ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 816

หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็เห็นหญิงสาวในชุดขาวเดินเข้ามาทางประตูห้องโถง

ตัวของนางมีออร่าที่ไม่ใช่ของโลกนี้เปล่งประกายออกมา คิ้วเหมือนภูเขาที่อยู่ห่างไกล ริมฝีปากแดงเรื่อคล้ายลูกเชอรี่ ใบหน้าของนางเหมือนลูกท้อ และร่างกายของนางพริ้วไหวเหมือนบินได้

เป็นสตรีที่งดงามมาก

ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนี้สวยมาก แต่นางกลับทำให้คนรู้สึกยากจะเข้าถึงด้วย

ความรู้สึกนี้……

ซูจื่ออวี๋มองไปที่จวินมู่เหนียน ก็รู้สึกตลกเล็กน้อย เพราะจริงๆ แล้วนางรู้สึกว่าหญิงสาวชุดขาวนี้เย็นชาพอๆ กับจวินมู่เหนียน

ใครกัน?

หญิงสาวคนนั้นเดินมาที่กลางห้องโถง โค้งคำนับด้วยความเคารพแล้วกล่าวว่า “หม่อมฉันเสวี่ยชิงหันเจ้าสำนักเย่าหวาง ถวายบังคมฝ่าบาทและฮองเฮาเพคะ”

แซ่เสวี่ย? นั่นไม่ใช่คุณหนูใหญ่แห่งสำนักเย่าหวางหรอกหรือ?

เสวี่ยเฉิงอันก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดว่า “พี่ใหญ่ เหตุใดเจ้าถึงมาด้วยตัวเองเช่นนี้เล่า?”

เสวี่ยชิงหันมองไปที่เสวี่ยเฉิงอันแล้วหัวเราะเบาๆ “ท่านพ่อเป็นห่วงเจ้ามาก เลยให้ข้ามาเยี่ยม”

เสวี่ยเฉิงอันรีบมองไปที่ฮ่องเต้เจาเหวิน ก่อนจะเอ่ยแนะนำว่า “ฝ่าบาท นี่คือคุณหนูใหญ่แห่งสำนักเย่าหวาง

ฮ่องเต้เจาเหวินมองเสวี่ยชิงหันตั้งแต่หัวจดเท้า ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “งามล่มบ้านล่มเมือง รูปร่างก็ยอดเยี่ยม”

ฮองเฮาก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่ เป็นหญิงสาวที่งดงามมาก พอมองไปแล้ว สามารถกดพวกเราทั้งหมดได้เลย”

ลั่วกุ้ยเฟยก็หัวเราะเยาะว่า “ไม่นะ ข้าว่าพระชายาอ๋องฉินดูจะสวยกว่านาง ใช่หรือไม่น้องเสียนเฟย ลูกสะใภ้ของเจ้าเจ้าก็ช่วยพูดหน่อยสิ”

จวงเสียนเฟยขมวดคิ้วเล็กน้อยมีคำว่า “ลำบากใจ” เขียนอยู่ทั่วใบหน้า ราวกับถูกรังแก

ซูจื่ออวี๋ไม่สนใจเปรียบความสวยงามกับใคร นางแค่รำคาญที่ลั่วกุ้ยเฟยชอบหาเรื่องทั้งที่ไม่มีเรื่อง

ไม่รอให้ซูจื่ออวี๋โต้แย้ง จวินมู่เหนียนก็เอ่ยว่า “พี่สี่เข้าใจอะไรผิดไปหรือไม่? อวี๋เอ๋อร์พูดอะไร?”

จวินมู่ฉยงเอ่ยด้วยความโกรธ “เขาบอกว่าแม่ข้างดงามแต่ไม่มีสมอง เป็นหญิงงามที่ชักนำปัญหา เจ้าหูฝาดไปหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนเอ่ยถามต่อด้วยท่าทีไม่แยแส “หรือว่าพี่สี่คิดว่าเป็นลั่วกุ้ยเฟยหรือ?”

จวินมู่ฉยงก็โต้แย้งว่า “ไม่ใช่อยู่แล้ว”

จวินมู่เหนียนเอ่ยอย่างเย็นชา “งั้นที่อวี๋เอ๋อร์พูดก็ไม่ได้หมายถึงลั่วกุ้ยเฟย พวกเจ้าทำไมต้องคิดว่าเป็นตัวเองด้วยล่ะ?”

จวินมู่เยว่ก็พูดช่วยว่า “ใช่ เห็นแต่คนเก็บเงิน แต่ไม่เคยเห็นใครรับคำด่าแบบนี้เลย”

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ฮ่องเต้เจาเหวินก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งนี้ มีคนนอกอยู่ ทะเลาะกันแบบนี้มันเสียมารยาทเกินไป

เมื่อฮองเฮาเห็นอย่างนี้แล้วก็รีบพูดว่า “เอาล่ะ เด็กๆ พูดหยอกล้อกันทั้งวันก็ไม่หมด อย่าให้คุณหนูเสวี่ยยืนรอนานเลย”