ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 792

เพราะเมื่อสักครู่นี้ ซูจื่ออวี๋จับขาของจวินมู่เหนียนเอาไว้เพื่อทายาให้เขา ดังนั้นในตอนที่จวินมู่เหนียนลุกขึ้นยืนเขาจึงไม่ได้ชักขากลับ แต่นั่งอยู่ข้างตัวของซูจื่ออวี๋ และด้วยท่าทางแบบนี้ คนนอกจึงเห็นเหมือนซูจื่ออวี๋อุ้มจวินมู่เหนียน และจวินมู่เหนียนกำลังนั่งตะแคงอยู่บนตักของนาง

ฉินอ๋องผู้สง่าถูกหญิงสาวกอดเอาไว้เหมือนเด็ก มันสร้างความตกใจให้จวินมู่เยว่และอีกสองคนจนอ้าปากค้างจนแทบถึงเท้า

จวินมู่เยว่หายใจติดขัด เขาหวังว่าเขาไม่เคยมาที่นี่มาก่อน

เทียนชิงและเซวียนชางลมแทบจับ เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนน่าเขินอายถึงเพียงนี้ พรุ่งนี้พวกเขาจะยังมีชีวิตเห็นดวงอาทิตย์หรือไม่? !

เมื่อจวินมู่เหนียนตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ เขารู้สึกราวกับว่ามีพิษพุ่งตรงไปที่หัวของเขา ไม่ว่าความเจ็บใดหรือพิษแบบไหน เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดทั้งนั้น มีเพียงอาการปวดจนศีรษะจะแตก

จวินมู่เหนียนพูดด้วยความโกรธ “ออกไป!”

ด้วยการตวาด จวินมู่เยว่รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วที่สุดในชีวิต อาการบาดแผลที่ขาของเขาจากการถูกหมาป่ากัดดูเหมือนจะหายดีเป็นปลิดทิ้งในทันที เทียนชิงและเซวียนชางหวาดกลัวมากจนอยากจะทิ่มตาตัวเองทิ้ง

ท่ามกลางคนทั้งหมด มีเพียงซูจื่ออวี๋เท่านั้นที่ทนไม่ไหวและหัวเราะเสียงดังออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

จวินมู่เหนียนกัดฟันและมองซูจื่ออวี๋ที่กำลังหัวเราะจนตัวโยน ในหัวของเขาเต็มไปด้วยคำว่า “ข้าควรทำอย่างไรกับเจ้า?”

แต่การเห็นนางหัวเราะเป็นสิ่งที่ดีเสมอ และดีกว่าการได้เห็นท่าทางที่ดูเย็นชาและไร้หัวใจอย่างมาก

จวินมู่เหนียนก่ายหน้าผากอย่างช่วยไม่ได้และถอนหายใจ “ก็รู้ว่าการเห็นข้าเป็นเรื่องตลก ช่างไม่มีจรรยาบรรณในการเป็นหมอ”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะจนน้ำตาไหลแทบไหล หลังจากได้ยินคำพูดแง่งอนของจวินมู่เหนียน นางก็ตีขาของจวินมู่เหนียน และดุทันทีว่า “ทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาป หึ!”

ซูจื่ออวี๋ผลักจวินมู่เหนียนออกไปและไปล้างมือของตัวเอง

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วและคลำดูขาด้วยความระมัดระวัง เขาพบว่าขาทั้งสองข้างชาและไม่มีความรู้สึก เขาไม่ได้เจ็บเลยสักนิด

ฝนตกหนักทั้งคืน มันทำให้จวินมู่เหนียนรู้สึกไม่สบายตัวตลอดทั้งคืน

ขี้ผึ้งมีส่วนผสมของยาชา มันดูเหมือนว่าจะรักษาอาการเฉพาะหน้ามากกว่าที่ต้นเหตุ หลังจากที่ฤทธิ์ของยาหมดลง จวินมู่เหนียนก็เริ่มรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง

โชคดีที่แม้ว่าจวินมู่เหนียนไม่ได้พูดอะไร ซูจื่ออวี๋เองก็สามารถเดาอาการของเขาได้ ทุกครั้งที่ยาหมดฤทธิ์ ซูจื่ออวี๋จะช่วยทายาให้จวินมู่เหนียนใหม่อีกครั้ง ตลอดทั้งคืนทั้งสองคนจึงไม่ได้นอนหลับเต็มตามากนัก

วันรุ่งขึ้นหลังฝนตกห่าใหญ่ ท้องฟ้าก็แจ่มใส เมื่อจวินมู่เหนียนตื่นขึ้นมาเขาเห็นว่าซูจื่ออวี๋กำลังนอนหลับทั้งที่อยู่ในชุดเดิม ในใจของเขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เมื่อเผชิญกับปัญหา เขาและซูจื่ออวี๋ควรเผชิญปัญหาร่วมกัน แทนที่จะทะเลาะกันเพราะปัญหานี้

จวินมู่เหนียนถอนหายใจและแอบคิดกับตัวเองว่าเขาควรกลับไปเมืองหลวงและคุยกับเสด็จพ่อให้ดี

……