ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 810

ตอนพลบค่ำ ฮวาเชียนเจียวที่ตามสะกดรอยได้กลับมาแล้ว

นางนำข่าวที่ไม่ถือว่าเลวร้ายนักกลับมาด้วย

ฮวาเชียนเจียวเอ่ยปาก

“ท่านอ๋อง คุณชาย แม่นางคนนั้นไม่เป็นอะไรและไม่ได้คิดสั้น แต่นางคือฉู่อวิ๋นฉิงองค์หญิงแห่งเป๋ยฉู่จริงๆ ข้าน้อยเห็นนางกลับไปที่ตำหนักรับรอง และไม่มีสิ่งใดผิดปกติ เพียงแต่หลังจากถูกองค์รัชทายาทฉู่ตำหนิแล้ว ได้กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดที่ห้อง ต่อมาจึงได้พักผ่อนอยู่ภายในห้อง คล้ายว่าไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้น”

จวินมู่เยว่กระพริบตาอย่างยากจะเชื่อ

“นางไม่ได้ฟ้องหรือ?”

ฮวาเชียนเจียวส่ายหน้า

“เปล่าเจ้าค่ะ”

หันหรูเฟิงสงสัย

“นางไม่ได้ร้องไห้โวยวายหรือ?”

ฮวาเชียนเจียว

“เปล่าเจ้าค่ะ”

จวินมู่เยว่กับหันหรูเฟิงมองหน้ากัน ต่อมาจวินมู่เยว่กล่าวว่า

“หรือนางจะสะเทือนใจ จนคิดฆ่าตัวตายเงียบๆเพียงลำพัง?”

ฮวาเชียนเจียวรีบพูดต่อ

“เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ข้าน้อยเฝ้าดูทั้งวันแล้ว หลังจากนางตื่นนอนยังร่วมรับประทานอาหารกับองค์รัชทายาทเป๋ยฉู่ ทุกอย่างดูปกติมาก”

ขณะนี้หันหรูเฟิงกับจวินมู่เยว่เกาหัวพร้อมกัน ไม่มีใครคาดเดาความคิดขององค์หญิงน้อยผู้นั้นได้

เมื่อฮวาเชียนเจียวเห็นทั้งสองคนเงียบ จึงเอ่ยปากว่า

“ยังมีอีกเรื่อง หลังจากรับประทานอาหารแล้วนางเกิดโต้เถียงกับฉู่อวิ๋นหยาง เนื้อหาสำคัญคือเรื่องที่จะร่วมงานเลี้ยงไหว้พระจันทร์ในวันพรุ่ง องค์รัชทายาทอวิ๋นหยางได้รับเชิญให้ไปร่วมงานเลี้ยงในคืนพรุ่งนี้ องค์หญิงเจ็ดอยากไปร่วมงานด้วย แต่ฉู่อวิ๋นหยางปฏิเสธไม่ให้ไป พร้อมทั้งดึงดันจะส่งตัวองค์หญิงเจ็ดกลับเป๋ยฉู่ สองพี่น้องโต้เถียงกันอย่างรุนแรง แต่สุดท้ายก็ไม่มีบทสรุปใด”

จวินมู่เยว่หันมองฮวาเชียนเจียวด้วยความประหลาดใจ ต่อมาจึงหันมองหันหรูเฟิง แล้วเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

“หรูเฟิง เหตุ...เหตุใดนางยังมีแก่ใจไปร่วมงานเลี้ยงอีก? หรือ...หรือนางลืมเรื่องเมื่อคืนแล้ว?”

หันหรูเฟิงเองก็คิดไม่ตก จึงคาดเดาว่า

“หรือจิตใจได้รับการกระทบกระเทือนมากไป ดังนั้นจึงลืมเรื่องที่เจ็บปวดที่สุด?”

จวินมู่เยว่ตบมือลงบนโต๊ะดังปัง พร้อมกับเอ่ยอย่างโมโห

“นางจะลืมได้อย่างไร? ได้ตัวข้าไปแล้วจะลืมกันง่ายๆเช่นนี้เลยหรือ? !”

“ได้ ข้าจะสั่งคนคอยจับตาดู”

จวินมู่เหนียนพยักหน้า แล้วให้หันหรูเฟิงออกไป

หลังจากหันหรูเฟิงออกไปแล้ว จวินมู่เหนียนหันมองซูจื่ออวี๋ พร้อมเอ่ยถาม

“เจ้าเองก็เป็นสตรี เจ้าลองว่ามาสิ ตกลงฉู่อวิ๋นฉิงต้องการทำสิ่งใด?”

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดพร้อมเอ่ยปาก

“หากปิดปากเงียบเป็นไปได้แค่สองอย่าง หนึ่งคิอเสียใจจนอยากตาย ดังนั้นจึงหลอกตัวเอง อยากลืมเรื่องนี้อย่างสิ้นเชิง”

จวินมู่เหนียนส่ายหน้า

“ไม่หรอก ฉู่อวิ๋นฉิงได้ชื่อว่าดอกไม้ห้าวหาญแห่งสงคราม วรยุทธ์ของนางไม่ใช่ผิวเผินอย่างหนานหยวนหรัว นางคือแม่ทัพที่เคยนำทัพออกศึก แม้แต่คาวเลือดบนสนามรบยังไม่กลัว เรื่องเช่นนี้นางไม่มีทางกลัว”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะ

“เช่นนั้นคงเป็นอย่างที่สอง”

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋ด้วยความสงสัย นางจึงเอ่ยขึ้น

“ซึ่งก็คือจิตใจแรกแย้มของสาวน้อยมีใจให้อีกฝ่าย”