้นเม็ดฝนขนาดใหญ่ก็ตกลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว

เมื่อซูจื่ออวี๋เห็นฝนตก ใจของนางกระวนกระวายทันที และเทียนชิงเห็นฝนตกก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างมีความสุข “พระชายาฝนกำลังตก รีบกลับไปเถอะขอรับ!”

มุมปากของซูจื่ออวี๋กระตุกและพูดว่า “ฝนตกแล้ว เจ้ามีความสุขอะไร?”

เทียนชิงยิ้มซื่อ ๆ เขาเกาหัวแล้วพูดว่า “เมื่อก่อน ทุกครั้งที่ฝนตกข้าจะกังวลเกี่ยวกับท่านอ๋อง แต่ตั้งแต่มีพระชายาอยู่ในจวน ทุกครั้งที่ฝนตกข้าก็ดีใจกับท่านอ๋อง”

ซูจื่ออวี๋พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายนางก็ไม่ได้ละเลยสุขภาพร่างกายของจวินมู่เหนียนและรีบกลับไปที่กระโจมของจวินมู่เหนียน

เพียงแต่หลังจากที่สองนายบ่าวออกไปแล้ว พวกเขาไม่เห็นว่าเสวี่ยเฉิงอันออกมาจากความมืด

เสวี่ยเฉิงอันมองไปที่ด้านหลังของซูจื่ออวี๋และพึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัย “เหตุใดจึงต้องกังวลเกี่ยวกับฉินอ๋องยามฝนตก?"