ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 81

เสนาบดีซูและใต้เท้าหันรีบวิ่งไปยังเรือนของซูจื่ออวี๋โดยที่นำอ๋องทั้งสี่รวมถึงหมอหวังที่ประจำอยู่ในจวนมาด้วย

หันถิงพบว่าบนใบหน้าของบิดาตนนั้นซีดขาวจึงรีบพูดขึ้น “ท่านพ่อน้องรองยังหายใจ เดี๋ยวให้ท่านหมอดตรวจอาการอย่างละเอียด ท่านอย่าเพิ่งรีบร้อนไป ”

ใต้เท้าหันเมื่อได้ยินว่ายังมีชีวิตอยู่ก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะรีบเข้ามาช่วยประคองฮูหยินของตนและรอให้เสนาบดีซูพูดคุยแทน

เสนาบดีซูทั้งให้หมอหวังไปตรวจดูอาการของหันเจิ้นทั้งเอ่ยถามฮูหยินซู “นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ฮูหยินซูมีสีหน้าขมขื่น นางก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายเช่นนี้

ฮูหยินซูเอ่ยขึ้นมาว่า “พวกเรากำลังชมการแสดงกันอยู่ ไม่รู้ว่าคุณชายรองหันอออกไปเมื่อใด จนกระทั่งฮูหยินหันเห็นว่าคุณชายรองไม่อยู่ พวกเราจึงค้นหากันภายในจวน แต่หาหลายที่แล้วก็ยังหาไม่พบและใครก็ต่างไม่เห็น ข้าคิดว่า วันนี้คุณชายรองอยู่เล่นกับอวี๋เอ๋อร์อย่างสนุกสนาน บางทีอวี๋เอ๋อร์อาจจะพอรู้ จึงพาฮูหยินหันไปสอบถาม ใครจะไปคิดว่า... ”

ฮูหยินซูพูดโดยที่ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเสนาบดีซูด้วยความรู้สึกกินปูนร้อนท้อง มีเพียงนางเท่านั้นที่เข้าใจตัวเอง

เสนาบดีซูก็หาใช่คนโง่ไม่ แน่นอนว่าเรื่องมีมีบางอย่างไม่ปกติ แต่ไม่สามารถที่จะเปิดโปงฮูหยินซูได้ในตอนนี้

เสนาบดีซูกัดฟันด้วยความโกรธเคือง ใจคิดอาจเป็นฮูหยินซูวางยาหันเจิ้นเพื่อจะให้หันเจิ้นใช้กำลังข่มเหงซูจื่ออวี๋ จากนั้นซูจื่ออวี๋เด็กสาวมรณะนางนั้นก็ลงมืออย่างเหี้ยมโหดฆ่าหันเจิ้นในทันที

เสนาบดีซูทายถูกจนเกือบหมดโดยที่ยังไม่ต้องพูดอะไร

หากว่าซูจื่ออวี๋เป็นคนสังหารจริงๆ วิธีการของเด็กคนนี้ก็ยังโหดร้ายเกินไปและไม่สามารถปล่อยไว้ได้

เสนาบดีซูพูดขึ้น “อวี๋เอ๋อร์? เรื่องเกิดขึ้นที่ห้องของอวี๋เอ๋อร์ แล้วนางล่ะ?”

ทันทีที่เสนาบดีซูถามเช่นนี้ จวินมู่เหนียนและจวินมู่หลานมองไปยังฮูหยินซูอย่างพร้อมเพียงกัน พวกเขาทั้งสองก็งอยากรู้ว่าซูจื่ออวี๋ไปไหน

ฮูหยินซูส่งสายตาให้กับแม่นมหลิวและแม่หนมหลิวก็เข้าใจในทันที นางเริ่มหาในสถานที่ที่คนสามารถหลบซ่อนได้ในห้องของซูจื่ออวี๋

และในขณะเดียวกัน หมอหวังที่ดูอาการของหันเจิ้นอยู่ก็ได้ผลวินิจฉัย

“ท่านหมอ ของข้า...เจิ้นเอ๋อร์ของข้าเป็นเช่นไรบ้าง?” ฮูหยินหันถูกหันถิงพยุงเอาไว้พูดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง

หมอหวังรู้สึกลำบากใจและหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากเสนาบดีซู

ตอนนี้องค์ชายทั้งสี่มาอยู่ที่นี่หมดแล้ว ถึงแม้ว่าใจของเสนาบดีซูอยากจะให้หมอหวังพูดหลีกเลี่ยงให้ แต่เขาก็ไม่กล้า

เสนาบดีซูขมวดคิ้วและเอ่ยว่า “ฮูหยินหันถามเจ้า เจ้าลังเลอันใด?!”