ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 808

อ้อมกอดที่อบอุ่นอ่อนนุ่ม ทำให้เขายากจะโมโหอีกต่อไป จวินมู่เหนียนเงยหน้ามองคู่หูซื่อบื้อทั้งสองคน แล้วเอ่ยอย่างเอือมระอา

“พวกเจ้ากลับไปก่อน แล้วไปสืบเรื่องราวขององค์หญิงเป๋ยฉู่มาให้ดี!”

ทั้งสองคนเหมือนได้รับอภัยโทษ รีบเอ่ยปากขอตัวทันที

ซูจื่ออวี๋เองก็โล่งอก ถือว่าโน้มน้าวจวินมู่เหนียนที่สีหน้าถมึงทึงได้แล้ว

เมื่ออีกสองคนจากไป ซูจื่ออวี๋เองก็เตรียมตัวลุกขึ้น เพียงแต่พอนางเพิ่งลุกขึ้น กลับถูกจวินมู่เหนียนจับตัวเองไว้ แล้วกดลงบนตักตัวเองอีกครั้ง

สิ่งที่แตกต่างคือเมื่อครู่นั่งป้าย ตอนนี้กลับนั่งคร่อมอย่างกระอักกระอ่วน

ซูจื่ออวี๋รีบใช้สองมือดันไหล่ของจวินมู่เหนียนเพื่อพยุงตัว รีบร้อนบอกว่า

“ท่าน...ท่านอ๋องจะทำสิ่งใดเจ้าคะ? ข้า...ข้าพูดจบแล้ว”

จวินมู่เหนียนยิ้มเยือกเย็น

“พูดจบก็คิดจะไปเลยหรือ? ใครสั่งใครสอนให้เจ้าใช้เสร็จแล้วรีบทิ้งเลย?”

ซูจื่ออวี๋รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายอันตราย จึงรีบยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

“เปล่า...เปล่าเจ้าค่ะ ข้า...ข้าเพียงแต่จะให้ท่านอ๋องได้คิดหาวิธีรับมือเองสักครู่อย่างไรละเจ้าคะ”

จวินมู่เหนียนแสร้งยิ้ม

“วิธีรับมืออันดับแรกของข้าคือยับยั้งความโกรธในใจก่อน พระชายาควรจะให้การช่วยเหลือมิใช่หรือ?”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยอย่างจนใจ

“เช่น...เช่นนั้นข้าจะไปช่วยท่านซ้อมท่านอ๋องแปดสักตั้ง”

จวินมู่เหนียนเม้มปาก เขาถือว่าเข้าใจสักที พูดกับซูจื่ออวี๋เหมือนหาเรื่องเจ็บใจ เพราะนางเข้าใจแต่แกล้งโง่ แล้วทุกสิ่งจะเป็นไปตามใจเขาได้อย่างไร

หากให้พูดกับนาง....

ลงมือทำเลยดีกว่า!

จวินมู่เหนียนรู้ดี เขาเคยรับปากซูจื่ออวี๋ ว่าจะไม่บังคับขืนใจนางเด็ดขาด ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมให้นางพูด เพราะหากนางได้เอ่ยปากพูด คงไม่ใช่การเชื้อเชิญ

ด้านหนึ่งคือริมฝีปากที่ประกบกัน ส่วนอีกด้านคือร่างกายที่กำลังสัมผัสกัน ทำให้แรงทั้งหมดของซูจื่ออวี๋ถูกดูดไปจนหมด

สติสุดท้ายที่แสนจะเลือนรางในหัว ได้บอกซูจื่ออวี๋ จวินมู่เหนียนคือคนที่ชั่วร้ายที่สุดในโลก บอกว่าจะไม่บังคับ แต่ไม่ปล่อยให้นางได้มีโอกาสปฏิเสธด้วยซ้ำ

จวินมู่เหนียนชอบหญิงบอบบางอย่างซูจื่ออวี๋เหลือเกิน ร่างกายที่อ่อนนุ่มของนาง ส่วนที่ควรเล็กก็เล็กกะจ่อยร่อย ส่วนที่ควรใหญ่ก็ยากจะกอบกุม ทำให้เขาละโมบจนอยากจะเคลื่อนลงไปจูบที่อื่น

แต่พอเพิ่งเลื่อนออกจากปากของซูจื่ออวี๋ กลับได้ยินนางสะอื้นไห้บอกว่า

“จวินมู่เหนียน ท่านรังแกข้าอีกแล้วนะ!”

การกระทำของจวินมู่เหนียนชะงักไปทันที เขาเป็นถึงท่านอ๋องฉิน สังหารศัตรูอย่างเด็ดเดี่ยว ไม่เคยใจอ่อนมาก่อน แต่ทำไมทุกครั้งที่ได้ยินเสียงร้อนใจของซูจื่ออวี๋ เขาเป็นต้องทำใจไม่ได้สักครั้ง?

มือของจวินมู่เหนียนยังอยู่ที่เดิม แต่ไม่ขยับแล้ว เขาเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง

“ขอโทษ...ข้า...อดใจไม่ไหว”