ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 809

ซูจื่ออวี๋ผลักเขาออกอย่างเขินอายที่สุด

“ยังไม่เอามือออกมาอีก!”

จวินมู่เหนียนยังไม่ได้เอามือออกมา แต่กลับพูดอย่างอึกอัก

“ขอ...ขอวางอีกสักเดี๋ยว!”

อะไรคือขอวางอีกสักเดี๋ยว?

ซูจื่ออวี๋อ้าปากตาค้าง ยากจะคาเดาได้ว่าคำพูดที่ไร้ยางอายเช่นนี้หลุดออกมาจากปากของจวินมู่เหนียน!

จวินมู่เหนียนไม่อยากมองสายตาระแวงของซูจื่ออวี๋ จึงใช้มือหนึ่งของเขาจับเอวนางไว้ แล้วกดลงบนตัก เพื่อให้นางเข้าใจสถานการณ์กระอักกระอ่วนของตัวเอง

ซูจื่ออวี๋สูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่กล้ากระดุกกระดิกทันที ไหนว่าจวินมู่เหนียนนกเขาไม่ขันไม่ใช่หรือ? หรือจะถูกนางรักษาหายโดยง่ายดาย?

จวินมู่เหนียนก้มลงไปพูดข้างหู

“รอสักเดี๋ยว อีกเดี๋ยวก็ดีขึ้น!” หากลุกขึ้นตอนนี้เขาจะอึดอัดเพียงใด!

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก

“ท่าน...ท่านเอามือออกมาก่อน ข้าจะให้ท่านกอดเอาไว้”

จวินมู่เหนียนถอนหายใจ แล้วดึงมือออกมาอย่างเสียดาย จากนั้นรีบกอดซูจื่ออวี๋เอาไว้ จนแทบอยากจะสิงเข้าไปในร่างนาง

ทั้งสองคนกอดกันอยู่นาน จนกระทั่งซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าจวินมู่เหนียนสงบลงแล้ว จึงได้เอ่ยถามออกไป

“อาการป่วยของท่านอ๋องดีขึ้นแล้วหรือเจ้าคะ?”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ ในช่วงเวลาเช่นนี้ ซูจื่ออวี๋พูดถึงเรื่องพิษในร่างเขาทำไม?

จวินมู่เหนียนเอ่ยปาก

“ตอนได้กอดเจ้า มักจะดีขึ้นไม่น้อย” นี่เป็นความจริง บนร่างกายซูจื่ออวี๋มีพลังงานบางอย่าง โดยเฉพาะเมื่อผิวหนังทั้งสองสัมผัสกัน มักจะทำให้ขาทั้งคู่ของเขาที่เจ็บปวด รู้สึกสบายเป็นพิเศษ

ทว่าเมื่อซูจื่ออวี๋ฟังแล้ว กลับรู้สึกว่ากำลังถูกเกี้ยวในอีกรูปแบบหนึ่ง

ซูจื่ออวี๋ทำเสียงโกรธเคือง

“พูดจาเหลวไหล!”

จวินมู่เหนียนหัวเราะ

“เป็นความจริง ข้าไม่เคยหลอกเจ้า”

ทั้งหอมหวานและคาวเลือด ทำให้เขาตื่นเต้นจนอดจิกหัวตัวเองไม่ได้

หันหรูเฟิงถอนหายใจ ยื่นมือไปจับแขนจวินมู่เยว่

“เอาล่ะ เอาล่ะ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ท่านเกาจนหัวล้านก็ไม่มีประโยชน์!”

จวินมู่เยว่หันมองหันหรูเฟิง สีหน้าเต็มไปด้วยความขมขื่น

“หรูเฟิง เจ้าต้องเชื่อข้า นางเป็นฝ่ายเริ่มก่อนจริงๆนะ”

หันหรูเฟิงยักไหล่

“ข้าย่อมเชื่อท่านแน่นอน หากสตรีเป็นฝ่ายเริ่มต้น จะมีชายสักกี่คนที่ต้านทานได้! อีกอย่างผงหอมรัญจวนนั่นร้ายกาจมากเพียงใด ข้าย่อมรู้ดี จะโทษก็ต้องโทษองค์หญิงเป๋ยฉู่ อยู่ดีๆแต่งกายด้วยชุดบุรุษทำไม?”

จวินมู่เยว่เองก็แปลกใจ จึงขมวดคิ้วบอกว่า

“ใช่นะสิ แต่งกายด้วยชุดบุรุษยังไม่พอ เหตุใดจึงต้องตามข้าไปที่หอนางโลมด้วย?”

เจ้าซื่อบื้อทั้งสองตกอยู่ในภวังค์ ไม่มีใครคาดคิดว่า ความจริงฉู่อวิ๋นฉิงพึงใจจวินมู่เยว่ตั้งแต่แรกเห็น เพียงแต่ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะพัฒนาอย่างรวดเร็วขนาดนี้

……