ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 787

จวินมู่เหนียนมองหันชู สีหน้าของเขามีความกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

หันชูเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “โอ้ ไม่ถามหรือว่าข้ามาเมื่อใด?”

จวินมู่เหนียนเม้มริมฝีปากแล้วถามว่า “ผู้อาวุโสอย่าเสียเวลา มีสิ่งใดจะชี้แนะ?”

หันชูไม่ได้ตอบคำถาม และพูดติดตลกว่า “ที่จริงแล้วข้าอยู่ในกระโจมมาตลอด พวกเจ้าทั้งสองคนนี่ ประมาทเกินไปแล้ว เจ้าไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่ามีใครอยู่หรือไม่ และยังโต้เถียงกันเสียงดัง ชิชิชิ ขอบคุณที่ข้านั้นไม่ใช่คนนอก”

จวินมู่เหนียนมุมปากกระตุกอย่างอดไม่ได้ เขาไม่คิดว่าหันชูจะอยู่ที่นี่มาตลอด วรยุทธของผู้อาวุโสหันชูผู้นี้ชั้นสูงมากจนเขาไม่รู้สึกถึงการหายใจและการเต้นของหัวใจของเขา ช่างน่าปวดหัวเสียจริง

จวินมู่เหนียนเงียบ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับหันชู

หันชูไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นแบบนี้ เขายิ้มแล้วพูดว่า “โอ้ ตอนแรกข้าจะไปแล้ว แต่จู่ ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ข้าจึงกลับมาเตือนเจ้าสักเล็กน้อย”

จวินมู่เหนียนมองหันชูด้วยความสงสัยแล้วถามว่า “ข้า?” หันชูไม่ได้ตามตอแยซูจื่ออวี๋หรือ?

หันชูเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ถูกต้อง แม่หนูคนนั้นมีบุญคุณกับข้าจากอาหารสองมื้อ ข้าทำนายดวงให้กับเด็กโง่ของเจ้าคนนั้น ตอนนี้ข้าให้เตือนสติเจ้าเช่นกัน”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วมองหันชูด้วยความสงสัยว่าเขาจะพูดอะไร

หันชูกล่าวว่า “ความปรารถนาคือความฝัน โชคชะตาเป็นความจริง!”

อะไรนะ!

ทันใดนั้นดวงตาของจวินมู่เหนียนก็เบิกกว้าง เขากำลังจะเอ่ยถามต่อ แต่หันชูกลับหลบออกจากกระโจมไปโดยไม่ได้อธิบายให้เขาฟัง

จวินมู่เหนียนพูดอย่างร้อนใจ “เทียนชิง เทียนชิง!”

เทียนชิงไม่ปรากฏตัว แต่เซวียนชางเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง เทียนชิงติดตามพระชายาไปที่กระโจมของท่านอ๋องแปด ท่านอ๋องมีคำสั่งใดขอรับ?”

จวินมู่เหนียนถามว่า “ไปไล่ผู้อาวุโสหันชูกลับมา”

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้เขามีคนที่เขาอยากปกป้อง เขาก็ยิ่งไม่ปรารถนาจะแยกจากนาง...

จวินมู่เหนียนถอนหายใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองเซวียนชางแล้วถามว่า “เมื่อกี้เจ้าบอกว่า ชายาไปที่กระโจมของเจ้าแปด?”

เซวียนชางพยักหน้าและกล่าวว่า “ตอบท่านอ๋อง ใช่แล้วขอรับ พระชายาไปเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ท่านอ๋องแปด”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าและพูดว่า “แบบนั้นก็ดี” ปล่อยให้ซูจื่ออวี๋สงบสติอารมณ์สักพักก็ดี เพื่อหลีกเลี่ยงทั้งสองความเห็นไม่ตรงกันไม่และพาลทะเลาะกับอีก……

ซูจื่ออวี๋อยู่ในกระโจมของจวินมู่เยว่เพื่อเปลี่ยนยาให้กับจวินมู่เยว่

จวินมู่เยว่ก้มดูน่องของตัวและอดไม่ได้ที่จะปากสั่นแล้วพูดว่า “พี่สะใภ้...มันถูกพันด้วยผ้าพันแผลหกชั้นแล้ว...นี่...ถ้ายังพัน ขากางเกงของข้าจะไม่ใส่ไม่ได้แล้ว”

ซูจื่ออวี๋ก้มลงไปมองและเห็นว่าน่องของจวิน มู่เยว่ถูกนางพันรอบจนหนากว่าเอว นางอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากด้วยความเขินอายและรีบผูกเงื่อนและหยุดมือ

จวินมู่เยว่มองดูปมผ้าขนาดใหญ่และพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง แต่พี่สะใภ้ของเขามาเปลี่ยนผ้าพันแผลด้วยตนเอง เขาจะจู้จี้จุกจิกเรื่องอะไรอีก นอกจากนี้ดูเหมือนว่าพี่สะใภ้ของเขาจะอารมณ์ไม่ดี เขาไม่สามารถเพิ่มความวุ่นวายให้อีก