ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 817

เมื่อได้ยินฮองเฮาพูดเช่นนั้น ทุกคนก็หันไปสนใจเสวี่ยชิงหันอีกครั้ง

เสวี่ยชิงหันเอ่ยด้วยความอ่อนโยน “หม่อมฉันรับคำสั่งของบิดามา หม่อมฉันมาที่นี่เพื่อถวายกานพลู กลิ่นนี้จะฉุน มีฤทธิ์อุ่น สามารถใช้เป็นยาหรือชาได้ เมื่อความอบอุ่นลดลง จะบำรุงไตและช่วยเรื่องหยาง ขจัดโรคเรื้อรัง ขจัดความเย็น อีกทั้งยังมีฤทธิ์ในการฟื้นฟูผิวและเป็นประโยชน์ต่อร่างกายอย่างมากเพคะ”

กานพลูแม้ว่าจะไม่ได้ล้ำค่า แต่กานพลูร้อยปีก็หายากมาก แม้ว่าฮ่องเต้เจาเหวินและฮองเฮาไม่ได้กินอะไรง่ายๆ แต่ความตั้งใจนี้ ทั้งสองคนก็รู้สึกพอใจมาก

ฮ่องเต้เจาเหยาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เจ้าสำนักเสวี่ยช่างตั้งใจดีจริงๆ รีบเข้าไปนั่งที่เถอะ”

เสวี่ยชิงหันตามไปนั่งกับเสวี่ยเฉิงอัน ของขวัญชิ้นนี้ไม่ได้กระตุ้นความสนใจของผู้อื่นมากนัก แต่กลับทำให้ดวงตาของซูจื่ออวี๋ลุกวาว

นี่เหมือนกับตอนง่วงนอนแล้วมีคนส่งหมอนมาให้ นี่มันกลิ่นน้ำชนิดที่ห้าในทั้งเจ็ดชนิด

ซูจื่ออวี๋ก็มองไปที่จวินมู่เหนียนอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย สีหน้าของจวินมู่เหนียนสงบ จากนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย

ซูจื่ออวี๋เบ้ปากแล้วหันไปหาโม่ซุนอีกครั้งโดยหวังว่าจะได้แบ่งปันความตื่นเต้น แต่ทันทีที่มองไปกลับไม่เจอโม่ซุนแล้ว

น่าแปลกจริงๆ เขาไปตอนไหนกัน

ซูจื่ออวี๋ก็เปิดปากถามว่า “ท่านอ๋องแปด หมอโม่ล่ะ?”

จวินมู่เหนียนก็เอ่ยเสียงต่ำ “เขาไปห้องส้วม บอกว่าจะไปรอเจ้าที่สำนักหมอหลวง”

ซูจื่ออวี๋ก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ยังมีภารกิจอยู่ รีบมองไปที่จวินมู่เหนียนแล้วกระซิบถามว่า “ท่านอ๋อง ข้าจะไปได้เมื่อไหร่?”

จวินมู่เหนียนเอ่ยปากว่า “ตอนที่ฮ่องเต้ทรงเรียกให้ถวายการแสดง เจ้าก็ไปได้เลย เดินไปที่ที่ไม่มีใคร แล้วเรียกเซวียนซางออกมา เขาจะพาเจ้าหลบหูหลบตาคนอื่นไปพบหมอโม่”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า แล้วรออย่างใจจดใจจ่อ

หลังจากนั้นไม่นานฮ่องเต้เจาเหวินก็ทรงอนุญาตให้ทำการแสดงถวาย บรรยากาศก็เริ่มคึกคักมากขึ้น ความสนใจของทุกคนอยู่ที่การร้องเพลิงเต้นรำอันยิ่งใหญ่ ซูจื่ออวี๋ก็รู้สึกว่าเวลาน่าจะใกล้ถึงแล้ว นางจึงลุกขึ้นมาแล้วเดินไปทางที่นางกำนัลใช้เดิน ตั้งใจที่จะหลีกเลี่ยงสายตาของทุกคน แล้วเดินออกจากประตูใหญ่ด้านข้าง

ทั้งสองคนออกจากตำหนักหลงเถิงแล้ว ขณะที่เดินไปได้ไม่ไกลนัก มาถึงที่สวนดอกไม้ด้านหลังตำหนักหลงเถิง

ไม่ว่าซูจื่ออวี๋จะเดินไปที่ไหน อานเป่ยเยว่ก็จะตามมา ซูจื่ออวี๋จึงถามอย่างรำคาญ “เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?”

อานเป่ยเยว่เอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็นชา “ข้าอยากให้เจ้าตาย”

ซูจื่ออวี๋ก็ตกตะลึงเล็กน้อย แต่คิดไม่ถึงว่าอานเป่ยเยว่จะพูดตรงขนาดนี้

อานเป่ยเยว่ยื่นมือออกไปลูบดอกไม้เบญจมาศในสวน แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงชั่วร้าย “แต่เจ้าวางใจเถอะ ที่นี่เป็นสวนดอกไม้ในพระราชวัง ข้ายังไม่ถึงขั้นฆ่าคนที่นี่ แต่ว่า...ข้ารำคาญเจ้ามากจริงๆ”

หลังจากพูดคำเหล่านี้แล้ว อานเป่ยเยว่ก็เด็ดดอกเบญจมาศออกมาใส่มือ ราวกับว่าอยากจะใช้วิธีเดียวกันนี้เด็ดหัวของซูจื่ออวี๋ออกมา

ซูจื่ออวี๋ก็หัวเราะออกมา “ข้าก็ใช่ว่าจะไม่รำคาญเจ้า ในเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างก็รำคาญกัน งั้นถนนกว้างใหญ่ไพศาล พวกเราก็เดินกันไปคนละทางเถอะ”