ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 802

จวินมู่เยว่พาฉู่อวิ๋นฉิงเดินมาที่เวินเซียงอวี้หยวน เมื่อเห็นหอแห่งนี้ที่เต็มไปด้วยสาวงาม ฉู่อวิ๋นฉิงประหม่าจนก้าวขาไม่ออก

นางเป็นถึงองค์หญิงท่านหนึ่ง แม้วิถีของคนเป๋ยฉู่จะอิสระเสรี สตรีสามารถออกศึกสร้างผลงาน ทว่าหอนางโลมโคมเขียวเช่นนี้ นางยังไม่เคยก้าวเข้ามาสักครั้ง

ฉู่อวิ๋นฉิงครุ่นคิดแล้วเอ่ยปาก

“ท่าน...ท่านอ๋องแปด ถ้าอย่างไร...พวกเราเปลี่ยนที่ดีหรือไม่?”

จวินมู่เยว่ยักคิ้วแล้วคิดในใจ

“หากเปลี่ยนที่จะเล่นงานเจ้าได้อย่างไร?”

ทว่าภายนอกกลับยิ้มอย่างอ่อนโยน

“เมืองหลวงมีกำหนดเวลาเข้าออก นอกจากหอนางโลมแล้ว สถานที่อื่นล้วนแต่ปิดหมดแล้ว เหตุใดคุณชายหยวนจึงเหนียมอายเช่นหญิงสาว? มาที่นี่เพื่อเสพความสุนทรี ไม่จำเป็นต้องเสพสุขเสมอไป”

เมื่อฉู่อวิ๋นฉิงได้ยินสีหน้าแดงเถือกทันที ส่วนหนึ่งเพราะเขินอาย ส่วนหนึ่งเพราะประหม่า กลัวจวินมู่เยว่จะรู้สถานะของนาง

ฉู่อวิ๋นฉิงลอบกลืนน้ำลาย

“เช่น...เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะดื่มเป็นเพื่อนท่านอ๋องแปดสักสองสามแก้ว”

จวินมู่เยว่หัวเราะ แล้วเดินนำฉู่อวิ๋นฉิงไปที่ห้องรับรองแห่งหนึ่ง

หลังจากที่ทั้งสองนั่งลง จึงเริ่มพูดคุยสนทนากัน มีทั้งเรื่องดวงดาและภูมิศาสตร์ มีทั้งเรื่องวิถีชีวิต รวมถึงอาหารเลิศรส ยังมีเรื่องประหลาดที่น่าสนุก คนหนึ่งอยากผูกมิตรอย่างจริงใจ ส่วนอีกคนกลับมีแผนการ ทว่าทั้งสองกลับคุยกันอย่างออกรส

เมื่อดื่มเหล้าเข้าไปจนได้ที่ สาวใช้นางหนึ่งเข้ามาเปลี่ยนกระถางธูปหอมภายในห้อง เมื่อจวินมู่เยว่ได้กลิ่นนี้ จึงลุกขอตัวไปห้องสุขา แล้วออกจากห้องไป

กระถางธูปหอมนี้ไม่ใช่สิ่งอื่น คือผงหอมรัญจวนชั้นหนึ่งที่ซูจื่ออวี๋คิดค้นขึ้นมา

เมื่อจวินมู่เยว่มาถึงด้านนอก ได้พบกับหันหรูเฟิงที่กำลังยิ้มพราย จวินมู่เยว่เอ่ยถาม

“ผงหอมของเจ้าได้ผลจริงหรือ?”

หันหรูเฟิงเอ่ยปาก

“ท่านอ๋องแปดวางใจได้ ข้าให้เขาชนิดที่ฤทธิ์รุนแรงที่สุด เพิ่มปริมาณขึ้นไปถึงสามเท่า รับรองว่าต่อให้เจ้าหนุ่มนี่เหนื่อยแทบตายก็หยุดไม่ได้”

จวินมู่เยว่หัวเราะ

“เริ่มออกฤทธิ์เมื่อใด?”

หันหรูเฟิงยิ้มพร้อมยักคิ้ว

“ภายในเวลาอีกหนึ่งถ้วยชา”

จวินมู่เยว่ชะงัก แล้วหันมองหันหรูเฟิงอย่างตกตะลึง แล้วเอ่ยปากโดยไม่รู้ตัว

“นี่...เรื่องอย่างว่า...ยังมีไม่แข็งแกร่งพอด้วยหรือ?”

หันหรูเฟิงเห็นท่าทางซื่อบื้อของเขา จึงอดแหย่ไม่ได้

“โอ๊ย ท่านยังไม่เคยลอง จะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นเช่นไร? ถ้าเกิด ถ้าเกิดไม่แข็งแกร่งจริงๆเล่า...”

จวินมู่เยว่เหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง ทันใดจึงบอกว่า

“เจ้านะสิที่ไม่แข็งแกร่ง!”

หันหรูเฟิงหัวเราะ

“ท่านดูพวกพี่ชายของท่านสิ มีใครบ้างที่ไม่เสียตัวตั้งแต่อายุสิบห้าสิบหก แต่ศิษย์พี่รองของข้าถือเป็นข้อยกเว้น แต่ท่านเองก็เห็นว่าข้อยกเว้นนี้ ก็ยังต้องอาศัยเครื่องมืออยู่ดี”

ในหัวของจวินมู่เยว่นึกถึงเรื่องที่จวินมู่เหนียนไม่แข็งตัว ทันใดนั้นจึงเกิดความสงสัยในตัวเองทันที

จวินมู่เยว่ทำใจแข็งแล้วเอ่ยปาก

“ถ้า....งั้น....”